Ο Μονοκράτωρ Αλέξιος ο Α΄, καλεί από θέσεως ισχύος σε «εθνικό διάλογο» και «εθνική συνεννόηση». Επιδιώκει, ζητώντας σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, να «στριμώξει» τα άλλα κόμματα, προκειμένου να εξασφαλίσει την συναίνεσή τους στην πιο άγρια σφαγή δικαιωμάτων μέσω του νέου ασφαλιστικού. Τον σχεδιασμό του οποίου επιμελήθηκε ο Μέγας Λογοθέτης, Κατρούγκαλος ο Αστραπτερός. 

Και βεβαίως επέλεξε την κατάλληλη στιγμή. Την ώρα που οι «βένετοι» σπαράσσονται από τις εσωτερικές τους έριδες. Και καλούνται να προσέλθουν σε αυτή τη συνάντηση με έναν υπηρεσιακό πρόεδρο, που η εντολή του περιορίζεται στην διεκπεραίωση της εκλογής, μετά το φιάσκο που προηγήθηκε. Δεν περιμένει πότε θα έχουν μια κανονική ηγεσία, διότι δεν είναι και απολύτως βέβαιο αν συντόμως θα το καταφέρουν. Είναι γαρ πολλοί εκείνοι που πιστεύουν, ακόμη και μεταξύ των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, ότι ακόμη και αν ολοκληρωθεί με επιτυχία, αυτή τη φορά, η εκλογή, το πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα παραμένει.

Φοβούνται δηλαδή -και ελπίζει ο Μονοκράτωρ από την πλευρά του- ότι δεν θα πρόκειται για οριστική λύση του προβλήματος ηγεσίας της παράταξης. Με το σκεπτικό πως, όποιος εκ των τεσσάρων και αν εκλεγεί, θα είναι «λίγος» έναντι της τεράστιας ευθύνης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οτι δεν θα επαρκεί για να συναγείρει και το σύνολο των ψηφοφόρων που έχουν διαρρεύσει από την παράταξη, αλλά και ευρύτερα λαϊκά στρωματά, ώστε να ανατρέψει αυτή την κυβέρνηση, που μπορεί να είναι μειοψηφική έναντι του εκλογικού σώματος, αλλά, εκ των πραγμάτων «παίζει μονότερμα» στο πολιτικό γίγνεσθαι. 

Με απλά λόγια, κάποιοι φοβούνται το ενδεχόμενο η αξιωματική αντιπολίτευση να αποκτήσει πρόεδρο, αλλά η παράταξη να μην αποκτήσει τον Ηγέτη, με ήτα κεφαλαίο, που έχει ανάγκη, προκειμένου να επιχειρήσει να ανατρέψει μια κυβέρνηση η οποία στηρίζεται σε μια οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τον Ηγέτη που θα πετύχει την μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση πολιτικών και λαϊκών δυνάμεων.

Οι επιλογές της κυβέρνησης, που κυμαίνονται από την πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων, ως το χάρισμα των τραπεζών στους ξένους κερδοσκόπους, είναι ικανή συνθήκη προκειμένου να προκληθεί ένας ισχυρός λαϊκός ξεσηκωμός. Αλλά τέτοιοι ξεσηκωμοί χρειάζονται εκείνον που θα μπορέσει να εμπνεύσει, έχοντας να προτείνει λύσεις πραγματικές, βιώσιμες και κοινωνικώς δίκαιες.

 Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr