Μπορεί διαχρονικά κατά τη θερινή περίοδο να θεωρούσαμε ως βασικό κίνδυνο τις πυρκαγιές, η ραγδαία κλιματική αλλαγή όμως τα τελευταία χρόνια έχει δώσει και στη χώρα μας σημαντικές καταστροφές και από πλημμυρικά φαινόμενα.
Κάθε φορά που μία τραγωδία σαν κι αυτή εκτυλίσσεται μπροστά μας, θυμόμαστε όλα όσα θα έπρεπε να έχουν γίνει με μόνιμη επωδό “η φύση εκδικείται”. Ναι, φυσικά και εκδικείται, αλλά παρόλα αυτά ο κανόνας είναι τα μπαζωμένα ή ακαθάριστα ρέματα, τα βουλωμένα φρεάτια εντός των πόλεων, οι ανύπαρκτες αντιπυρικές ζώνες κ.ά.
Και κάθε φορά οι μεν έκαναν ό,τι μπορούσαν αλλά τα φαινόμενα ήταν ακραία, οι δε θα τα έκαναν πολύ διαφορετικά και στη μέση οι πολίτες (που δεν είναι άμοιροι ευθυνών) τρέχουν και δεν φτάνουν να σώσουν τις ζωές τους και τις περιουσίες τους.
Οσο η κεντρική διοίκηση αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση δεν συντονίζονται για τον τακτικό καθαρισμό ρεμάτων και φρεατίων, την άρση επικινδυνότητας με κάθε κόστος (βλ. καθαίρεση αυθαιρέτων ιδίως επί ρεμάτων), αλλά και τον έλεγχο στατικότητας και γενικότερης κατάστασης υποδομών, τότε τα σωστικά συνεργεία θα έχουν όλο και συχνότερα πολλή δουλειά χειμώνα - καλοκαίρι.
Ολα αυτά φυσικά τα συζητάμε χρόνια σε κάθε επίπεδο, αλλά επί της ουσίας δεν υπάρχει κάποια αισθητή βελτίωση. Η έννοια της Πολιτικής Προστασίας δεν είναι μόνο για τις δύσκολες ώρες από τη στιγμή που θα “σκάσει” η επόμενη τραγωδία, αλλά θα πρέπει να μπορεί να δημιουργήσει τις συνθήκες, ώστε να είμαστε -κρατικός μηχανισμός και πολίτες- όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι.
Φυσικές καταστροφές και ακραία φυσικά φαινόμενα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το μόνο που εμείς μπορούμε να πετύχουμε είναι να είμαστε όσο πιο θωρακισμένοι μπορούμε. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με πολλή και ουσιαστική δουλειά από τον κρατικό μηχανισμό και εκπαίδευση, αλλά και υπευθυνότητα από τους πολίτες.