Η ελληνική κοινωνία έχει μιλήσει. Δυνατά, ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές. Οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών, οι συγκεντρώσεις από άκρη σε άκρη της χώρας και του κόσμου, οι φωνές των νέων ανθρώπων που ζητούν δικαιοσύνη, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει χάσει τη νομιμοποίησή της στην κοινωνία. Και όταν μια κυβέρνηση δεν εκφράζει πια τη λαϊκή βούληση, η παραίτηση δεν είναι αποσταθεροποίηση – είναι δημοκρατία.
Σε αυτό το περιβάλλον, το καθεστώς Μητσοτάκη βρίσκεται σε οριστική αποδρομή. Δεν πρόκειται για μια ακόμα κυβερνητική φθορά, αλλά για μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης. Ο Μητσοτάκης και το πολιτικό του μοντέλο δεν έχουν μέλλον. Το ερώτημα, όμως, δεν είναι αν θα φύγει ο Μητσοτάκης – αυτό είναι αναπόφευκτο. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Και εκεί κρίνονται τα πάντα.
Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του, εγκλωβισμένοι στην αλαζονεία τους, προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα. Παίζουν ξανά το ίδιο φθαρμένο επικοινωνιακό παιχνίδι: στήνουν αφηγήματα περί «ευθύνης των προηγούμενων», επιδίδονται σε συστηματική συγκάλυψη, πετούν λάσπη στους αντιπάλους τους, κατασκευάζουν εχθρούς για να αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση. Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι αυτή τη φορά δεν τους σώζει τίποτα. Γιατί η κοινωνία τούς έχει καταλάβει.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ένα «τραγικό ανθρώπινο λάθος». Ήταν το αποτέλεσμα της διάλυσης του κράτους, της εγκατάλειψης των υποδομών, της κομματικής αναξιοκρατίας και της συστηματικής αδιαφορίας για την ασφάλεια των πολιτών. Μιας πολιτικής που έβλεπε το δημόσιο ως λάφυρο και τις ζωές των ανθρώπων ως κόστος που μπορεί να αγνοηθεί.
Δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, η κυβέρνηση συνεχίζει τη συγκάλυψη. Επιχειρεί να αλλοιώσει στοιχεία, να αποπροσανατολίσει την έρευνα, να θολώσει την αλήθεια. Αντί για δικαιοσύνη, βλέπουμε καθυστερήσεις, μισές αλήθειες και ένοχη σιωπή.
Αυτό εξόργισε τον κόσμο. Αυτό έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι πολυτέλεια, είναι προϋπόθεση μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Και η κυβέρνηση αυτή απέδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη – ενδιαφέρεται μόνο για τη δική της διάσωση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυβερνά με μια πλασματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που δεν ανταποκρίνεται στη βούληση της κοινωνίας. Στις τελευταίες εκλογές, η Νέα Δημοκρατία επωφελήθηκε από την αποχή, από τον εκλογικό νόμο και από μια διάσπαρτη αντιπολίτευση. Αλλά στην πραγματική ζωή, στους δρόμους, στις πλατείες, στις συζητήσεις των πολιτών, η κυβέρνησή του είναι μειοψηφία.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος προσπαθούν να βρουν τρόπους για να απορροφήσουν τους κραδασμούς. Ο στόχος τους είναι απλός: «να τα αλλάξουν όλα, για να μείνουν όλα τα ίδια». Δεν έχουν καμία διάθεση να αναμετρηθούν με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επιβιώσουν πολιτικά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ρίξουν τον Μητσοτάκη, κρατώντας τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά η συνέχεια της συγκάλυψης με άλλο πρόσωπο. Δεν θα αλλάξει η ουσία του πολιτικού προβλήματος, γιατί δεν θα αλλάξουν οι δομές εξουσίας που παράγουν τις κρίσεις και τη διαφθορά. Ακόμα πιο επικίνδυνο είναι το ενδεχόμενο να καλύψει το κενό η Ακροδεξιά.
Η δυσαρέσκεια της κοινωνίας είναι υπαρκτή και εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Αν η Αριστερά αποτύχει να προτείνει μια εναλλακτική διέξοδο, τότε το έδαφος θα μείνει ανοιχτό για τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις. Αλλά εδώ έρχεται και η δική μας ευθύνη. Γιατί το πολιτικό κενό δεν αρκεί να το διαπιστώνουμε – πρέπει και να το καλύψουμε. Ο κοινωνικός σεισμός που ζούμε, μας υπερβαίνει όλους. Υπερβαίνει τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, τις κομματικές γραμμές, τις παλιές συνήθειες. Η Αριστερά δεν μπορεί να συνεχίσει όπως σήμερα. Δεν μπορεί να λειτουργεί με όρους ρουτίνας, μικροκομματικών ισορροπιών και φοβικών συμβιβασμών. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να προτείνει ένα πραγματικό σχέδιο αλλαγής. Όχι μια τεχνητή συγκόλληση δυνάμεων, αλλά μια νέα προγραμματική πρόταση, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας. Αλλά πάνω απ’ όλα, χρειάζεται μια νέα αντίληψη για την πολιτική: λιγότερη ανάθεση, περισσότερη συμμετοχή. Αυτό σημαίνει ένα πραγματικό Λαϊκό Μέτωπο, που θα εκφράσει τη λαϊκή βούληση και θα γίνει φορέας της ανατροπής. Αν δεν το κάνει η Αριστερά, το κενό θα καλυφθεί αλλιώς. Και τότε, η ιστορική ευθύνη της θα είναι τεράστια.
Η αυλαία πέφτει. Όσο κι αν προσπαθούν να κρατηθούν στην εξουσία, όσο κι αν επιστρατεύουν την καταστολή και την προπαγάνδα, η φθορά είναι μη αναστρέψιμη. Το πολιτικό τους τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Η κοινωνία τούς έχει ήδη καταδικάσει. Και το τελευταίο χειροκρότημα αυτής της κυβέρνησης θα είναι εκείνο που θα συνοδεύσει την πτώση της.