Η ανθρωπιά μας χάνεται κάτω από τα ερείπια της Γάζας και μαζί της χάνεται κάθε πρόσχημα, κάθε άλλοθι, κάθε σιωπή.
Η Γάζα δεν είναι πια μια απλή γεωγραφική περιοχή. Είναι το όριο της αντοχής μας απέναντι στη βαρβαρότητα. Είναι το μέρος όπου δοκιμάζεται και αποτυγχάνει η συνείδηση της διεθνούς κοινότητας. Κάθε μέρα, παιδιά θάβονται κάτω από τα ερείπια. Παιδιά πεινούν, διψούν, ουρλιάζουν από τον φόβο. Παιδιά που δεν πρόλαβαν να παίξουν, να πάνε σχολείο, να ζήσουν.
Αυτό δεν είναι πόλεμος. Είναι συστηματική εξόντωση, με στόχο τον άμαχο πληθυσμό. Είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, είναι γενοκτονία, και όσοι σιωπούν, είναι συνένοχοι, όσοι εξοπλίζουν, συμμετέχουν.
Και εμείς;
Εμείς που καμαρώνουμε ότι «εκπαιδεύουμε» πιλότους στη βάση της Καλαμάτας, πώς κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά μας, όταν γνωρίζουμε πως ενδεχομένως προσφέρουμε τεχνογνωσία και υποδομές σε εκείνους που μετατρέπουν την τεχνολογία σε εφιάλτη!
Καμία πρόοδος, καμία «αμυντική συμμαχία», καμία στρατηγική συνεργασία δεν δικαιολογεί τη σφαγή αμάχων.
Όσο οι κυβερνήσεις οχυρώνονται πίσω από «διπλωματικές ισορροπίες», όσο οι θεσμοί σωπαίνουν, όσο οι λαοί παρακολουθούν απαθείς, η καταστροφή θα συνεχίζεται.
Όμως η φωνή μας πρέπει να ακουστεί για κάθε παιδί που χάθηκε για κάθε παιδί που ακόμα περιμένει βοήθεια γιατί αν δεν υπερασπιστούμε τα παιδιά της Γάζας, δεν υπερασπιζόμαστε κανένα παιδί, ούτε τα δικά μας. Δεν σωπαίνουμε, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή, και η ανθρωπιά, ή σώζεται τώρα ή χάνεται για πάντα.