Γιατί ήξερα ότι κάθε άνθρωπος που έβλεπα στο μετρό να είναι φορτωμένος, Κυριακή απομεσήμερο, άλλος με μια, άλλος με δυο και περισσότερες σακούλες, δεν πήγαινε κάπου για άλλη δουλειά ή για βίζιτα. Δεν πήγαινε στο σπίτι του φορτωμένος με τα ψώνια της ημέρας. Πήγαινε στο Σύνταγμα. Να αποθέσει εκεί ό,τι μπορούσε από το υστέρημά του. Γάλατα, όσπρια, ζυμαρικά, αλεύρι, ζάχαρη, κάθε είδους τρόφιμα. Και κυρίως παιδικές τροφές. Αλλά και ό,τι φάρμακο είχε καθένας στο οικογενειακό του φαρμακείο. Είτε το αγόρασε από το υστέρημά του.

Στάθηκα λίγο να χαζεύω τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων που κατά κύματα κατέφθαναν στο Σύνταγμα, εναποθέτοντας έκαστος την συνεισφορά του για την μικρή ανακούφιση των προσφύγων. Δεν ήταν απλώς οι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας». Ηταν πρωτίστως εκείνοι, το ντύσιμο και τα πρόσωπα των οποίων κραύγαζαν ότι δεν «το φυσάνε το χρήμα». Εργάτες, υπάλληλοι, μικροαστοί. Και νέοι. Πολλά νεανικά πρόσωπα. Αλλά και πολλά ηλικιωμένα. Σκαμμένα όχι μόνο από το χρόνο, αλλά και από όσα βιώνουν οι συνταξιούχοι τούτης της χώρας τα τελευταία χρόνια. Δεν ήταν τόσο εκείνοι που είχαν την άνεση να δώσουν από το περίσσευμά τους. Εδώ κυριαρχούσε η συνεισφορά του υστερήματος. Και μετανάστες ανάμεσά τους. Το καταλάβαινες όταν τους άκουγες να μιλούν.

Ακουσα μια κυρία να σχολιάζει ότι τα πράγματα που είχαν συγκεντρωθεί ήταν πολύ λιγότερα από τον Δεκέμβριο του 2012, όταν έγινε ανάλογη επιχείρηση για τους άστεγους και άνεργους του μνημονίου. Και να το αποδίδει στο ότι τότε η αλληλεγγύη εκδηλωνόταν προς τους «δικούς μας» ενώ τώρα επρόκειτο για τους «ξένους». Και πράγματι δεν είχαν σχηματίσει τα τεράστια βουνά από δέματα όπως τότε. Αλλά οι άνθρωποι που προσδέχονταν ήταν οι ίδιοι όπως και τότε. Η διαφορά στον όγκο οφειλόταν μόνο στο γεγονός ότι αυτή τη φορά συγκεντρώνονταν μόνο τρόφιμα και φάρμακα και όχι είδη ενδύσεως και υποδήσεως, κλινοσκεπάσματα, ακόμα και είδη κιγκαλερίας, όπως τότε. 

Και τότε και τώρα, η ανθρωπιά ήταν παρούσα. Και ήταν το ίδιο πολυπρόσωπη. Το ίδιο παρήγορη. 

Γ.Π. Μασσαβέτας

giorgis@massavetas.gr