Η μόνη (σημαντική) διαφορά είναι το γεγονός ότι “βράζοντας” μέσα στο αυτοκίνητό σου αντί για άχαρες πολυκατοικίες μπορείς να χαλαρώνεις ρίχνοντας κανένα βλέφαρο στη θάλασσα και στην θερινή κίνηση.

Μπορεί όμως αυτές οι εικόνες να οδηγούν στη δαιμονοποίηση της τουριστικής κίνησης και να φθάνουν κάποιους στο σημείο να αναπολούν τις όχι και πολύ παλιές εποχές, που ήμασταν... μεταξύ μας όλο το καλοκαίρι; Προφανώς και τέτοιες απόψεις δεν μπορούν να αποτελούν ορθολογική προσέγγιση του προβλήματος, γιατί περί τέτοιου πρόκειται.

Θα πρέπει να πάρουμε ως δεδομένο ότι η Καλαμάτα πλέον είναι τουριστικός προορισμός και μάλιστα ακόμα ανερχόμενος. Θα πρέπει να μάθουμε λοιπόν να ζούμε με αυτή την πραγματικότητα και όχι απλώς να συμβιβαστούμε, αλλά να προσαρμοστούμε. 

Αυτό προϋποθέτεί ότι τα (υπερ)τοπικά κέντρα αποφάσεων θα πρέπει να προχωρήσουν στο σχεδιασμό πάνω στα νέα -κυκλοφοριακά και όχι μόνο- δεδομένα της πόλης. Κινήσεις που κανονικά θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί των έργων υποδομής τα οποία σήμερα φέρνουν χιλιάδες καινούργιους επισκέπτες στην περιοχή. Κάλλιο αργά παρά ποτέ πάντως. Ας χρησιμοποιήσουμε το φετινό καλοκαίρι σαν... πείραμα για να βγάλουμε συμπεράσματα και να είμαστε έτοιμοι σαν πόλη από την επόμενη τουριστική περίοδο να υποδεχθούμε πιο ομαλά τους επισκέπτες, αλλά και να διαμορφώσουμε ανθρώπινες συνθήκες για αρμονικότερη συμβίωση επισκεπτών – ντόπιων.