Θυμάμαι σαν χθες, ωστόσο, τον Γιώργο Ράλλη με τους μαχητές μπροστά στον μπερντέ που έχει στηθεί στο λιμάνι επί της Ναυαρίνου, να μοιράζουν ελπίδα στους φιλάθλους και να χαιρετάνε θερμά όσους άφηναν την οικονομική τους ενίσχυση, αγοράζοντας ένα καπελάκι, μια φανέλα, ένα κασκόλ, έναν αναπτήρα οι θεριακλήδες. Πλάι στον πρόεδρο, ο γνωστός προπονητής Κώστας Κλάδης (που αποδείχτηκε όχι ιδιαίτερα κατάλληλος, ώστε να συμπληρώνει με υπεροχή ένα μετριότατο ρόστερ), έστεκε επίσης γελαστός. Ηταν οι θερινές βραδιές της αισιοδοξίας για "κάτι καλό".

Που όχι μόνο δεν το πλησίασε η "Θύελλα", αλλά με την θητεία της στο τουρνουά που κοντεύει να λήξει, απέδειξε πως δεν άξιζε ούτε το χειροκρότημα, ούτε την μικρή οικονομική ενίσχυση, αφού βασικό είναι το δόγμα ότι σε μια μικρή και ταπεινή ποδοσφαιρική προσπάθεια, πρωτίστως χρειάζεται μυαλό και στη συνέχεια χρήμα.

Θα μου πείτε: καλά τα λες, όμως κάποιος "Πλατανιάς", ομάδα μικρού χωριού κοντά στα Χανιά, από το πουθενά βρίσκεται "δύο βαθμούς" από το να ενταχθεί στο κλαμπ που θα ταξιδέψει τέλος καλοκαιριού στην Ευρώπη. Και όπως φαίνεται καθαρά, για να φτάσει να διεκδικεί μεγαλεία, σημαίνει πως αρκετό χρήμα ξοδεύτηκε και ο προπονητής ενισχύθηκε με εργαλεία που χρειαζόταν για να το επιτύχει. Εντάξει! "Μακρινός συγγενής", όπως ακούγεται, είναι ένας άλλος πρόεδρος ομάδας πρώτης εθνικής, ο οποίος μπορεί να μην διαθέτει όλα τα θετικά στοιχεία στον χαρακτήρα του, όμως το χρήμα του περισσεύει.

Παρακολουθώ την Καλαμάτα από τον πρώτο καιρό που ανέλαβε την τύχη της ο επιχειρηματίας Σταύρος Παπαδόπουλος, πλαισιωμένος από τον Ηλία, τον Μήτσο, τον Τάσο... Αυτός και αν ξόδεψε χρήμα! Η ομάδα πλαισιώθηκε από καλούς Ελληνες παίκτες, αρκετούς αλλοδαπούς με κάποιες ικανότητες, αλλά και ορισμένους από χώρες της Νότιας Αμερικής, οι οποίοι στην πατρίδα τους θα έκαναν καριέρα δασοφύλακα, μολονότι στην Βραζιλία -που λέει ο λόγος- μπαλαδόροι είναι ακόμη και οι περιπτεράδες.

Με το που έφυγε ο Παπαδόπουλος και ολοκλήρωσε το σύντομο ροκ  πέρασμά του ο απόμαχος αξιωματικός της Αεροπορίας Γρηγορόπουλος, η ομάδα έδωσε -και εξακολουθεί να δίνει- συνεχή αγώνα επιβίωσης, παρά το γεγονός ότι οι οπαδοί και τα τοπικά Μέσα εξακολουθούν να στηρίζουν τα πλάνα και τον Παρτσαλά να ουρλιάζει με στόχο να αφυπνίσει την ηγεσία και να της θυμίσει πως οφείλει να διορθώσει τα λάθη.

Το ότι η ιστορική ομάδα του Γαϊτανάρου, του Σκαφιδά, του Σπεντζόπουλου και του Λυμπερόπουλου μπορεί να την "σκαπουλάρει" και πάλι, οριοθετείται από την εντυπωσιακή νίκη επί του πρωτοπόρου του ομίλου στην έδρα του. (Εκτός αν επρόκειτο για αναλαμπή που την απεύχομαι).

Οπως και να ’χει, καλή τύχη (και στον Πλατανιά…).