Το καλοκαίρι ο δήμαρχος Καλαμάτας Θανάσης Βασιλόπουλος δήλωσε ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων στα σχολικά κτήρια αποτελεί προτεραιότητα για τον ίδιο και τη δημοτική αρχή. Την περασμένη Δευτέρα, γονείς και εκπαιδευτικοί έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας, παρουσιάζοντας πλήθος προβλημάτων που έχουν καταγραφεί στις σχολικές μονάδες.

Δεν λέω φυσικά ότι δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα, ούτε πως δεν έγινε καμία προσπάθεια. Όταν όμως -υποτίθεται ότι- θέτεις σε προτεραιότητα ένα θέμα και παρόλα αυτά υπάρχουν τόσα άλυτα ζητήματα, τότε κάτι δεν πάει καλά. Είναι θέμα τραγικής αναποτελεσματικότητας ή η προτεραιότητα υπάρχει μόνο στα λόγια;

Επιπλέον, την περασμένη εβδομάδα τα ΜΜΕ της Μεσσηνίας ανέδειξαν σοβαρά προβλήματα έλλειψης καθηγητών στα Γυμνάσια Καρδαμύλης και Μεθώνης. Στο πρώτο, ο αριθμός των εκπαιδευτικών είναι τόσο μικρός, ώστε έχει τροποποιηθεί το πρόγραμμα, για να μην πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο μόνο για 2-3 ώρες, κι έτσι κάνουν πλήρες ωράριο κάποιες μέρες και κάποιες άλλες δεν πηγαίνουν καθόλου σχολείο, για να κάνει μάθημα άλλη τάξη. Στη Μεθώνη, αναφέρθηκε ότι υπάρχουν όλοι κι όλοι τρεις καθηγητές στο Γυμνάσιο!

Άκουσε κανείς τις προηγούμενες μέρες καμιά πολιτική φωνή που να απαιτεί άμεση λύση των προβλημάτων και ισότιμη ευκαιρία στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά; Όλοι αρέσκονται να μιλούν σε κάθε ευκαιρία για τη νεολαία και το πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευσή της για το μέλλον του τόπου, στην πράξη όμως φαίνεται ξεκάθαρα ότι η αναβάθμιση της εκπαίδευσης δεν αποτελεί πολιτική προτεραιότητα στη χώρα μας.

Η «προτεραιότητα» υπάρχει μόνο στα λόγια, λειτουργεί καθησυχαστικά όταν υπάρχουν φωνές διαμαρτυρίας. Αλλιώς, πώς μπορεί να εξηγηθεί το ότι στην Ελλάδα του 2025 δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε αξιοπρεπή σχολικά κτήρια και εκπαιδευτικούς για όλους τους μαθητές;

Κλείνοντας, είναι λυπηρό ότι αντί να συζητάμε για την ποιότητα και την αναβάθμιση του περιεχομένου της εκπαίδευσης, το πρόβλημά μας είναι απλώς αν υπάρχει μια αίθουσα και ένας δάσκαλος για κάθε μαθητή...