Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για γνωστούς που τελειώνουν τις σπουδές τους στην Ελλάδα και συνεχίζουν στο εξωτερικό, απ' το οποίο πολλές φορές δεν επιστρέφουν αφού εκεί βρίσκουν πολύ καλύτερες συνθήκες...
Η αλήθεια είναι ότι στις τάξεις των συνομηλίκων μου (που τελειώσαμε το λύκειο στο τέλος της δεκαετίας του '80) αυτή η επιλογή δεν ήταν και τόσο συνηθισμένη. Μετά το τέλος των σπουδών, θα έβρισκαν οπωσδήποτε δουλειά -και μάλιστα καλή- στην Ελλάδα και θα παρέμεναν. 
Με την πάροδο των χρόνων και για αρκετά μεγάλο διάστημα, αυτό η διαδοχικότητα -αποφοίτηση από το λύκειο, πτυχίο από το πανεπιστήμιο, επαγγελματική αποκατάσταση- πήγαινε καλά. Η τουλάχιστον, στρωτά!
Δημιουργήθηκαν λοιπόν μία, δύο, τρεις γενιές επιστημόνων και επαγγελματιών που είχαν δημιουργήσει τις "σταθερές" τους. Αλλά θα μου πείτε, υπάρχει σταθερότητα όταν μια βάρκα βρίσκεται σε τρικυμία;
Πέρα από το πως και το γιατί βρέθηκε μεσοπέλαγα -αφού δεν είχε ούτε μηχανή τρομάρα της- η βάρκα Ελλάδα παλεύει με τα κύματα και με μεγάλη ευκολία ρίχνει στη θάλασσα κι όσους της... περισσεύουν. Δηλαδή όλοι της περισσεύουμε, αλλά τι να κάνει που κάποιοι είναι γαντζωμένοι και επιμένουν οι άθλιοι να θαλασσοδέρνονται!
Και μέσα σε όλον αυτό το χαλασμό, μερικοί καταφέρνουν και πηδούν στη σωστική λέμβο που περνάει.
Δεν θα το πιστέψετε, αλλά αυτό ακριβώς ήταν το όνειρο που είδα πρόσφατα, σαφώς επηρεασμένη από τα μαντάτα διαφόρων φίλων μου, σχεδόν συνομηλίκων μου, που αποφάσισαν να αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Ναι, είναι αυτό το σύγχρονο πρόσωπο της μετανάστευσης που τελευταία δίνει και παίρνει - και που στην τελική, το μόνο διαφορετικό που έχει από εκείνη τη μετανάστευση του '60 και του '70 είναι ότι τότε έφευγαν φτωχοί και σχεδόν αγράμματοι, ενώ τώρα φεύγουν πρώην ευημερούντες και μορφωμένοι.
Δεν ξέρω αλήθεια ποιο είναι χειρότερο. Για μένα πάντως, χειρότερο από τον πάσης φύσεως αποχαιρετισμό δεν υπάρχει...