Του Γιώργου Παναγόπουλου

Η Καλαμάτα κινδυνεύει για δεύτερο καλοκαίρι να πνιγεί από τα σκουπίδια, με τη δημοτική αρχή να περιμένει «μοιραία και άβουλη» να «επικοινωνήσει» για μια ακόμα φορά τις ευθύνες. Είναι όμως καιρός να τελειώσουν οι δικαιολογίες. Το πρόβλημα των σκουπιδιών στην Καλαμάτα είναι δημιούργημα της παρούσας δημοτικής αρχής και κυρίως του δημάρχου. Δεν υπάρχει κανένα ελαφρυντικό. Το θέμα το διαχειρίστηκαν πολιτικά, με απολύτως επιπόλαιο τρόπο, οδηγώντας τα πράγματα στo σημερινό αδιέξοδο. Η δημοτική αρχή με τη συνειδητή απαξίωση και εγκατάλειψη της ΜΟΛΑΚ και τους αψυχολόγητους «τσαμπουκάδες» με τους κατοίκους του Ταϋγέτου πέτυχε την οικονομική επιβάρυνση των πολιτών και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος στην πόλη.

Η δημοτική αρχή Καλαμάτας διαχειρίστηκε όλα αυτά τα χρόνια επιπόλαια το πρόβλημα των σκουπιδιών θεωρώντας - και σωστά - ότι κανένας από τους πολίτες δεν ενδιαφέρεται για το πού καταλήγουν τα σκουπίδια του. Επιπρόσθετα την περίοδο των δανεικών και της ευδαιμονίας η εκτίναξη του κόστους διαχείρισης των απορριμμάτων περνούσε απαρατήρητη γιατί έφτανε μικρό ποσοστό άμεσα στο δημότη ενώ το υπόλοιπο καλυπτόταν με έμμεσες χρηματοδοτήσεις και ενισχύσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο ένας παράγοντας πέταγε στον άλλο το μπαλάκι της ευθύνης επίλυσης του προβλήματος ελπίζοντας να μην σκάσει η «βόμβα» των σκουπιδιών στα χέρια του.

Η «βόμβα» της Καλαμάτας έχει βέβαια από πέρυσι εκραγεί αλλά η δημοτική αρχή πέρασε χωρίς συνέπειες τις εκλογές και  συνέχισε στη λογική …βλέποντας και κάνοντας. Το πρόβλημα έτσι αφού έκανε τον κύκλο του δεν άργησε να ξαναφτάσει στο ίδιο σημείο με αυτό που ήταν πέρυσι τέτοιον  καιρό. Η Καλαμάτα κινδυνεύει να βρεθεί ξανά, καλοκαιριάτικα, με σωρούς σκουπιδιών στους δρόμους, με ανυπολόγιστο κόστος για πολίτες και επιχειρήσεις. Ακόμα όμως και αν δεν φτάσουμε στο περσινό σημείο, το οικονομικό κόστος που θα κληθούν να καλύψουν οι δημότες θα είναι μεγάλο. Σε ό,τι αφορά το περιβαλλοντικό κόστος είναι άγνωστες οι συνέπειες, μιας και ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά σε σχέση με το πού καταλήγουν τα σκουπίδια που μεταφέρονται με φορτηγά.

Οπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών είναι πολιτικό. Αυτό που απουσιάζει είναι το συγκεκριμένο σχέδιο και η βούληση για εξεύρεση βιώσιμης λύσης. Ετσι στην Καλαμάτα παρότι η επεξεργασία με τη μέθοδο Ram που εφαρμόζεται το τελευταίο διάστημα δείχνει να παράγει ενδιαφέροντα αποτελέσματα, τόσο σε σχέση με το οικονομικό κόστος όσο και με το περιβαλλοντικό αποτέλεσμα, οδηγούμαστε σε νέο αδιέξοδο. Με απλά λόγια, έχουμε πρόβλημα με τα σκουπίδια γιατί δεν έχουμε πολιτικούς που θα καταφέρουν να χωροθετήσουν  έναν χώρο επεξεργασίας. Και δεν έχουμε τέτοιο χώρο γιατί οι πολιτικοί δεν κινούνται ευθέως και με σχέδιο αλλά πάνε με κουτοπόνηρο και ευκαιριακό τρόπο να επιβάλουν τη μια ή την άλλη λύση από το παράθυρο προκειμένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος και τις διαμαρτυρίες αυτών που πλήττονται ή νιώθουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους.  Τα παραμύθια, οι μισές αλήθειες και τα χοντρά ψέματα πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουν αν θέλουμε να πάμε παρακάτω. Οι πολιτικοί άνδρες οφείλουν να αναλαμβάνουν την ευθύνη τους και όχι να παριστάνουν διαρκώς τις «μωρές παρθένες» και τους «Πόντιους Πιλάτους».

Το πρόβλημα των σκουπιδιών της Καλαμάτας αλλά και όλης της Περιφέρειας Πελοποννήσου είναι τεράστιο και δεν πρόκειται να επιλυθεί ούτε με «διεθνείς διαγωνισμούς» που ακόμα …προωθεί ο Τατούλης, ούτε με εξεύρεση μέσα από «ηρωικές» προσπάθειες χώρων που έχουν επιλεγεί για την κάλυψη άλλων αναγκών. Η αλήθεια είναι ότι ο Τατούλης μπέρδεψε τα πράγματα με τις πρωτοβουλίες που υποτίθεται ότι ανέλαβε, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο χωρίς να προωθεί τίποτα συγκεκριμένο. Το πρόβλημα που έχουμε είναι ότι δεν υπάρχει πλέον χρόνος για χάσιμο, χρειάζονται πρωτοβουλίες που θα οδηγούν τα πράγματα μπροστά. Το μεγάλο έχει ρίσκο, προϋποθέτει να ξέρεις τι θέλεις και να έχεις βούληση να το πετύχεις προχωρώντας μπροστά, μέσα από συγκλίσεις και συνθέσεις. Αντίθετα, το μικρό αρκείται με το βλέποντας και κάνοντας, με το σβήσιμο της κλήσης, με το βόλεμα μερικών δικών μας και σίγουρα είναι πιο δελεαστικό και στα μέτρα πολλών. Αυτό είναι τελικά και το πρόβλημα. Η διαχείριση του μικρού και της μιζέριας από ένα πολιτικό προσωπικό που ανήκει στο χθες.

Υ.Γ. Το πόσο έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα από διάφορους διαμαρτυρόμενους φαίνεται στην απεργία της ΔΕΗ. Αν οι συνδικαλιστές στη συγκεκριμένη επιχείρηση είχαν στοιχειώδη σχέση με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα θα φρόντιζαν να μην κοπεί ούτε ένα λεπτό το ρεύμα από τους πολίτες. Οι διακοπές το μόνο που επιτυγχάνουν είναι την ενίσχυση της θέσης αυτών που θέλουν και επιδιώκουν  την άμεση πώληση της ΔΕΗ. Οι «ιδιοκτήτες» όμως της ΔΕΗ θεωρούν ότι είναι κεκτημένο δικαίωμά τους να κόβουν το ρεύμα στον ηλικιωμένο άρρωστο της πόλης και του χωριού γιατί έτσι νομίζουν ότι ασκούν πίεση στην κυβέρνηση. Μόνο που αυτό δεν είναι άσκηση πίεσης, μοιάζει περισσότερο σαν εκβιασμός με ομήρους αμάχους.


panagopg@gmail.com