Ως πολίτης αυτής της τοπικής κοινωνίας δεν μπορώ να δω με τη ματιά του επισκέπτη την εικόνα της πόλης στο σύνολό της και αναρωτιέμαι πώς ο ίδιος εκλαμβάνει τις τόσο διαφορετικές εικόνες καθώς περπατά σε δρόμους και σοκάκια. Υποθέτω όμως πως πολλοί θα σκέφτηκαν ποιο είναι το έργο του δήμου για τους άστεγους και τους τόσους πεινασμένους που ζουν ανάμεσά μας. 

Το Φεστιβάλ Χορού στο νεότευκτο Μέγαρο Χορού και στο Κάστρο, ο κόσμος στην παραλία, οι γεμάτες καφετέριες στην αναπλασμένη πλατεία, το υπό κατασκευή δημαρχιακό μέγαρο, τα έργα στη Φαρών, οι νέοι δρόμοι που κατασκευάζονται περιφερειακά και περιμετρικά της πόλης... Τόσα πολλά έργα σε μια πόλη με πολλά κλειστά μαγαζιά, με ανέργους, με τόσους ντόπιους και μετανάστες σε απόγνωση να ψάχνουν τα ληγμένα ή τα μισοφαγωμένα τρόφιμα στους κάδους και μεταξύ των αστέγων... μια μάνα με τρία παιδιά να κοιμούνται τις νύχτες στην πλατεία Οθωνος, με φύλακες τ' αδέσποτα. 

Και αφού οι όποιες δομές υπάρχουν δεν αρκούν να καταλαγιάσουν τόσο πόνο και ανέχεια, γιατί λοιπόν ο δήμος δεν αναζητά λύσεις προκειμένου να βρει ένα κατάλυμα για όλους εκείνους που υποφέρουν; Γιατί μέσα σε τόσα έργα δεν φροντίζει να πάρει μια ακόμα γενναία απόφαση και να διαθέσει ένα δημοτικό χώρο για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη μια γωνιά να ξαποστάσουν, μια βρύση να πλυθούν, ένα τραπέζι ν' ακουμπήσουν; Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος δημοτικός χώρος, ακόμα και αν δεν υπάρχει η δυνατότητα για τη δημιουργία κοινωνικού ξενώνα.