“Η Ευρώπη πρέπει να δημιουργήσει τους μηχανισμούς ώστε να μπορέσει να φέρει τις ευάλωτες ομάδες, των οποίων η φωνή δεν ακούγεται, πιο κοντά στα κέντρα λήψης αποφάσεων”: Αυτό τόνισε ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κυμπουρόπουλος κλείνοντας την ομιλία του στο 5ο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο των Ατόμων με Αναπηρία (EPPD) με θέμα “Χτίζοντας ένα μέλλον χωρίς αποκλεισμούς για τα άτομα με αναπηρία στην ΕΕ”, το οποίο διεξήχθη την περασμένη Τρίτη στις Βρυξέλλες.

Και πώς αλήθεια να χτιστεί ένα μέλλον χωρίς αποκλεισμούς αν δεν γίνει κατανοητή η αναγκαιότητα εξασφάλισης στοχευμένων ευρωπαϊκών κονδυλίων, ειδικά σε ό,τι αφορά την υλοποίηση των στρατηγικών αλλά και των συνθηκών που έχουν υιοθετηθεί για την προσβασιμότητα;

Μην ξεχνάμε πως ειδικά στην Ελλάδα οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία σε δημόσιους χώρους και υπηρεσίες είναι πολλές και ποικίλες και δεν οφείλονται στη σχετική νομοθεσία, αλλά στην πλημμελή εφαρμογή της. Επιπλέον και ο… λιγότερο “υποψιασμένος” πολίτης μπορεί να διακρίνει την απουσία πραγματικής συμμετοχής και εκπροσώπησης των αναπήρων τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί από μόνο του ένα σύνθημα “Τίποτα για εμάς, χωρίς εμάς!” δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά και να γκρεμίσει τους περιορισμούς που αντιμετωπίζουν τα ανάπηρα άτομα, ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες περιοχές. Αλλά και στα αστικά κέντρα η δυνατότητα ανεξάρτητης διαβίωσης είναι περιορισμένη, ενώ κυριαρχεί ως “λύση” μια φιλοξενία σε ίδρυμα. Ενδεικτικό άλλωστε της κατάστασης στη χώρα μας είναι πως, ενώ έχει ανοίξει η συζήτηση που αφορά στην ανάγκη αποϊδρυματοποίησης των παιδιών που έχουν απομακρυνθεί από το οικογενειακό τους περιβάλλον, καμία αντίστοιχη κουβέντα δεν γίνεται σε θεσμικό επίπεδο για τα άτομα με αναπηρία.

Η κυρίαρχη πολιτισμική αντίληψη ότι οι ανάπηροι είναι “διαφορετικοί” άνθρωποι οδηγεί στον αποκλεισμό τους από μια αυτονόητη για όλους τους άλλους καθημερινότητα και, τελικά, σε απαξίωση του ρόλου και των δυνατοτήτων των ΑμεΑ, καθιστώντας τα άτομα με αναπηρία “αόρατα” και ξένα στο κοινωνικό σώμα.