Το Δίκαιο της Θάλασσας έχει δύο πτυχές: τη θεωρητική, που εδράζεται στη νομική κατοχύρωση, και την ουσιαστική, δηλαδή την εφαρμογή του επί του πεδίου, άρα τη de facto αποδοχή του από τρίτους. Χωρίς παρουσία ναυτικών μονάδων, πολιτική βούληση και διπλωματική διεκδίκηση, ακόμη και το διεθνές δίκαιο μένει γράμμα κενό και τα τετελεσμένα επιβάλλονται, όχι ως κανονιστικό Δίκαιο, αλλά με το «άγραφο» Δίκαιο του ισχυρότερου. Η πρόσφατη συμφωνία Τουρκίας–Λιβύης για σεισμικές έρευνες σε τέσσερις θαλάσσιες περιοχές του Λιβυκού Πελάγους είναι η μεθοδική εφαρμογή του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου του 2019 που μεταμφιέζεται σε «ενεργειακή συνεργασία». Παρά την απουσία διεθνώς αναγνωρισμένου χάρτη, πιθανόν οι περιοχές των ερευνών να βρίσκονται όχι στην μέση γραμμής Κρήτης–Λιβύης, αλλά εντός της Ελληνικής ΑΟΖ, άρα αμφισβητούν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, εκτός και αν, τα οικόπεδα τα οποία προκηρύχθηκαν σέβονται τη μέση γραμμή.
Η Ελλάδα έχει οριοθετήσει ΑΟΖ με την Αίγυπτο μέχρι τον 28ο μεσημβρινό. Όμως Δυτικά αυτού, η μη ανακήρυξη ΑΟΖ από την Ελλάδα, δεν αναιρεί τα δικαιώματα, αλλά τα καθιστά ευάλωτα. Αν η Αθήνα δεν αντιδράσει με ανακήρυξη ΑΟΖ, ναυτική επιτήρηση και διπλωματική πίεση, τότε το τουρκικό αφήγημα θα καταστεί πραγματικότητα. Και η σιωπή, ανοχή και συναίνεση...
Η κρίση δεν είναι νομική, είναι πρώτιστα στρατιωτική, αλλά και βαθιά πολιτική. Η κυβέρνηση εμφανίζεται εσωτερικά διχασμένη: Κορυφαίου Υπουργοί Α. Γεωργιάδης, Ν. Δένδιας και Γ. Γεραπετρίτης ανταλλάσσουν υπαινιγμούς και ευθύνες, ενώ το Μαξίμου επιχειρεί να επιβάλει θεσμική πειθαρχία. Η ειρωνεία; Η εσωτερική αντιπολίτευση της Κυβέρνησης, είναι πιο αποτελεσματική από την θεσμική....
ΝΑΤΟ- ΤΡΑΜΠ
Η φετινή Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη δεν μοιάζει με τις προηγούμενες. Ήταν μια εντελώς διαφορετική σύναξη των ηγετών της Ευρωατλαντικής συμμαχίας.
Ο κόσμος έχει αλλάξει: ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται το ίδιο καταστροφικός, η Ανατολική Μεσόγειος παραμένει εύφλεκτη και το Ιράν αναμετράται πλέον ανοιχτά με το Ισραήλ. Ο πόλεμος ΙΣΡΑΗΛ- ΙΡΑΝ, διακόπηκε, από μια εύθραυστη εκεχειρία που επέβαλαν οι ΗΠΑ, βομβαρδίζοντας το ΙΡΑΝ, ενέργεια παράνομη, από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, αφού ποτέ το κράτος του Ιράν, δεν έχει επιτεθεί ή απειλήσει τις ΗΠΑ. Η έννοια του «προληπτικού στρατιωτικού πλήγματος», δεν προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο και καταστρατηγεί το άρθρο 51 (νόμιμη άμυνα) του καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.
Και το σημαντικότερο είναι, ότι σε αυτό τα ασταθές , εμπόλεμο, άναρχο, διεθνοπολιτικό περιβάλλον... Στον πυρήνα της Ευρωατλαντικής συμμαχίας, αναδύεται μια νέα πραγματικότητα: οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον πρόεδρο Τραμπ , που απαιτούν από τους Ευρωπαίους συμμάχους περισσότερα χρήματα για το ΝΑΤΟ, χωρίς να εξασφαλίζουν ισότιμη συμμετοχή των ευρωπαίων συμμάχων σε Στρατηγικές αποφάσεις. Αυτό παραμένει προνόμιο των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί, θέλουν συμμάχους–χορηγούς, αλλά όχι και ισότιμους εταίρους. Και επιβάλουν φόρο υποταγής!
Η απαίτηση για αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ έως το 2035 αποτελεί την πιο ξεκάθαρη ένδειξη αυτής της μεταστροφής. Πρόκειται για πρόταση-τελεσίγραφο του Λευκού Οίκου, που επιχειρεί να μετατρέψει το ΝΑΤΟ από συμμαχία ασφαλείας σε συνεταιρισμό αμυντικών επενδύσεων , κατά κύριο λόγο, προς όφελος της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας.
Επίσης το νέο ΝΑΤΟ, αυτό του Τραμπ, θα πρέπει να έχει επαρκείς απαντήσεις (έχει; ) , απέναντι σε απειλές ασφάλειας από τον αναδυόμενο αντιδυτικό άξονα , Κίνας, Ρωσίας, Ιράν, που αναπτύσσεται και δυναμώνει και συνεργάζεται στην παραγωγή σύγχρονων οπλικών συστημάτων.
Ο νέος Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Μαρκ Ρούτε, έσπευσε να επιδοκιμάσει τον πρόεδρο Τραμπ , αποδίδοντάς του τη «νίκη» για την αύξηση των ευρωπαϊκών εξοπλισμών. Νίκη σε βάρος ποιων; Των Ευρωπαίων συμμάχων του... Και για το γελοίο του πράγματος, ο Ρούτε αποκάλεσε το Τραμπ «"daddy"»!!
Στην πραγματικότητα, όμως, ο πρόεδρος Τραμπ υπονομεύει τη συλλογική συνοχή του ΝΑΤΟ: αρνείται να εγγυηθεί ρητά την εφαρμογή του Άρθρου 5, του ακρογωνιαίου λίθου της συνοχής της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας, ότι, σε περίπτωση επίθεσης σε σύμμαχο κράτος, θα εξεταστεί αν θα υπάρξει συλλογική αντίδραση- απάντηση, προειδοποιώντας , ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να προστατεύσουν «κακοπληρωτές». Κατά τον Αμερικανό πρόεδρο: Η Ασφάλεια των συμμάχων, δεν είναι ηθική δέσμευση, αλλά οικονομικό ζήτημα. Η Ευρώπη πληρώνει ο Τραμπ αποφασίζει.
Η συνάντηση του προέδρου Τραμπ με τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, παρότι συμβολική, ωστόσο, αποτελεί ένα προμήνυμα, για τις σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία, που μάλλον εκτιμάται ότι είναι προς θετική κατεύθυνση για τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Η πιθανή επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα των μαχητικών αεροσκαφών F-35, θα πρέπει να προκαλεί εύλογο προβληματισμό στην Ελληνική Κυβέρνηση. Αν η Τουρκία, ανακτήσει πρόσβαση σε stealth τεχνολογία μαχητικών αεροσκαφών, διαθέτει μάλιστα και σύγχρονους βαλλιστικούς πυραύλους και εφόσον παραμείνει στρατηγικά ατιμώρητη για τις φιλορωσικές σχέσεις της και τους ρωσικούς S-400 και κυρίως, για την αναθεωρητική πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα οφείλει να επανεξετάσει τις γραμμές της αποτροπής και την σχετική ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο. Και με το επιβαρυντικό δεδομένο, για την Ελλάδα, ότι το ΝΑΤΟ, ιστορικά και παραδοσιακά, δεν επεμβαίνει, σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής δύο κρατών μελών της Συμμαχίας. Πόσο μάλλον, το ΝΑΤΟ υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, του δόγματος «πρώτα η Αμερική» και τα συμφέροντά της.
Και με την ελπίδα, ότι ο γεωπολιτικός αναδασμός που γίνεται στην γεωγραφική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής , δεν προβλέπει απίσχνανση του γεωστρατηγικού αποτυπώματος της Ελλάδας , υπέρ Τουρκίας. Μια Τουρκία, που εσχάτως απόκτησε ερείσματα ακόμη και στις δομές της ευρωπαϊκής άμυνας και με την αδιαμφισβήτητη ισχυρή θέση που κατέχει στο ΝΑΤΟ, ως δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη, μετά τις ΗΠΑ.
Πάντως και σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα διαθέτει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, είναι δύναμη σταθερότητας, δαπανά το 3,5% του ΑΕΠ για την άμυνα που θα ανεβεί στο 5%, αφού στο νέο εξοπλιστικό θα δαπανήσει και άλλα 25 δις ευρω για την άμυνα, διαθέτει κομβικής στρατηγικής αξίας στρατιωτικές βάσεις όπως η Σούδα, η Λάρισα, η Αλεξανδρούπολη, στη διάθεση των συμμάχων, άρα είναι υπερπολύτιμος εταίρος , που και λόγω γεωγραφικής θέσης (Ελλάδα- Κύπρος), εξασφαλίζει τη επιχειρησιακή συνοχή της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ.
