“Τα αυτιστικά παιδιά γίνονται αυτιστικοί ενήλικες...

...και τότε παύει η χαριτωμένη παιδικότητα και έρχεται η διάθεση για αυτονόμηση, για κάλυψη αναγκών πέρα από φαγητό και ασφάλεια: Η διάθεση για ρίσκο! Η έξοδος από τη "ζώνη της ασφάλειας" είναι εργαλείο εξέλιξης που δεν πρέπει να στερούμε λόγω των δικών μας φόβων από κανέναν.

Η αποδοχή είναι ζητούμενο για κάθε άνθρωπο. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ο τυπικός - συνηθισμένος, θα πρέπει να του αναγνωρίσει η κοινωνία το δικαίωμα στην έκφραση.

Ενας αυτιστικός, ακόμα και ενήλικας αν αγχωθεί ή θυμώσει μπορεί να νιώσει την ανάγκη να τρίψει τα χέρια του ή να "φτερουγίσει". Γιατί άραγε στον κόσμο μας αυτό να είναι πιο παράξενο ή κακό από έναν νευροτυπικό ο οποίος βρίζει και φωνάζει;

Ενας αυτιστικός μπορεί να θέλει να του μιλήσετε πιο αργά, να χαμηλώσετε την ένταση της φωνής σας, μπορεί να μην μπορεί να σας κοιτάξει στα μάτια, αλλά θα σας ακούσει, θα σας προσέξει, θα θυμάται ό,τι του έχετε πει, έστω και αν δεν μπορεί να σας απαντήσει.

Ενας αυτιστικός δεν θα παρατήσει στη μέση ποτέ τίποτα, θα δει λεπτομέρειες που δύσκολα παρατηρούνται, θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του, εάν του δώσουν την ευκαιρία. Ηδη σε χώρες του εξωτερικού επιλέγουν αυτιστικούς για εργασίες που χρειάζονται υπομονή και επιμονή.

Πόσο ομορφότερος θα ήταν ο κόσμος μας αν, μαζί με κάθε διαφορετικό, μπορούσαν και οι αυτιστικοί, παιδιά και ενήλικες, να ζουν μέσα σ’ αυτόν, χωρίς τον φόβο της κριτικής και της απόρριψης λόγω στερεότυπων;".