Κάθε βήμα προς την εκκίνηση νέων αξιών και κανόνων προσκρούσει στην εμμονή των πολιτών για την επανάληψη παλαιότερων συνθημάτων, λες και τα μηνύματα πρέπει να είναι διαχρονικά και όχι να διαφυλάττονται ως κόρη οφθαλμού τα γεγονότα εκείνα που σημάδεψαν τις εποχές αλλά με την νέα πραγματικότητα δεν μπορούν να ισχύσουν αυτόματα καθώς τα δεδομένα άλλαξαν.
Με τον τρόπο αυτό δεν απορρίπτεται η επαναφορά παλαιότερων αξιώσεων που οδήγησαν σε σπουδαίες αλλαγές στον κοινωνικό ιστό, απλά για να ταιριάξουν τα χθεσινά συμβάντα με την τωρινή αξίωση θα πρέπει και οι πολίτες να απεμπλακούν από όλα αυτά που τους καθοδηγούν και τους κατευθύνουν.
Η άρνηση των πολιτών είναι εντούτοις δεδομένη. Μπορεί λόγου χάρη να αφήσει ο νέος και η νέα την επικοινωνία μέσω διαδικτυακών μηνυμάτων και να μιλήσει πάλι ο ένας με τον άλλον με φυσική παρουσία και θέα; Μπορεί ο μεσήλικας γονέας να πάψει την επίδειξη και τον ανταγωνισμό στα κοινωνικά δίκτυα ή να πάψει να δηλώνει την παρουσία του όπου και αν βρίσκεται για να πείσει πως αυτό που κάνει είναι το πιο ορθό και επιβεβλημένο;
Και από την άλλη πλευρά όμως, θα μπορούσε να πείσει κανείς τους διακατεχόμενους από παρελθοντική υστερία ότι οι εποχές εκείνες δεν είναι μυθευματικές και πως πάντα υπήρχαν στεγανά που οδηγούσαν τις κοινωνίες σε σταδιακή αποσύνθεση, πως από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά ο διαφημιστικός ορυμαγδός οδήγησε αναφανδόν στην απόλυτη αυτοματοποίηση;
Οι μεγάλοι στοχαστές και ποιητές προσπάθησαν πάντα να εμβαθύνουν τα μηνύματα της κάθε εποχής, αφιέρωσαν την ζωή τους στο να εισάγουν τους πολίτες σε έναν διαφορετικό κόσμο, να παραθέσουν σε κοινή θέα τον εσωτερικό διάκοσμο, μη υποδεικνύοντας όμως τα χαρακτηριστικά της διερεύνησής του και αφήνοντας με τον τρόπο αυτό το πεδίο ανοιχτό για την προσέγγιση του αγνώστου.
Πολλοί όμως δεν το θέλησαν αυτό, θεωρώντας πως από ένα σημείο και μετά η μοναδική αξία είναι οι υλικές απολαύσεις. Άλλοι εναπόθεσαν την τύχη τους στην αποθέωση της ταχύτητας και της ατομικής άνεσης σε ότι αφορά την αντιληπτικότητα του νέου αυτού κόσμου, λες και μόνο με την ταχύτητα και την επίσπευση των αποστάσεων αναπτερώνει κανείς τα σκεπτικά του χαρακτηριστικά και υποδεικνύει την σύσταση των νέων κανόνων.
Αυτοί οι νέοι κανόνες όμως για ετούτη τη ζωή αξιώνουν και πάλι ώριμη και συνετή σκέψη, μακράν της ταχύτητας που σβήνει τις εικόνες, που απαλείφει από το οπτικό πεδίο όλες αυτές τις διαδικασίες αναζήτησης των μικρών και πολύτιμων ζωτικών απολαύσεων και αξιών.
Δύσκολο όμως το έργο για να πείσει κανείς πως το βάθος δεν κατακτάται με την κατά μέτωπο επίθεση της τεχνικής και τεχνολογίας, και ακόμη πιο δύσκολο να γίνει βίωμα η μέση συνετή λύση. Οι άνθρωποι θέλουν να κατακτούν τα εδάφη, επιταχύνοντας τις διαδικασίες, το πολύ – πολύ να μιλούν κάποιες στιγμές για τις εμπειρίες των παλαιότερων γενεών και αυτό είναι όλο μιας και το ζητούμενο δεν είναι παρά το ροκάνισμα του χρόνου.
Έννοιες όπως αισθητική και Υψηλό, υπέρβαση και ιδεατό, θεωρούνται κατάχρηση του πολύτιμου χρόνου στην πορεία για να γνωρίσει κανείς και να υποτάξει τις ζωτικές εμπειρίες μετατρέποντάς τες σε κανονισμούς και επεξηγηματικά σλόγκαν που απλοποιούν και απομαγεύουν τη σκέψη.
Δεν σαγηνεύεται δηλαδή πλέον ο κόσμος από την εμβάθυνση και λεκτική επιτήρηση των εννοιών, δεν σφυρηλατεί την φραστική δεινότητα για να φρενάρει την εξωτερική ταχύτητα των έργων και των πράξεων που κρύβουν εντός τους μεγάλα λάθη.
Το κακό όμως είναι πολύπλευρο. Οι ίδιες οι παλαιότερες γενιές δεν δοξάζουν τα βήματα που γίνονται, ισοπεδώνουν την προσπάθεια και ανασύρουν πάντα τα τσιτάτα του παρελθόντος, ως μια νέα ακόμη αποτυχία συμπερίληψής τους σε διαφορετικές εποχές, με αποκλειστικό στόχο την ναρκοθέτησή τους.
Κάπου λοιπόν υπάρχουν εκατέρωθεν λάθη και οι κοινωνίες που επιδιώχθηκαν εδώ και δεκαετίες είναι σίγουρο πως θα έφταναν εδώ. Το ότι ο κόσμος δεν αντιλαμβανόταν ότι η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη, δεν φταίει ούτε ο ποιητής ούτε ο λογοτέχνης.
Υπεύθυνος δεν είναι ο Όργουελ και ο Χάξλευ που φιλοτέχνησαν τον σημερινό κόσμο. Υπεύθυνοι είναι οι πολίτες που δεν επέλεξαν να βάλουν φρένο στις επιθυμίες τους. Και δούλος των επιθυμιών είναι ο νέος τύπος αστού που εναρμονίζεται με την αυτοματοποίηση του ίδιου του εαυτού. Που αμφισβητεί μόνο τις μέρες τής ξεγνοιασιάς. Ο κόσμος της έξης και ροπής στην μία και μοναδική αντίφαση.
