Οπότε είναι φυσικό να με ενδιαφέρουν, να “με πονάνε”, όσα εξελίσσονται στο ΚΙΝΑΛ. Όσα, στα όρια του κωμικοτραγικού, παρακολουθούμε να διαδραματίζονται μετά την αναγκαστική παραίτηση της κ. Γεννηματά.

Είμαι ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που πήραν μέρος στην ψηφοφορία για την επικύρωση της σύστασης αυτού του πολιτικού οργανισμού, μέσω εκλογής της ηγεσίας του, απευθείας από την βάση, τον Νοέμβριο του 2017. Το έκανα, παρά το ότι θεώρησα κωμική την εμφάνιση εννέα διεκδικητών της ψήφου μας, ελπίζοντας ότι θα υπάρξει επιτέλους ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα λειτουργήσει ως ανάχωμα. Τόσον απέναντι στην ιδεοληψία της σκληρής νεοφιλελεύθερης πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας, όσο και απέναντι στην λαϊκιστική λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την επιβαρυντική περίπτωση της σύζευξής του με τον ακροδεξιό λαϊκισμό των ψεκασμένων του Καμμένου.

Μετά από τέσσερα χρόνια θα περίμενα να έχει αναπτυχθεί περισσότερο σοβαρός προβληματισμός ανάμεσα στους βουλευτές και τα στελέχη αυτού του πολιτικού μορφώματος, που λειτουργεί ως ένας πλαδαρός συνασπισμός στον οποίο μετέχουν ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, ένα μη δικαιωθέν διά της λαϊκής ψήφου κίνημα, το ΚΙΔΗΣΟ, και έξι διαφορετικές κινήσεις πολιτών, με γνωστότερες εκείνη του Καμίνη και των υπολειμμάτων της ΔΗΜΑΡ.

Ο… κάβουρας και το ζουμί της υπόθεσης είναι ένα: Το ΠΑΣΟΚ. Οι ψηφοφόροι του οποίου αφέθηκαν να λεηλατηθούν από τον Τσίπρα, στον οποίο, δίκην Αρταξέρξη, έσπευσαν πρώτοι να αναζητήσουν σατραπείες κάποιοι πολιτευτές. Οι ίδιοι που είχαν τύχει προκλητικώς ευνοϊκής μεταχείρισης στο ΠΑΣΟΚ. Όπως π.χ. οι Ραγκούσης, Τζάκρη, Κουρουμπλής, Ξενογιαννακοπούλου κ.ά. Δεν ήταν ούτε η Δημοκρατική Παράταξη του Βενιζέλου, ούτε το ΚΙΝΑΛ της Φώφης, που μετά βίας κατάφερε να είναι τρίτο κόμμα, κυρίως επειδή εξατμίσθηκε η νεοναζιστική “Χρυσή Αυγή” και όχι επειδή πέτυχε κάποια θεαματική άνοδο.

Υπάρχει υποψήφιος ηγέτης ικανός να ξανασηκώσει τα λάβαρα ενός ΠΑΣΟΚ ιδεολογικώς σοσιαλδημοκρατικού; Ενός ΠΑΣΟΚ ηθικώς πλήρως αποκαθαρμένου από τις κακοφορμισμένες πληγές των Τσοχατζόπουλων, Μαντέληδων, Κουτσόγιωργων κ.λπ.;  Ικανός να υπερασπισθεί και να θυμίσει στους πολίτες πόσα, θετικά για τον τόπο, άφησε πίσω του αυτό το κόμμα, πόσο άλλαξε τη ζωή τους;

Αν υπάρχει, τότε υπάρχει και ελπίδα. Αν όχι, αυτή η… καταιγίδα υποψηφίων αρχηγών θα είναι η τελευταία πράξη μιας ιλαροτραγωδίας.

Γ. Π. Μασσαβέτας
giorgismassavetas@gmail.com