Μην φαντάζεστε τολμηρά ή μεγαλεπήβολα όνειρα, αυτά για τα οποία μιλάμε είναι τα απλά καθημερινά όνειρα, μια δουλειά, ένα σπίτι, μια οικογένεια, υγεία.

Ισως όμως, τελικά, να είναι προτιμότερα τα πιο σύνθετα και γκλάμορους όνειρα -εκείνα που ενδόμυχα θέλεις να υλοποιηθούν, εκείνα που ενδόμυχα επίσης γνωρίζεις ότι δεν θα τα δεις να ζωντανεύουν. Γιατί αυτά τα μεγάλα όνειρα στο ξεκόβουν από την αρχή -“είμαι άπιαστο!” σου φωνάζουν- ενώ τα απλά καθημερινά μας όνειρα πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αφορούν στοιχειώδη και ουσιαστικά πράγματα, τα λίγα αυτά που αρκούν για να ζήσεις τη ζωή ενός ανθρώπου με αυτογνωσία, που επιζητεί να είναι συνεπής με τον εαυτό του και με αυτούς που αγαπά, να είναι συνεπής χωρίς να είναι δουλικός ή ανθρωπάκος.

Κι όμως είναι φορές που ακόμα και αυτά τα μικρά καθημερινά όνειρα γίνονται κομμάτια και απορώντας “γιατί;” αναλώνεσαι στην προσπάθεια να μαζεύεις αυτά τα κομμάτια, μπερδεμένος σε ένα παζλ που ποτέ δεν ζήτησες, αλλά πρέπει να το συμπληρώσεις μήπως και ξαναβρείς το όνειρο που έχασες. Οσα περισσότερα τα παζλ, τόσα περισσότερα τα κομμάτια -για το ίδιο όνειρο, πάντα... Ηττοπαθές λέτε, ε;

Το “εμείς”, ξέρετε, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά πολλά “εγώ”, το καθένα μοναχό του. Πολλούς βολεύει αυτό -ίσως, πρωτίστως, κι εμάς τους ίδιους. Που από συνήθεια και μόνο θεωρούμε -ο καθένας για τον εαυτό του- ότι είμαστε έξω από το “σύστημα”, ενώ την ίδια στιγμή το συντηρούμε και το ταΐζουμε.

Κάποιες σκέψεις -όχι απαραίτητα πολιτικές- με αφορμή αυτά που όλοι μας βιώσαμε και εξακολουθούμε να βιώνουμε. Αλλά, σε τελευταία ανάλυση, όλα πολιτική δεν είναι;

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος