Έχουμε και τις επιπλέον επιβαρύνσεις από τις ενδημούσες πολιτικές και ίσως φυλετικές μας παθογένειες. Οι οποίες και την άμυνα της κοινωνίας αποδιοργανώνουν, αλλά και την ικανότητα της πολιτείας, για αποτελεσματική διαχείριση της κρίσης, υπονομεύουν. Νοσηρά πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα που δείχνουν ότι ένα μέρος της κοινωνίας, αλλά και τμήμα της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, βρίσκεται στην δίνη μιας παραζάλης.
* Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. με τέτοιο εύρος και συχνότητα μαζικών εκδηλώσεων, σε πείσμα των αναγκαίων μέτρων κοινωνικής προφύλαξης. Μέσα σε σαράντα ημέρες είχαμε εκατόν είκοσι συγκεντρώσεις και πορείες. Και εκείνοι που έχουν την ευθύνη, εκείνοι που «αναλαμβάνουν το ρίσκο», κατά την δήλωση του Αλέξη Τσίπρα, παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ποια είναι η σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους ανέλεγκτους συγχρωτισμούς και την έκρηξη των κρουσμάτων, του αριθμού των ανθρώπων που καταφεύγουν καθημερινώς σε νοσοκομεία, των διασωληνωμένων και των θανάτων. Ιδίως στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, όπου οι πορείες, συγκεντρώσεις και καταλήψεις είναι στην ημερήσια διάταξη.
* Οι πολίτες, κουρασμένοι ως είναι φυσικό, από τις συνεχείς παρατάσεις των απαγορεύσεων, έχουν ανάγκη υπεύθυνης και σοβαρής ενημέρωσης, που να τους δίνει κουράγιο και ελπίδα. Αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Κάθε μέρα, τουλάχιστον τρεις και περισσότεροι επιστήμονες, περιφέρονται στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, με ομοβροντίες δηλώσεων, συχνάκις συγκρουόμενες μεταξύ τους. Και μιλάμε για επιστήμονες οι οποίοι μετέχουν στην επιτροπή διαχείρισης της κρίσης. Από την οποία θα έπρεπε να εκπορεύεται μία και μόνη «φωνή». Αντ’ αυτού κυριαρχεί η μανία αυτοπροβολής.
* «Κρίσιμη παρέμβαση» στην πορεία των πραγμάτων αναγνωρίζεται, ως δικαίωμα, ακόμη και στην… τρομοκρατία. Η οποία, όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα, χαίρεται από την διοργάνωση εκδηλώσεων, άμεσα συνδεδεμένων με την ασφυξία των νοσοκομείων. Διό και τις «ευλογεί» και τις επιδιώκει. Φθάσαμε στο θλιβερό σημείο να καταστήσουν κάποιοι πολιτικοί φορείς… πολιτικό ηγέτη τον αρχιεκτελεστή της «17 Νοέμβρη» Κουφοντίνα. Όστις, υποχωρώντας από την απεργία πείνας, απευθύνει προς τους ζηλωτές του και τους «αλληλέγγυους»… διάγγελμα: «Αυτό που γίνεται εκεί έξω είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό για το οποίο ξεκίνησε».
Ειλικρινή συλλυπητήρια σε όσους απέσπασαν τα εύσημά του.
