Ελάχιστους από τους 300 αξιότιμους εκπροσώπους μας στη Βουλή της Ελλάδας απασχόλησε η προστασία και διατήρηση της βιοποικιλότητας στη χώρα μας -όπως τουλάχιστον επιγραφόταν το προς ψήφιση νομοσχέδιο του υπουργείου Περιβάλλοντος.
Η συντριπτική πλειονότητα των ομιλητών -και όλος ο καυγάς- αναλώθηκε στην υπεράσπιση της δυνατότητας δόμησης σε περιοχές «Natura» -αν οι έννοιες «δόμηση» και «προστασία περιβάλλοντος» δεν είναι από μόνες τους αντιφατικές.
Ακόμα και... ψυχολογικούς λόγους που οδηγούν τον Ελληνα να χτίζει εκτός σχεδίου επιστράτευσε βουλευτής -πιέζεται λέει στις πόλεις ο Ελληνας, λες και τον υποχρέωσε κανείς να τις μετατρέψει σε τσιμεντένια τέρατα. Αλλος συνάδελφός του έβλεπε... συνωμοσίες σε βάρος των ιδιοκτητών.
Ο καθένας ας βγάλει το δικό του συμπέρασμα, καθώς στη χώρα μας -και μόνο σε αυτή από ολόκληρη την Ευρώπη- επιτρέπεται η εκτός σχεδίου δόμηση, έστω υπό προϋποθέσεις.
Και τελικά, ποιος ασχολήθηκε βρε παιδιά, βρε τιμημένοι μου εκπρόσωποι, με τη βιοποικιλότητα; Με τα είδη της χλωρίδας και της πανίδας που εξαφανίζονται, με βιότοπους που μπαζώνονται, με προστατευμένες -ναι, καλά- περιοχές όπου... ανθεί το παράνομο κυνήγι;
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι δεν έχουμε μάθει, ούτε τώρα, να σκεφτόμαστε σε μη ανθρωποκεντρικό επίπεδο. Εστιάζουμε πάντα στην αφεντιά μας, λες κι ο πλανήτης έχει καμιά ιδιαίτερη διάθεση να μας μεταχειριστεί διαφορετικά απ’ ό,τι μεταχειρίστηκε... τους δεινόσαυρους ας πούμε.
Κι όταν σκεφτόμαστε την κλιματική αλλαγή -πού το πήγα τώρα...- ας συνειδητοποιήσουμε ότι η Γη περνάει ακόμα μια φάση της ιστορίας της, προσαρμόζοντας τις λειτουργίες της στις νέες συνθήκες, αδιαφορώντας πλήρως αν το αποτέλεσμα αυτής της προσαρμογής της θα είναι καταδικαστικό για τον άνθρωπο -τουλάχιστον.
Θα μπορούσαμε να είμαστε σοβαρότεροι όμως, απέναντι στους εαυτούς μας...