Νικολέττα Κολυβάρη

Συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης ξεκίνησε στην Τρίπολη, με πρωτοβουλία εθελοντών και φορέων της πόλης. Ηδη οι συμμετέχοντες στην πρωτοβουλία αυτή αναζητούν έναν τρόπο προκειμένου να συγκεντρωθούν ενόψει γιορτών είδη πρώτη ανάγκης για τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια. Και, δυστυχώς, αυτοί δεν είναι λίγοι, στην Τρίπολη, στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη και αλλού. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το Δημοτικό Παντοπωλείο Καλαμάτας δέχεται σχεδόν καθημερινά νέα αιτήματα από οικογένειες που δεν καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες.
Σε μεγάλο ποσοστό πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι δεν φανταζόταν κανείς πριν από μερικά χρόνια πως θα έφταναν σε αυτό το σημείο. Οι νεόπτωχοι, λοιπόν, είναι η νέα τάξη που προκύπτει μέσα από την οικονομική κρίση. Είναι Ελληνες στη μεγάλη τους πλειοψηφία που είτε έχασαν τη δουλειά τους είτε οι μειώσεις που δέχτηκαν σε μισθούς και συντάξεις είναι τέτοιες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ετσι -κι ενώ μέχρι πρότινος οι μετανάστες ήταν αυτοί που κυρίως χρειάζονταν ενίσχυση- η αναλογία φαίνεται ότι αντιστρέφεται, και η εικόνα καλοντυμένων γυναικών ή ανδρών που επιδράμουν στους κάδους έξω από σούπερ μάρκετ ή στην Κεντρική Αγορά Καλαμάτας για να πάρουν τα πεταμένα λαχανικά προκαλεί όλο και λιγότερη εντύπωση. 
Ομως, παρόλο που οι ανάγκες συνεχώς αυξάνονται, λείπουν τα προγράμματα και οι μηχανισμοί εκείνοι που θα μπορούσαν να επιστρατευθούν από την Πολιτεία σε μια ανθρωπιστική κρίση. Και εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που οι δήμοι είχαν δημιουργήσει κάποιες υποδομές, ο κλήρος πέφτει και πάλι στους ιδιώτες που καλούνται να αναπτύξουν δράσεις για την ανακούφιση οικογενειών που ζουν στα όρια της φτώχειας.
Ωστόσο, κατά την άποψή μας οποιαδήποτε ιδιωτική πρωτοβουλία για να σταθεί και να αναπτυχθεί χρειάζεται και την αρωγή κάποιου φορέα που μπορεί να εγγυηθεί τα μέσα υλοποίησης αλλά και χρηματοδότησης μιας κοινωνικής δράσης. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι τα συσσίτια αγάπης των δήμων και ενοριών της Θεσσαλονίκης.