Από τότε, σχεδόν κάθε χρόνο στο πρόγραμμά μου υπάρχει επίσκεψη στην Παναγιά την Βλαχέρνα, που είναι το κλασικό όνομα της μικρής εκκλησιάς για κερί και προσκύνημα στην εικόνα, όμως εφέτος, στις 13 λήγοντος, τιμήσαμε με την σύζυγο παραμονή της γιορτής του Αγίου Θεράποντα. Μέσα στο ναό υπάρχει η εικόνα του αγίου που σε μαγεύει με το βλέμμα του.
Ο εσπερινός ήταν ένα σύγχρονο εκκλησιαστικό θαύμα, με τους τρεις ιερείς, τους δύο σωστούς ψαλτάδες και τους πιστούς (βασικά τρίτης ηλικίας). Ομως, τι να το κάνεις! Και πάλι παρούσα μια παραφωνία που μετράει -όπως πληροφορήθηκα- σχεδόν πενταετία. Αναφέρομαι στην ετοιμόρροπη σκεπή του μικρού ναού. Με τα ξεχαρβαλωμένα κεραμίδια (που επιτρέπουν στην βροχή να ποτίζει το εσωτερικό) και τα σακατεμένα από τον καιρό δοκάρια.
Ενα σύντομο ρεπορτάζ με ανθρώπους που γνωρίζουν καλά το πρόβλημα, με έβαλε, δυστυχώς μέσα στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, όπως πληροφορήθηκα από την πρόεδρο του Συλλόγου Φιλοπροόδων Φιλιατρών Βιβή Παντελάκη (μια πανέξυπνη κυρία του εκπαιδευτικού κλάδου): Το εκκλησάκι έχει χαρακτηριστεί μνημείο και υπάγεται στην Αρχαιολογική Εταιρεία. Πρωτοκτίστηκε το 1204 από Φράγκους και ήταν καθολική εκκλησία, για να υποστεί φθορές και καταστροφές τρεις φορές στο πέρασμα των αιώνων. Το σημερινό μνημείο είναι το τέταρτο (ορθόδοξο) κατά σειρά στην ίδια θέση, κτίστηκε τέλος του 18ου αιώνα και φυσικά τρέμει το άμεσο μέλλον, αν δεν επισκευαστεί (για την ακρίβεια αντικατασταθεί) το ταχύτερο η οροφή του.
Η κατάσταση είναι λίγο μπερδεμένη, διότι στο πρόβλημα έχουν λόγο η Αρχαιολογική Υπηρεσία, η Μητρόπολη της περιοχής και στη συνέχεια οι υπεύθυνοι (δηλαδή η διοίκηση του Συλλόγου Φιλοπροόδων και οι πιστοί). Το κόστος αλλαγής της οροφής δεν ξεπερνά τα δεκατρία χιλιάρικα (όσα δηλαδή ξοδεύει στα μπουζούκια ένας μεγαλολαδέμπορος με το που θα βρεθεί σε τσακίρ κέφι). Με έρανο έχουν συγκεντρωθεί αρκετά -όχι όλα- και άπαντες περιμένουν βοήθεια, αλλά από πού;
Η 26η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καλαμάτας, μέσω της υπεύθυνης κυρίας Μηλίτση, υποσχέθηκε πως ίσως δοθούν κάποια κεραμίδια!
Η υπόθεση θυμίζει αρκετά τον επαίτη, ο οποίος απλώνει διστακτικά το χέρι στον έχοντα, περιμένοντας να του δώσει ό,τι εκείνος αποφασίσει. Του λόγου μου θα πω ότι αυτή η πικρή ιστορία με την ξεχαρβαλωμένη από το 2013 οροφή του ιστορικού ναού, θα διαβαστεί από κάποιους μεγαλόσχημους της Μεσσηνίας και πιθανώς θα τους συγκινήσει. Κάτι πολύ εύκολο να συμβεί, για έναν Σταύρο Παπαδόπουλο, έναν Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλο ή τους κληρονόμους του Γεωργίου Καρέλια.
Κι εδώ που τα λέμε, για τους τελευταίους (εξαιρετικοί επιχειρηματίες όπως μαθαίνω), το να ξοδέψουν το ποσό που χρειάζεται η Παναγιά της Βλαχέρνας στα Φιλιατρά, είναι για εκείνους ένας καφές και ένα πακέτο τσιγάρα, που λέει ο λόγος!
