Δύο ναύτες σπρώχνουν έναν άνδρα που φτάνει καθυστερημένος, από τον καταπέλτη επιβατηγού πλοίου στη θάλασσα. Ένας άλλος ναύτης, λίγα μέτρα πιο πέρα, δεν αντιδρά στη βία. Η εικόνα, αποτυπωμένη σε βίντεο, σοκάρει δημοσιογράφους και κοινωνία.

Είναι, όμως, ο μοναδικός θάνατος αυτός, γιατί κάποιος με υποτιθέμενη εξουσία αντιδρά βίαια απέναντι σε έναν επιβάτη; Ή μήπως ο θάνατος ενός άλλου νεαρού άνδρα το 2013, μετά από διαπληκτισμό με ελεγκτή μέσα σε ένα τρόλεϊ, δεν μας δίδαξε τίποτα; Τίποτα για την ανοχή στη βία που εκδηλώνεται σε δημόσιους χώρους με διάφορες μορφές και αναπαράγεται μέσα από βίντεο που γίνονται viral στα κοινωνικά δίκτυα. Η βία αποκτά πλέον μια εθιστική μορφή και η κοινωνία μένει μόνιμα στάσιμη στο… πρώτο σοκ, συνηθίζοντας σε αυτή τη νοσηρή κατάσταση. Η σιωπή και η ανοχή στα πιο μικρά, όπως η αγενής και προσβλητική συμπεριφορά ενός ελεγκτή, ενός ναύτη ή οποιουδήποτε άλλου υπαλλήλου προς έναν επιβάτη ή έναν εξυπηρετούμενο σε δημόσια υπηρεσία ή επιχείρηση, μέχρι την άσκηση ακραίας βίας προς ένα πρόσωπο, δείχνει ότι η βία είναι πια μια “φυσιολογική κατάσταση”, μια καθημερινότητα που όλοι ανεχόμαστε. 

Η δολοφονία του 36χρονου επιβάτη που έτρεξε για να προλάβει το πλοίο έγινε σε κοινή θέα, αλλά ακόμη κι όταν έπεσε στο νερό αυτό αναχώρησε κανονικά για το δρομολόγιό του. Το πλήρωμα του έδωσε την… τιμωρία που του άξιζε… Οι επιβάτες συνέχισαν να μιλούν σοκαρισμένοι για το περιστατικό και το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του για περίπου μία ώρα, πριν οι αρμόδιες αρχές διατάξουν την επιστροφή του στο λιμάνι του Πειραιά και γίνουν συλλήψεις.

Κάπως… έτσι μπαίνουμε ως κοινωνία σε έναν φαύλο κύκλο, η βία κανονικοποιείται, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στήνονται “λαϊκά δικαστήρια” και το κράτος δικαίου αποδομείται συστηματικά από κύμβαλα αλαλάζοντα, που περνούν αντικρουόμενα μηνύματα περί σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, όταν είναι απολύτως αναγκαία η ενίσχυση και η εμπιστοσύνη στους θεσμούς.