Συνειδητά επιλέγουμε το δέντρο, χάνοντας το δάσος. Θεωρώντας ότι με αυτό μπορούν να ασχοληθούν οι άλλοι. Ενας λιγότερος, άλλωστε, δεν θα κάνει τη διαφορά.

Το θέμα δεν είναι να πατήσεις το φρένο, το θέμα είναι να αντιληφθείς, επιτέλους, τον κατήφορο και να ανακρούσεις πρύμνα, έγκαιρα -αν μπορεί να υπάρξει “έγκαιρα” τώρα πια.

Μοιάζουν οι μέρες μας να έχουν κάτι από το αρρωστημένο μεγαλείο της εποχής της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας -μια μεγάλη εποχή που τελείωσε όταν επιβλήθηκαν μικροί άνθρωποι.

Είναι οι ίδιοι μικροί άνθρωποι οι οποίοι στους αιώνες των αιώνων αρέσκονται να αποτελούν την ανώνυμη μάζα, αντί να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Που επιθυμούν να παραμένουν πλήθος, γιατί είναι βολικό, εύκολο και χωρίς την παραμικρή απαίτηση. Που στο σκοτάδι του σπιτιού τους θαμπώνονται από τη γαλάζια οθόνη και αποβλακώνονται κάθε μέρα και περισσότερο από τους μεγατόνους δηλητηριώδους προπαγάνδας και χαζοχαρούμενων ριάλιτι μαγειρικής, τραγουδιού, “επιστροφής στη φύση” και -φυσικά- “κοινωνικού προβληματισμού”.

Ο καιρός των επαναστάσεων ίσως να έχει παρέλθει, αλλά σήμερα η μαζικότητα μπορεί να επιτευχθεί αποκλειστικά... κατά μόνας. Αρκεί ο καθένας μας να κάνει το βήμα που του αναλογεί, αρνούμενος την ανωνυμία -που έχει φθάσει, στους καιρούς που ζούμε, να θεωρείται ισοδύναμο και ανάλογο της ασφάλειας.

Μόνο που η “ασφάλεια” αυτή δεν αποτελεί παρά ψευδαίσθηση. Αυτό, πλέον, πρέπει να έχει γίνει φανερό και στον πιο άβουλο από όλους μας, με όλα όσα απροκάλυπτα διαμείβονται και αποφασίζονται, την ώρα που ο καθένας από εμάς εξακολουθεί να θεωρεί ότι αρκεί να διατηρεί “απόσταση ασφαλείας” από τον διπλανό του. Ξεχνώντας, όμως, ότι όλοι μας απλώς γλιστράμε στον ίδιο κατήφορο που καταλήγει σε γκρεμό...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος