Βασίλης Μπακόπουλος

Θα είναι τελικά για γέλια και για κλάματα αν... προλάβει να φύγει ο δρόμος στο Δερβένι, πριν γίνει η παράδοση του νέου αυτοκινητόδρομου Τρίπολης - Καλαμάτας.
Με καταργημένο το τρένο, ως μόνη εναλλακτική οδικής επικοινωνίας της μεσσηνιακής πρωτεύουσας με την Τρίπολη θα μείνει ο Ταΰγετος -μέσω Σπάρτης ή... Δυρραχίου- εκτός αν προλάβει να φύγει κι εκεί ο δρόμος, πάνω από το ξυλοπριστήριο της Αρτεμισίας.
Στην πραγματικότητα, αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι... ούτε τους δρόμους δεν μπορεί να πάρει πια, αφού είναι άγνωστο για πόσο αυτοί θα βρίσκονται στη θέση τους.
Βεβαίως μπορεί όλα τα παραπάνω να χαρακτηριστούν ως υπερβολικά, μίζερα, ακόμα και ως εμπαθή, όμως δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η πραγματικότητα που βιώνει ο Μεσσήνιος.
Ο ίδιος Μεσσήνιος, που έμεινε «ξερός» όταν έφυγε ο νέος δρόμος κι ακόμα περιμένει να μάθει ποιος έφταιξε. Ο ίδιος Μεσσήνιος που βλαστήμαγε γιατί θα ξαναζούσε το μαρτύριο με τις στροφές.
Ο ίδιος Μεσσήνιος, που διαπίστωσε λίγο αργότερα -όταν ο παλιός δρόμος... έβγαλε πόδια- ότι ακόμα κι αυτό το μαρτύριο θα αποδεχόταν, μπροστά στο ενδεχόμενο ο χρόνος ταξιδιού του στην Αθήνα να γίνει 5 και 6 ώρες, μέσω Πύργου και Πάτρας.
Ο ίδιος Μεσσήνιος, που ελάχιστα του κακοφάνηκε όταν του «έκλεψαν» το τρένο.
Ο ίδιος Μεσσήνιος, που λίγο αναρωτήθηκε γιατί δαπανήθηκαν -επί... ημίπαχων προς ισχνών αγελάδων- δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για εκσυγχρονισμό μιας σιδηροδρομικής γραμμής, απλώς και μόνο για να βγαίνουν τα αγριόχορτα σε τσιμεντένιες, αντί σε ξύλινες τραβέρσες...
Μακάρι ο νέος δρόμος -που φαίνεται ότι τελειώνει- να παραδοθεί πριν... παραδώσει πνεύμα ο παλιός, καλός, «κωλοσούρτης» υπ’ αριθμόν 2... που μοιάζει να αφέθηκε στην τύχη του -όπως κι οι Μεσσήνιοι άφησαν τη Μεσσηνία.
Κι αν το έκαναν οι ίδιοι οι Μεσσήνιοι, οι υπόλοιποι γιατί να καίγονται;