Τα καφενεδάκια, τα μικρά ταβερνάκια, τα μαγαζάκια με... παγωτό για τα παιδάκια αποτελούν σημεία αναφοράς σε κάθε χωριό που ζωντανεύει κάθε Σαββατοκύριακο και στις διακοπές. 

Εκεί θα δώσουν το ραντεβού τους για να τα πουν οι μόνιμοι κάτοικοι, οι επισκέπτες που κατάγονται από το χωριό, εκεί θα αλληλοκεραστούν, θα αστειευτούν, θα... παρεξηγηθούν και τα όσα θα ειπωθούν εκεί, θα δώσουν τροφή για κουβέντα και... ζωή σε όλο το χωριό. 

Ολα αυτά όμως δεν έχουν σημασία για το απρόσωπο κράτος μας, που επιβάλλει γιατί δεν... απολαμβάνει. Οπως και για τους... "νομοταγείς" συμπολίτες που απειλητικά ψάχνουν να βρουν στο τραπέζι τους αν υπάρχει απόδειξη με όλο το ποσό του λογαριασμού, μαζί με τις επιπλέον παραγγελίες μετά την... έκδοση του λογαριασμού, φωνάζοντας, προσπαθώντας να ρεζιλέψουν τον καφετζή επικαλούμενοι το νόμο πως... έχουν δικαίωμα να μην πληρώσουν αν δε λάβουν το νόμιμο παραστατικό. Προφανώς αρέσκονται στο να ερμηνεύουν το νόμο και να επιβάλλουν, απλά γιατί δεν ξέρουν να απολαμβάνουν. 

Λες και ο καφετζής ή ο ταβερνιάρης του μικρού ορεινού ή απόμακρου χωριού είναι εκείνος που θα βγάλει... εκατομμύρια από τα 5-6 τραπεζάκια του και θα... κλέψει το κράτος αν ξεχάσει να "χτυπήσει" κάτι στην ταμειακή. 

Είναι απίστευτες οι διαστάσεις της παρανομίας σ' αυτόν τον τόπο και ως συνήθως την πληρώνουν οι μικροί και μακρινοί.