Ιδια πρόσωπα, άλλα τρομαγμένα, άλλα θυμωμένα, από συμπεριφορές, από απότομες κινήσεις, ίδια σκισμένα πουκάμισα… Ανθρωποι εναντίον ανθρώπων, στο δρόμο, στα σκαλοπάτια, κάτω από κάποιο στέγαστρο ή κάτω από τον καυτό ήλιο - κάποιο παιδί απλώνει το χέρι του για λίγο ψωμί, κάποια γυναίκα μ' ένα μωρό επιμένει για λίγα χρήματα... Μια συνύπαρξη η οποία, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε θα επιτευχθεί.
Ανώνυμοι, κρυμμένοι σ΄ αυτή την ανωνυμία τους, παρακαλούν για ένα κομμάτι ψωμί σε μια κοινωνία που σίγουρα δεν αποτελείται από εύπορους. Εκλιπαρούν για λίγα λεπτά του ευρώ, ανθρώπους που πολλοί  δεν έχουν πάνω τους ούτε κέρμα. Καλοδέχονται τρόφιμα ή ρούχα, σε άλλους είναι συμπαθείς, σε άλλους ενοχλητικοί κι εκνευριστικοί, ενώ για κάποιους άλλους θεωρούνται συνάνθρωποι ή θύματα ή ακόμα και απατεώνες.
Συγκαλυμμένη μορφή επαιτείας έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς η "προσφορά εργασίας" με πλύσιμο παρμπρίζ στα φανάρια ή την πώληση κάθε λογής αντικειμένων. Εκμετάλλευση την έχουν ονομάσει εκείνοι που πιστεύουν πως οι άνθρωποι αυτοί είναι θύματα των εκμεταλλευτών τους, οι οποίοι δραστηριοποιούνται φυσικά ανάλογα με την ανοχή των αρχών κάθε τόπου.
Αλλωστε, και να προσαχθεί κάποιος δεν πρόκειται να περιγράψει όσα ζει στη δική του καθημερινότητα, κάτω από τη στεγασμένη κοίτη του Νέδοντα, κάτω από κάποιο χαρτόνι μέσα σε κάποιο ερείπιο. Αν βέβαια έχει αντιληφθεί πως είναι θύμα ανθρώπων και όχι των περιστάσεων μόνο. Κι αν ακόμα φτάσει στην απόφαση των αρχών να απελαθεί, ο φαύλος κύκλος μάλλον θα συνεχιστεί, καθώς βρίσκει ξανά και ξανά την ανοιχτή πόρτα για την παραμονή στην… ελευθερία που του προσφέρει η μικρή μας χώρα.