Γιάννης Σινάπης

Εντάξει, δε ζούμε και στον πιο βρώμικο τόπο του κόσμου, όμως τα περιβαλλοντικά προβλήματα είναι υπαρκτά. Και είναι προβλήματα χρόνων, που θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί.
Ηταν η ημερίδα του ΕΛΚΕΘΕ στην Καλαμάτα που ήρθε να υπενθυμίσει και να αναδείξει αρκετά απ’ αυτά: Την επιβάρυνση που προκαλεί ο βιολογικός καθαρισμός, που όμως σώζει την παραλία της Καλαμάτας και της ευρύτερης περιοχής από τη βρώμα και τη ρύπανση. Την υποβάθμιση σημαντικών παραλιακών περιοχών στη δυτική πλευρά του Μεσσηνιακού Κόλπου, οι οποίες παρότι πέρασαν τρία Κοινοτικά Πλαίσια, δεν ευτύχησαν να αποκτήσουν βιολογικό. Τη ρύπανση στα ποτάμια με πρώτο τον Πάμισο, από τα φυτοφάρμακα και όχι μόνο.
Στο... καπάκι ήρθαν και τα λιόζουμα στην Κερεζένια: στον πιο μεγάλο και κεντρικό χείμαρρο της Ναυαρίνου. Λιόζουμα εν έτει 2012, που "έπαιζαν κρυφτούλι" με τις αρμόδιες υπηρεσίες και τελικά τα είδαν οι λιμενικοί... Οι της Περιφερειακής Ενότητας δεν τα πρόλαβαν, καθώς την τρίτη μέρα είχαν φροντίσει να εξαφανιστούν.
Οταν ακόμα ορίζεται η Κερεζένια ως τελικός αποδέκτης για λιόζουμα που έρχονται από το Ελαιοχώρι, ε... καλά να πάθουμε κι εμείς και η πιο τουριστική και πολυσύχναστη παραλία της Καλαμάτας. Νόμιμα έρχονται τα λιόζουμα. Κι όταν τη μέρα δε δουλεύει το ελαιοτριβείο, αλλά εκτιμάς πως μπορεί να δουλεύει μόνο τη νύχτα μα δεν το γνωρίζεις σίγουρα... τι να πει κανείς. Νυχτόβιο ελαιοτριβείο, άλλο πάλι και τούτο.
Εδώ, βέβαια, είναι ακόμα μαύρος ο Σέλλας, το ποτάμι δίπλα στην Costa Navarino. Για να τον βλέπουν ως... αξιοθέατο οι τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο.
Επειδή όλα αυτά δεν είναι για πλάκα, καλό θα είναι να σκύψουν οι υπεύθυνοι και να δώσουν λύση, αδιαφορώντας για το μικροπολιτικό κόστος. Να μην ξαναδούμε λιόζουμα στη Ναυαρίνου και μαύρο ποτάμι δίπλα στην Costa Navarino.