Κυριακή, 27 Μαρτίου 2022 14:13

100 χρόνια Μικρασιατικού Ελληνισμού

Γράφτηκε από την
100 χρόνια Μικρασιατικού Ελληνισμού

 

100 χρόνια πέρασαν, από τότε που ο Ελληνισμός, ξεριζώθηκε από τον ευλογημένο τόπο της Μικρασίας.

Οι πληγές της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, δεν έκλεισαν. Αιμορραγούν. Και πρέπει να αιμορραγούν, γιατί οι μνήμες δεν σβήνουν. Το 1919 ο Ελληνικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη. Όλοι δάκρυσαν ευτυχισμένοι. Τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1922, στρατός και λαός κατακρεουργήθηκαν, με μια αγριότητα, που δεν ξαναφάνηκε στην ιστορία του αιώνα που πέρασε. Ενάμισο εκατομμύριο άνθρωποι, βρέθηκαν ξαφνικά, έξω από την προγονική τους γή. Παράτησαν σκοτωμένα παιδιά και γονιούς άταφους.

Παράτησαν περιουσίες, τον καρπό στα δένδρα και στα χωράφια.

Το φαί στη φουφού, τη σοδιά στην αποθήκη, το κομπόδεμα στο συρτάρι, τις φωτογραφίες των προγόνων στους τοίχους. Και βάλθηκαν να τρέχουν, να φεύγουν κυνηγημένοι, από το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου... Κοιμήθηκαν αποβραδίς, νοικοκυραίοι στον τόπο τους, και ξύπνησαν φυγάδες, θαλασσοδαρμένοι, άστεγοι, άποροι, στα λιμάνια του Πειραιά, της Σαλονίκης, του Βόλου, της Καλαμάτας.

Ενάμισο εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα, ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδος, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος:

“Πρόσφυγες”! Που να ακουμπήσουν οι πρόσφυγες; Τι να πράξουν; Που να δουλέψουν; Πώς να ζήσουν;

Οι πρόσφυγες όμως, έφεραν μαζί τους ζωντάνια, ενεργητικότητα, έφεση για πρόοδο και δημιουργία. Μη ξεχνάμε. Με το πλούσιο δυναμικό τους έδωσαν νέα πνοή στην οικονομία της χώρας, στις τέχνες, στα γράμματα, στις επιστήμες. Έφεραν μαζί τους την λάμψη, την αξιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την αξιοπιστία, την προκοπή μιας ζωντανής πολύχρονης Ελληνικής παρουσίας στην Ιωνία. Μέσα στη φτώχεια των πρώτων χρόνων της προσφυγιάς, εδώ στην Ελλάδα, αγωνίστηκαν για να ανασυντάξουν τη ζωή και το βιός τους, καρτερικά, χωρίς μεμψιμοιρίες.

Ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, έφερε μαζί του μνήμες ιστορίας και πολιτισμού 35 αιώνων.

Η προίκα του παρελθόντος, έγινε ελπίδα για το παρόν, και υποθήκη για το μέλλον.

Οι πρόσφυγες, μπόλιασαν ευεργετικά την κοινωνία, την οικονομία και τον πολιτισμό του Ελληνικού κράτους. Ζυμώθηκαν αδιάσπαστα, με τις πραγματικότητες των νέων τους πατρίδων, και σφράγισαν ανεξίτηλα την μετέπειτα πορεία τους.

Η σπορά ήταν καλή, η σοδιά πλούσια.

Η πατρίδα της ψυχής μας, η Μικρασία, είναι ένα καντήλι αναμμένο παντοτινά στο εικονοστάσι της ψυχής μας…. Είναι ένα υπόγειο ποτάμι, που περνάει με το αίμα μας, από γενιά σε γενιά, η ίδια η ζωή που κυλά μέσα στις φλέβες μας…

Ας είναι αναπαυμένες οι ψυχές όλων αυτών των ηρώων και των μαρτύρων της Μικρασιατικής τραγωδίας.

Ο Θεός να δώσει, να μην ξαναζήσει ποτέ το Έθνος μας, τη δική τους αγωνία, το δικό τους δράμα, τον δικό τους εφιάλτη.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, πως οφείλουμε, εμείς οι απόγονοι των Μικρασιατών, ένα μεγάλο ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μας, σε όλους τους προγόνους  των Μεσσήνιων, που αγάπησαν, βοήθησαν, και δέχτηκαν  σε αυτόν τον όμορφο τόπο, τους δικούς μας προγόνους.

Αιωνία τους η μνήμη.


NEWSLETTER