Ο επετειακός χαρακτήρας ενός εθνοκτόνου γεγονότος, όπως η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο στις 20 Ιουλίου του 1974, είναι να «ενοχλήσει» τη μνήμη, ώστε να παραμείνει ζωντανή, να μην γίνει μακρινή «θολή» ανάμνηση και να αποτραπεί η μετάλλαξη της μνήμης σε αμνησία και αγνωσία και συνακόλουθα, στην απόσβεση των ευθυνών, της μεγαλύτερης εθνικής τραγωδίας, που υπέστη ο Ελληνισμός, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Το πρώτο, που θα πρέπει να παραμείνει αναλλοίωτο στη φθονερή φθορά του χρόνου είναι ότι:
Το Κυπριακό παραμένει διεθνές πρόβλημα, στρατιωτικής εισβολής και παράνομης κατοχής για 49 χρόνια!
Και το δεύτερο ότι, η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, εξελίχθηκε βάσει μελετημένου σχεδίου, απόλυτα συμβατού, στην επιθετική , επεκτατική και αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας διαχρονικά σε βάρος του Ελληνισμού. Αξιοποιήθηκε προσχηματικά, από την Τουρκία, το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας των Αθηνών σε βάρος του Προέδρου της κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας ο Μπουλέντ Ετζεβίτ υποστήριξε ότι «Το Κυπριακό λύθηκε οριστικά το 1974».
Τι έγινε ακριβώς στην Κύπρο, την πρώτη μέρα της εισβολής, περιγράφεται σε εκθέσεις των Βρετανών, που έχουν δοθεί στην δημοσιότητα. «Οι τούρκοι εισέβαλαν την αυγή του Σαββάτου 20 Ιουλίου 1974 στην Κύπρο. Επικέντρωσαν την επίθεσή τους στο βόρειο μέρος της Κύπρου, τουρκικές αμφίβιες δυνάμεις αποβιβάστηκαν στο Πέντε μίλι της Κερύνειας και αλεξιπτωτιστές στη Λευκωσία, βομβαρδισμοί της τουρκικής αεροπορίας έσπερναν το θάνατο και παρόλο που είχε συμφωνηθεί εκεχειρία για τις 22 Ιουλίου, οι μάχες και οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν με πέραν των 110 αεροπορικών επιθέσεων των τουρκικών αεροπλάνων , χρησιμοποιώντας τις απαγορευμένες βόμβες ναπάλμ από την πρώτη μέρα της πρώτης εισβολής…»
Το Γενικό Επιτελείο της Κυπριακής Εθνοφρουράς ζητάει από τις 06.00 της 20ης Ιουλίου, από το Ελληνικό Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων, να χτυπήσει τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές και να αρχίσουν οι βολές των αντιαεροπορικών όπλων εναντίον των εφορμούντων τουρκικών αεροσκαφών.
Η απάντηση από την Αθήνα και το Ελληνικό Πεντάγωνο είναι, «αυτοσυγκράτηση, διότι οι Τούρκοι κάνουν άσκηση».
Τελικά στις 08.50 το πρωί της 20ης Ιουλίου του 1974, και αφού έχει ολοκληρωθεί το πρώτο κύμα της τουρκικής απόβασης, το Αρχηγείο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εκδίδει την εξής διαταγή: «χτυπάτε τον επιτιθέμενο εχθρό με όλα τα διαθέσιμα μέσα».
Το πραξικόπημα σε βάρος του εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974), οργανώθηκε από τον «αόρατο» Δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη. Η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο έγινε στις 20 Ιουλίου 1974 (ΑΤΤΙΛΑΣ 1) όταν στην Αθήνα ήταν «κυβέρνηση» υπό τον Αδ. Ανδρουτσόπουλο, που δύο μέρες μετά κατέρρευσε. Και το έγκλημα ολοκληρώθηκε στις 16 Αυγούστου 1974 με τον ΑΤΤΙΛΑ 2 και με Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με τον τουρκικό στρατό να καταλαμβάνει το 36% του κυπριακού εδάφους.
Έχει ιστορικό – διδακτικό ενδιαφέρον η εξής αναφορά: «Το δίδυμο έγκλημα του 1974, το προδοτικό πραξικόπημα και η βάρβαρη τουρκική εισβολή, έχει προκαλέσει ανεπούλωτες πληγές και έχει στιγματίσει την παραπέρα πορεία της Κύπρου και του λαού της. Είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη σύγχρονη τραγωδία για τον κυπριακό ελληνισμό, για ολόκληρο τον ελληνισμό», διαβάζουμε στο ΠΟΡΙΣΜΑ για το Φάκελο της Κύπρου, της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Φονικές, αδελφοκτόνες μάχες διεξήχθησαν στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, από 15 έως και 18 Ιουλίου, στην ένοπλη αντιπαράθεση χουντικών-μακαριακών στρατιωτικών. Επισήμως, σε αυτό το εφιαλτικό 3ημερο, έχασαν τη ζωή τους 91 και 250 τραυματίστηκαν, έλληνες και ελληνοκύπριοι στρατιωτικοί και στρατιώτες!!
Σε συνέντευξη, που έδωσε στον γράφοντα το 2009 ο κατοχικός ηγέτης Ραούφ Ντεκτάς, όταν τον ρώτησα για την τύχη των ελλήνων και ελληνοκυπρίων αγνοούμενων μου είπε κυνικότατα: «δεν υπάρχουν αγνοούμενοι. Οι περισσότεροι σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και οι άλλοι στις μάχες, όταν υποχρεώθηκε να επέμβει ο στρατός της Τουρκίας, για να προστατέψει τα δικαιώματα των τουρκοκυπρίων.» (σ.σ. Αθροιστικά στα στρατιωτικά κινήματα από το 2009 ΓΟΥΔΙ, μέχρι των Συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967, δεν είχαμε 91 νεκρούς στρατιωτικούς που είχαμε στην ΚΥΠΡΟ, στο πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου).
Συνολικά, οι απώλειες της ΕΛΔΥΚ ήταν 46 νεκροί και 59 αγνοούμενοι.
Νεκροί: Ελλαδίτες αξιωματικοί 18 και οπλίτες 70. Αγνοούμενοι: Ελλαδίτες αξιωματικοί – οπλίτες 83, αγνοούμενοι Έλληνες Κύπριοι στρατιωτικοί και πολίτες 1.619.
Η τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, είναι το συνδυαστικό αποτέλεσμα προδοσίας, εθνοπαράφρονων πατριδοκάπηλων και επίορκων αξιωματικών, αλλά και του τουρκικού αναθεωρητισμού και επεκτατισμού.
Το Καλοκαίρι του 1974, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι, στρατιώτες και αξιωματικοί (με θλιβερή εξαίρεση μια ομάδα προδοτών χουντικών), πολέμησαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση τους Τούρκους εισβολείς, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.
Πολλοί έπεσαν στα πεδία των μαχών, προσφέροντας τη ζωή τους σπονδή στον βωμό της Ελευθερίας. Είναι οι ΗΡΩΕΣ που πρέπει να τιμάμε εσαεί.
Αρκετοί αγνοούνται, η θρυλική μορφή τους όμως αποτυπώνει την πιο δραματική διάσταση της Κυπριακής τραγωδίας.
Σε όλους εμάς , ανήκει η αμετάθετη ευθύνη και η τιμή της μελέτης των ιστορικών γεγονότων, ώστε ποτέ πια ο Ελληνισμός, να μην γνωρίσει άλλη εθνική καταστροφή, άλλη εθνική ταπείνωση. Και ως παρακαταθήκη, δεν θα πρέπει ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία και πολίτες με εθνική συνείδηση, να νομιμοποιήσουν, έστω έμμεσα, τα αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
