Τετάρτη, 07 Αυγούστου 2013 12:57

Ο εθελοντισμός σώζει

Γράφτηκε από την
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Η προσφορά εθελοντικής εργασίας σε εποχές δύσκολες όπως αυτή που βιώνουμε συχνά σώζει την κοινωνική συνοχή και βγάζει ανθρώπους από το αδιέξοδο. 

 

Η ανεργία, η αδυναμία να πληρωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΑΕΕ από ελεύθερους επαγγελματίες ή όσους κολλούν εργόσημο και έχουν ΟΓΑ, αναγκάζει συνανθρώπους μας να μην έχουν πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι εθελοντές, αλλά και οι εργαζόμενοι σε κοινωνικές δομές των δήμων και της Πρόνοιας είναι εκείνοι που με την εργασία τους καταφέρνουν να λειτουργούν ένα σύστημα κοινωνικών προγραμμάτων που έχει προ πολλού χρεοκοπήσει. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της προσφοράς είναι δομές όπως το Κοινωνικό Παντοπωλείο Καλαμάτας και το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης, που η δράση τους δεν αποτελεί μόνο πράξη φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης. Συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή και την ανακούφιση ανθρώπων που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες, όπως το φαγητό της ημέρας. Ωστόσο, είναι θλιβερό το ότι ο ρόλος τους αντί να είναι επικουρικός και να "κουμπώνει" πάνω στους θεσμούς της Πολιτείας, είναι κυρίαρχος και σημαντικός για την επιβίωση μεγάλου αριθμού συνανθρώπων μας. Είναι θλιβερή η αδυναμία του κράτους να συντηρεί σημαντικές κοινωνικές δομές οι οποίες εξαρτώνται ολοκληρωτικά από την προσφορά των εθελοντών. Οπως θλιβερό είναι οι δήμοι να αρνούνται την προσφορά των εθελοντών και εθελοντικών οργανώσεων που με τη δράση τους θέλουν να συμβάλουν στο κοινωνικό τους έργο. Το Κοινωνικό Παντοπωλείο Καλαμάτας πιθανά δεν θα λειτουργούσε σήμερα αποτελεσματικά αν οι εθελοντές δεν είχαν πάρει πάνω τους τη λειτουργία του. Οπως και άνθρωποι με σοβαρές ασθένειες δεν θα είχαν νοσηλευτεί και δεχτεί φροντίδα και θεραπεία αν δεν υπήρχε το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης και το Κοινωνικό Φαρμακείο, που δυστυχώς κάποιοι μέσα στους δήμους βλέπουν ανταγωνιστικά. Και πώς να σχολιάσει κανείς τη νοοτροπία των παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης να περιμένουν από την κεντρική εξουσία ή τη διάθεση της τοπικής κοινωνίας, για να προωθήσουν δράσεις κοινωνικής πολιτικής. Ή ακόμα και όταν παίρνουν την πρωτοβουλία "ξεχνούν" ότι ένας νέος θεσμός χρειάζεται  εξοπλισμό, προσωπικό και προϋπολογισμό σε χρονικό ορίζοντα μεγαλύτερο των 12 μηνών.