Γνωστή είναι η ιστορία και η παντοδυναμία της Μεγαλόπολης στα μετακλασικά χρόνια, όπως γνωστή είναι και η σύγχρονη προσφορά της στην παραγωγή ενέργειας, που όμως και λόγω λιγνίτη συνοδεύθηκε από περιβαλλοντικό κόστος και υποβάθμιση της υγείας των κατοίκων της.
Και πρέπει να τονίσουμε από την αρχή πως η πολιτική της απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα- και στην περίπτωσή μας από το λιγνίτη- είναι απολύτως ορθή, γιατί συνδέεται με την αποκατάσταση και προστασία της περιβαλλοντικής ισορροπίας. Γνωστό είναι επίσης πως αυτή η πολιτική προωθείται και επιβάλλεται στα πλαίσια της Ε.Ε., με αντιστάθμισμα το ‘’ταμείο της δίκαιης μετάβασης’’, δηλαδή την πρόνοια για την οικονομική υποστήριξη προς παλιούς και νέους επιχειρηματίες, την επανειδίκευση του εργατικού δυναμικού, την πολύμορφη κοινωνική υποστήριξη, την κατασκευή έργων και πολλά άλλα.
Η σύγχρονη Μεγαλόπολη για πάνω από μισό αιώνα είχε συνδέσει τη ζωή και την ανάπτυξή της με τα ορυχεία εξόρυξης λιγνίτη και τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και επομένως είναι απολύτως φυσιολογικό, η σταδιακή έστω κατάργησή τους, να συνεπάγεται σοβαρούς κραδασμούς κάθε μορφής στην τοπική κοινωνία, δίνοντας έδαφος για εντάσεις, αβεβαιότητα, ανασφάλεια, πολιτικαντισμό και τον πάντοτε παρόντα λαIκισμό.
Όμως, η δικαιολογημένη αγωνία των κατοίκων της Μεγαλόπολης για το μέλλον τους επιτείνεται από την παραλυτική γραφειοκρατία, τις υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα και την αδυναμία παρουσίασης χειροπιαστών αποδείξεων για την υποστήριξη της νέας εποχής χωρίς το λιγνίτη. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η πολύχρονη καθυστέρηση στην χωροθέτηση και τη συγκρότηση της ΒΙΠΕ (βιομ.περιοχή), που οδηγεί στην αβεβαιότητα ενδιαφερομένους επενδυτές, αλλά και τους κατοίκους. Δεν υποστηρίζω πως η χωροθέτηση είναι εύκολη υπόθεση. Όμως, πέντε χρόνια συζητήσεων, επισκέψεων, συσκέψεων και υποσχέσεων είναι πάρα πολλά για ένα θέμα καταλυτικών επιπτώσεων για τους κατοίκους της συγκεκριμένης πόλης και περιοχής. Η αντιμετώπιση της ανεργίας, οι καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, η συγκράτηση του πληθυσμού συνδέονται απολύτως με την εγκατάσταση επιχειρήσεων στη Μεγαλόπολη και είναι, πράγματι, πολλοί οι ενδιαφερόμενοι λόγω και της γενναίας επιδότησης.
Πέρα όμως από την τακτοποίηση του χωροταξικού και την εγκατάσταση επιχειρήσεων, είναι απολύτως αναγκαία η υλοποίηση δημοσίων έργων αναπτυξιακής πνοής, με πρώτο το δρόμο ‘’Κατάκωλο, Ολυμπία, Μεγαλόπολη, Σπάρτη, Γύθειο’’. Ένα δρόμο στρατηγικής και εθνικής σημασίας, που θα συνδέσει μείζονες αρχαιολογικούς χώρους, θα αναδείξει την κεντροβαρικότητα της Μεγαλόπολης, θα υποστηρίξει τη βιομηχανική της περιοχή, θα συνδέσει τη δυτική με την κεντρική Πελοπόννησο, θα συμβάλει στην τουριστική και γενικότερα την οικονομική ανάπτυξη. Αναφερόμαστε στην κατασκευή δρόμου με τα κατάλληλα και αναγκαία γεωμετρικά χαρακτηριστικά, με εύρος ανάλογο με την κυκλοφορική προοπτική, για τον οποίο υπάρχει ήδη τεχνική έκθεση στην περιφέρεια. Και το σημαντικότερο, υπάρχουν τα χρήματα για την κατασκευή του, είτε και κυρίως από το ‘’ταμείο της δίκαιης μετάβασης’’, είτε από το τομεακό του ΕΣΠΑ, είτε από το “ταμείο ανάκαμψης’’, αρκεί να υπάρξει η αναγκαία πολιτική βούληση και οι κατάλληλες ενέργειες.
Η πρόσφατη σύσκεψη στη Μεγαλόπολη με πρωτοβουλία του Δημάρχου πρέπει να ‘χει συνέχεια, με την άοκνη φροντίδα όλων των Μεγαλοπολιτών για την ΕΝΟΤΗΤΑ των φορέων και των παραγόντων της ιστορικής αυτής πόλης, γιατί από την ενότητα, και την αγωνιστικότητά τους θα κριθεί το μέλλον της.
Ο δρόμος της ενότητας αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την υποχρεωτική κινητοποίηση κρυπτόμενων πολιτικών ή πολιτικάντηδων, την αντιμετώπιση του οπισθοδρομικού τοπικισμού γειτονικών περιοχών και τη συστράτευση των πολλών Πελοποννησίων, που αναγνωρίζουν τη μεγάλη προσφορά της Μεγαλόπολης προς όλους μας και την ανάγκη, η μετάβασή της στη νέα εποχή να ’ναι ΔΙΚΑΙΗ, με πρώτο και ανυποχώρητο αίτημα την κατασκευή του δρόμου από το Κατάκωλο μέχρι το Γύθειο.
pan.e.nikas@gmail.com
