Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι κυβερνήθηκε δημοκρατικά. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να δημιουργηθούν οι υποδομές που απαιτούσε ο τόπος για επανίδρυση του κράτους καθώς επίσης για να δημιουργηθεί η βιομηχανική συγκρότηση του τόπου. Δυστυχώς ελάχιστα βήματα βιομηχανικής προόδου στην χώρα υπήρξαν. Εισάγουμε ακόμα και οδοντογλυφίδες όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Μπορεί οι κυβερνήσεις να εγγυήθηκαν την δημοκρατία δεν διασφάλισαν όμως την ομαλή και αξιοκρατική εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού γίγνεσθαι και δεν βελτίωσαν την λειτουργία των υπηρεσιών. Ο συνδικαλισμός αφέθηκε ελεύθερος στην κάθετη διεκδίκηση, επετράπη και γιγαντώθηκε το ρουσφέτι και η βουλευτική εξυπηρέτηση προς άγραν ψήφου. Στο μεγαλύτερο ποσοστό στην πολιτική η επιλογή των υποψηφίων γίνεται από τον ψηφοφόρο με βάση την προσωπική εξυπηρέτηση. Έτσι απομακρύνθηκαν από την πολιτική πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι και επέπλευσαν οι πολιτικάντηδες.
Όπου η πολιτική εφαρμόζεται κοντόφθαλμα με χαρακτηριστικά εξυπηρέτησης του ατομικού συμφέροντος, παραβλέποντας το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον, με μαθηματική ακρίβεια σύντομα έρχεται η παρακμή της οποίας τα επακόλουθα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μία γενιά να υποθηκεύει το μέλλον της επόμενης. Αυτό συμβαίνει στη χώρα μας. Οι αποδοχές που λάμβαναν πολλοί εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα αναξιοκρατικές επί σειρά ετών. Συνέβαιναν φοβερά και τραγικά πράγματα στο δημόσιο τομέα. Συνταξιούχοι έπαιρναν σύνταξη μεγαλύτερη από τον μισθό που ελάμβαναν ως εργαζόμενοι. Άτομα με ίδια προσόντα και σπουδές εργαζόμενοι σε διαφορετικές υπηρεσίες έπαιρναν οι μεν πολλαπλάσια ποσά από τους δε. Αυτό βέβαια ήταν συνδικαλιστικό αποτέλεσμα και εκπορευόταν από το κατά πόσο πρόβλημα δημιουργούσε στην κοινωνία η έλλειψη του υπηρεσιακού προϊόντος του εργασιακού κλάδου που απεργούσε.
Στην Ελλάδα διαχρονικά πολλοί από αυτούς που οργανώθηκαν και εντάχθηκαν σε κόμματα είτε ασχολήθηκαν με τον συνδικαλισμό και την πολιτική το έκαναν με ιδιοτέλεια προσβλέποντας στο συμφέρον τους, χωρίς ιδεολογικά κίνητρα και διάθεση προσφοράς. Πρόσφατο το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ. Τα ποσοστά που για πολλά χρόνια ξεπερνούσαν το 40% ,κατρακύλησαν γύρω στο 5%. Αυτό συνέβη γιατί πολλοί εκ των υποστηριχτών αποσκοπούσαν στο βόλεμα και όσο το ΠΑΣΟΚ μπορούσε και βόλευε δήλωναν παρόν. Όταν τα ρουσφέτια τελείωσαν πολλοί εξαφανίστηκαν και αναζήτησαν στασίδι αλλού που μύριζε εξουσία και υπόσχεση. Τυχαίο δεν είναι ότι δέκα από τους υπουργούς της σημερινής Κυβέρνησης προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Δεν θέλω με όλα αυτά που αναφέρω να ισοπεδώσω την προσφορά του συνδικαλισμού και τις ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων. Τα λέω αυτά όχι για να καταγγείλω τις ιδεολογίες των κομμάτων αλλά για να καταγγείλω αυτούς που παρεισφρήουν σε αυτά, στο συνδικαλισμό και στην πολιτική θέλοντας να χτίσουν το προσωπικό τους συμφέρον.
Κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα που γέννησε την δημοκρατία πρέπει να μάθουμε να λέμε τα σύκα- σύκα και την σκάφη-σκάφη, να επικρατεί ισονομία, ισοπολιτεία και όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή. Πρέπει να τελειώσει ο «μπάρμπας της Κορώνης» διότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που υπήρξε ο μπάρμπας και δυστυχώς το κάρο κόλλησε στη λάσπη και δεν προχώρησε μπροστά.
Κάποιοι στη ζωή μας πορευθήκαμε αξιοκρατικά και καταχτήσαμε μια εργασιακή θέση, φροντίσαμε επίσης να σπουδάσουμε τα παιδιά μας και να τα μυήσουμε στην αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Δυστυχώς όμως σε αυτή τη χώρα ο λαϊκισμός στην σημαία της κοροϊδίας του τοποθετεί την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Οι κυβερνήσεις της χώρας μας χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς κανέναν επαγγελματικό προσανατολισμό εισάγουν υπεράριθμους φοιτητές στα Πανεπιστήμια σε σχέση πάντα με την επαγγελματική αποκατάσταση με αποτέλεσμα να οδηγούν τον κόσμο στον «μπάρμπα της Κορώνης» ή να οδηγούν χιλιάδες επιστήμονες στον ξενιτεμό. Και δυστυχώς όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες πολιτικοί, όλες αυτές οι ξαναζεσταμένες σούπες προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για το καλό το δικό μας και για το συμφέρον της χώρας μας.
Τελειώνοντας θα έλεγα σε αυτούς τους ξεδιάντροπους τύπους που ασχολούνται με την πολιτική εξουσία είτε κεντρικά είτε τοπικά και που απολαμβάνουν ένα σωρό προνόμια και παχυλούς ακόμα και σήμερα μισθούς, μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια ένα νέο άνεργο παιδί και να του εξηγήσουν γιατί του γκρεμίζουν τα όνειρά που είχε χτίσει για να στεγάσει το μέλλον του και γιατί το οδηγούν στην ανεργία είτε στην μετανάστευση ή σε αποδοχές που αποτελούν ψίχουλα σε σχέση με τις δικές τους.
ΥΓ1. Θα ήταν χρήσιμο να μας πει κάποιος τι ποσοστό από τα παιδιά των 300 της Βουλής είναι άνεργα;
ΥΓ2. Υπάρχει πρόβλημα στο δημοκρατικό μας πολίτευμα αν οι 300 της Βουλής γίνουν 100; Μη ξεχνάμε κάποτε και οι Δήμαρχοι της χώρας ήταν χιλιάδες και με τα ν/σ Καποδίστρια και Καλλικράτη έχουν περιοριστεί στους 325.
