Οι καταγγελίες για την “Κιβωτό του Κόσμου” επιβεβαιώνουν αυτό που γνωρίζουμε όλοι: Τα παιδιά θα πάψουν να θυματοποιούνται στα ιδρύματα μόνο όταν βγουν από αυτά.

Πολύ πριν αποκαλυφθούν οι καταγγελίες κακοποίησης παιδιών στις δομές της “Κιβωτού”, οι έρευνες του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού (σ.σ. μελετά τη θυματοποίηση των παιδιών και εφαρμόζει προγράμματα για την πρόληψή της πάνω από 45 χρόνια) επιβεβαίωναν ότι η ιδρυματική φροντίδα είναι εξ ορισμού κακοποιητική και, ανεξαρτήτως της “καλής” ή “κακής” εξωτερικής τους εικόνας, επιφέρει συντριπτικές συνέπειες σε όλα τα επίπεδα ανάπτυξης ενός παιδιού. Το Ινστιτούτο θεωρεί μάλιστα αυτονόητο ότι η τοποθέτηση ενός κακοποιημένου παιδιού μέσα στο χαοτικό περιβάλλον ενός ιδρύματος δε συνιστά προστασία του παιδιού αλλά μάλλον έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο και αυτό γιατί: α) Το παιδί στο ίδρυμα δεν βρίσκει καμία “μεγάλη οικογένεια” παρά το ότι του επιβάλλεται να συμβιώσει με άλλα εξίσου τραυματισμένα παιδιά και όλα μαζί να ζουν χωρίς γονείς. Με τα παιδιά αυτά άλλωστε δεν το συνδέει τίποτε περισσότερο από την εμπειρία της δευτερογενούς κακοποίησης από το ίδιο το σύστημα. β) Το επιστημονικό προσωπικό μιας δομής, αν αυτό υπάρχει, δεν έχει 24ωρη παρουσία στο ίδρυμα. γ) Τα παιδιά ζουν υπό την επίβλεψη φροντιστικού προσωπικού που είναι πάντα λίγο σε αναλογία με το πλήθος των παιδιών και εναλλασσόμενο σε βάρδιες. δ) Το φροντιστικό προσωπικό είναι συνήθως ανειδίκευτο και ανεπιμόρφωτο σε θέματα διαχείρισης συμπεριφορών που προκύπτουν στα παιδιά από την ακραία παραμέληση και κακοποίηση που έχουν ήδη ζήσει.

Συνεπώς τα παιδιά που μπαίνουν στο “σύστημα παιδικής προστασίας”, ακόμα κι αν δεν κακοποιηθούν από την ίδια την οργάνωση και τους ενήλικες που σχετίζονται με τη δομή που ζουν, θα εκτεθούν πρόωρα και ακατέργαστα σε αρνητικές εμπειρίες και παραβιάσεις από τα υπόλοιπα παιδιά. Χρειάζεται λοιπόν ταχύτατα η αποϊδρυματοποίηση, που μετά και τις αποκαλύψεις για την “Κιβωτό” καθίσταται κοινωνικά αναγκαία περισσότερο από ποτέ.