Οι Καλαματιανοί όμως, πήγαν στην πορεία; Και έστω ότι πήγαν αρκετοί, πήγαν τόσοι όσοι αναμενόταν; 'Η τον όγκο των διαδηλωτών τον αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό ο κόσμος που ήρθε από την Αθήνα και τις άλλες πόλεις της Πελοποννήσου για συμπαράσταση; Οταν η πορεία έφτασε στη Ναυαρίνου, φάνηκε πως πολύς κόσμος έκανε εκείνη την ώρα βόλτα. Οταν την επομένη, γύρω στο μεσημεράκι, (εκείνη την ώρα γίνεται το μπαμ στο Facebook) ανέβηκαν οι κοσμικές, φωτοσοπαρισμένες εικόνες από τα πάρτι στις παραλίες, φάνηκε πως όλα τα μαγαζιά ήταν πήχτρα στο μπικίνι. Αυτούς τους πολλούς, λοιπόν, Καλαματιανούς δε τους άγγιξε καθόλου το ότι κατέβηκε η μισή αστυνομική δύναμη της Αττικής, το ότι παρέλυσαν για μισή μέρα οι δρόμοι της Καλαμάτας, το ότι η πόλη ζούσε κάτι σημαντικό, ένα πολιτικό γεγονός εκείνη τη μέρα! Ο κόσμος που έκανε βόλτα στη Ναυαρίνου, στεκόταν και έβλεπε τους διαδηλωτές. Δεν έκανε ένα βήμα να μπει ανάμεσα στα πανό. Κάποιοι άλλοι χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια, χωρίς να πάρουν το ασανσέρ και να κατέβουν κάτω. Και φυσικά, μια μεγάλη μερίδα των Καλαματιανών δεν μετείχε στην πορεία γιατί την έκρινε "διασπαστική", όπως άκουσα. Οι τουρίστες φωτογράφιζαν ανελλιπώς τη διαδήλωση. Πράγματι, για φωτογραφία είμαστε, που καταφέραμε να παραμείνουμε διασπασμένοι, ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή. Εχουμε ακόμα αυτό το μοναδικό ταλέντο να βρίσκουμε άπειρα πράγματα να μας χωρίζουν, όσο οι άλλοι γελάνε με τους καβγάδες μας. Στη Βουλή, στα υπουργεία και τις υπηρεσίες, στους δήμους και τα κοινοτικά καταστήματα. Μια ζωή θα τσακωνόμαστε και θα σηκώνουμε τείχη ανάμεσά μας, μέχρι να έρθει να μας πλακώσει καμιά μεγαλύτερη πέτρα, που με ευκολία θα μας έχει πετάξει ο Γολιάθ του φασισμού.