"Εμπαιγμός". Σκληρή λέξη, που για να την ξεστομίσει κάποιος ή πρέπει να έχει φτάσει στο "αμήν" ή να νιώθει ότι τον πνίγει το δίκιο. Στο "αμήν" λοιπόν έφτασαν πρόσφατα οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί του ΕΕΕΕΚ Καλαμάτας και μίλησαν για εμπαιγμό. Για όποιους ενδεχομένως τους μπερδεύουν τα πολλά αρχικά, πρόκειται για το Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Καλαμάτας, το οποίο στεγάζεται στο κτήριο της παλιάς Σχολής Παπαφλέσσα, επί της οδού Κρήτης.
Το τόσο σημαντικό αυτό σχολείο για τη Μεσσηνία, στεγάζεται εκεί όχι γιατί δεν υπάρχει κάποιο καλύτερο για να μεταφερθεί, αλλά γιατί η γραφειοκρατία, καθώς και άλλοι λόγοι - που κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν φαίνεται να γνωρίζει με σαφήνεια -  έχουν κάνει το μεγάλο όνειρο... και πάλι άπιαστο.
Το νέο σχολείο των παιδιών είναι στην συνοικία της Αγίας Κυριακής και πρόκειται για ένα πραγματικό στολίδι! Οι εγκαταστάσεις και οι προδιαγραφές του είναι υπερσύγχρονες! Σε αυτό όταν μπήκαμε πρώτη φορά είδαμε πώς πραγματικά πρέπει να φιλοξενούνται να παιδιά με ειδικές ανάγκες σε ένα σχολείο. Αντ΄ αυτού, οι μαθητές στριμώχνονται ακόμα στο παλιό τους σχολείο, το οποίο αισθητικά καμία σχέση δεν έχει με το καινούριο, αλλά ούτε και τα προδιαθέτει για να συνεχίζουν με θετική διάθεση τα μαθήματά τους!
Η υπεύθυνη εκπαιδευτικός των παιδιών για τα μαθήματα της Φυτικής Παραγωγής, μας έλεγε πως για το μάθημα που τόσο αγαπούν οι μαθητές, αναγκάζονται να φυτεύουν μόνο σε γλαστράκια, αφού ούτε κήπο κατάλληλο έχει το σχολείο, ούτε χώρο, ούτε άλλες δυνατότητες.
Την Πέμπτη το πρωί, στο σχολείο - στο οποίο το Πάσχα έγινε η λαμπερή δεξίωση για την παράδοση του κτηρίου - έφτασαν τα έπιπλα και ο εξοπλισμός. Το σχολείο σήμερα είναι βρώμικο, κλειστό και μόνο κάτι πουλιά κάνουν βόλτες πέρα δώθε. Δε μοιάζει με το πεντακάθαρο και στολισμένο με φορτωμένους μπουφέδες σχολείο, που ο περισσότερος κόσμος είδε κάτι μήνες πριν από τις τηλεοράσεις.
Εφτασαν τα έπιπλα λοιπόν και το σχολείο ακόμα... είναι στο σκοτάδι, μιας και οι ευθύνες που υπάρχουν για το καίριο αίτημα της σύνδεση του ρεύματος δε λένε να αποδοθούν, ή να γίνουν γνωστές επίσημα!
Ιδού ο "σκοταδισμός" του 21ου αιώνα που καταδικάζει τα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ζουν μέσα στη δυσκολία. Χωρίς ασανσέρ για τα καροτσάκια τους, χωρίς ειδικών προδιαγραφών προαύλιο για να παίξουν, με αίθουσες παλιές. Με μουντούς και ποτισμένους από την υγρασία τοίχους να εγκλωβίζουν το βλέμμα και τα όνειρά τους. Για πόσο ακόμα; Κανείς δεν ξέρει.

Γιούλα Σαρδέλη