Αυτής της μορφής οι τοπικές εκδηλώσεις ξέρουμε όλοι ότι αυξήθηκαν και πλήθυναν στα χρόνια των καποδιστριακών δήμων και μετέπειτα η σκυτάλη της διοργάνωσής τους πέρασε στους καλλικρατικούς δήμους. Κι αντί στην καλλικρατική εποχή -η οποία συν τοις άλλοις ήταν και εποχή ισχνών αγελάδων- οι δήμοι να αξιολογήσουν και να διαχωρίσουν με αναπτυξιακή προσέγγιση τις γιορτές αυτές, δεν χάλασαν κανενός το... χατίρι.

Ετσι κάθε δήμος κατέληξε να χρηματοδοτεί δύο ή τρεις γιορτές στην περιφέρειά του, οι οποίες έχουν μεν το όνομα ενός προϊόντος που συνδέεται με την παραγωγή του τόπου, χωρίς όμως να έχουν τη... χάρη. Για να εξηγηθούμε, οι γιορτές αυτές στη συντριπτική τους πλειοψηφία κάθε άλλο παρά προβάλλουν τα προϊόντα και την ταυτότητα της περιοχής τους. Απλώς εκμεταλλεύονται έναν πιο κομψό τίτλο για το γλέντι με γουρνοπούλες και μπίρα, ώστε και οι παράγοντες -πολιτικά πρόσωπα και μη- να έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν το όραμά τους για το μέλλον της παραγωγής ενός προϊόντος (π.χ. ελιά, λάδι ή σύκο) το οποίο παρεμπιπτόντως κάθε χρόνο πάει και χειρότερα.

Εξάλλου, φτάσαμε πλέον στον “Κλεισθένη” και τόσα χρόνια που γίνονται αυτές οι γιορτές δεν έχουμε διαπιστώσει να προσελκύουν νέες επιχειρηματικές ανταλλαγές ή να ενισχύουν την τοπική ανάπτυξη και παραγωγή. Αντίθετα, κάθε χρόνο αναμασάνε τα προβλήματα και ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη χρονιά. Θα πρέπει λοιπόν οι νέες δημοτικές αρχές να δουν σοβαρά για το επόμενο καλοκαίρι ποια η χρησιμότητα κάθε τοπικής γιορτής και ανάλογα να προχωρήσουν σε αναβάθμιση ή κατάργησή της.