Του Γιώργου Παναγόπουλου

Το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή τρόμαξε τελικά τους περισσότερους πολίτες και πολιτικούς. Το σενάριο θεωρείται -και είναι- εφιαλτικό, κι ανάγκασε ακόμα και τους ακραίους που διακηρύττουν και ζητούν την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. το ΝΑΤΟ και γενικώς από τον «άξονα του κακού», να μιλήσουν για καταστροφή αν βγούμε αυτήν τη στιγμή από το ευρώ. Προφανώς τώρα δεν είναι κατάλληλη η στιγμή. Κάποια άλλη... ίσως να είναι; Δεν ξέρουμε. Τα σενάρια επιστροφής στη δραχμή δεν γνωρίζουμε αν διακινήθηκαν με σκοπιμότητα προκειμένου να εκβιάσουν και να προκαλέσουν τρόμο. Ακόμα κι έτσι να είναι όμως, αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά η τζάμπα πολιτική μαγκιά. Η στάση όμως των περισσότερων θυμίζει το ανέκδοτο με το λαγό και το λιοντάρι: Λέμε καμιά… φιλοσοφία για να περνάει η ώρα. Η πραγματικότητα είναι σκληρή - κι αυτό φαίνεται όταν πλησιάζει η ώρα της αλήθειας.

Στο αριστερό πολιτικό άκρο, οι κήρυκες της εξόδου της χώρας από το μνημόνιο, την Ε.Ε. και την «παγκοσμιοποίηση» δεν θέλουν και την ταυτόχρονη έξοδο από το ευρώ και προφανώς τη μείωση των παροχών και των απολαύσεων του καταναλωτικού καπιταλισμού. Στο δεξιό προς το ακροδεξιό πολιτικό άκρο, έχουμε το κίνημα του «τοπικού καταναλωτισμού». Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση πρέπει να αγοράζουμε μόνο ό,τι παράγεται στο χωριό μας, το νομό μας και τη χώρα μας. Ετσι θα στηρίξουμε την οικονομία, και το εισόδημα θα μείνει σε κάποια τοπικά χέρια για να γίνει μετά... Μερσεντές. Παραμύθια για ιθαγενείς δηλαδή, από αυτούς που θέλουν να παραστήσουν τους προστάτες των επιχειρηματιών, υποσχόμενοι τοπικιστικές νησίδες στον ωκεανό του ανταγωνισμού. Μπορούμε βεβαίως κάλλιστα να περάσουμε στην εποχή των σπηλαίων και στην ανταλλαγή προϊόντων - αλλά αυτό το κρατάμε ως έκπληξη.

Η αλήθεια είναι τελικά τρομακτική, γι' αυτό και συστηματικά αποσιωπάται. Ωραία δηλαδή τα αγωνιστικά και τα εθνικοπατριωτικά, αλλά οι επιλογές έχουν ως εξής: Είτε παλεύεις στη θάλασσα της Ε.Ε. και του κόσμου, είτε επιστρέφεις στη δεκαετία του ’70, τουλάχιστον. Αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ στις παρούσες συνθήκες, είναι να δούμε τα πράγματα ως έχουν. Αρκετά κράτησαν οι μύθοι και οι εύκολες προσεγγίσεις των προβλημάτων. Αυτές τις «λύσεις» αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε όλοι σήμερα. Οι μισές αλήθειες στις παρούσες συνθήκες είναι επικίνδυνες. Το εντός ή εκτός Ε.Ε. είναι λοιπόν το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια από πολιτικούς και πολίτες. Με λίγα λόγια, πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, προκειμένου να δώσουμε απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα. Οταν αποφασίσουμε με ποιους θέλουμε να πάμε και ποιους ν' αφήσουμε, μπορούμε μετά με νηφαλιότητα να συζητήσουμε όλα τα υπόλοιπα. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτό που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι η διακίνηση... σωτήριων λύσεων απ' τα μπαλκόνια, οι οποίες μάλιστα δεν ανατρέπουν βασικές δομές στο στρεβλό οικονομικό οικοδόμημα της χώρας.

Ολη αυτήν την περίοδο της κρίσης, τα φώτα έχουν στραφεί στα έξοδα του κράτους - τα οποία όμως είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Η άλλη, και ίσως σημαντικότερη, είναι τα έσοδα. Το Δημόσιο είναι αναμφίβολα αντιπαραγωγικό και σπάταλο, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει κι ένας ιδιωτικός τομέας που δεν παράγει ορθολογικά και προσπαθεί διαρκώς να ζήσει «παρακρατώντας» φόρους από το κράτος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, εχθρική επιχείρηση για το κοινωνικό σύνολο και τον τόπο είναι αυτή που δεν πληρώνει φόρους, τοπικούς και εθνικούς. Για την τοπική κοινωνία ειδικότερα, πρόβλημα είναι η επιχείρηση που δεν πληρώνει τα δημοτικά τέλη και τα ενοίκια από τους χώρους που νοικιάζει από το δήμο. Αυτή η επιχείρηση επιβαρύνει οικονομικά και περιβαλλοντικά τους υπόλοιπους πολίτες - το συμφέρον των οποίων σε τοπικό επίπεδο δεν είναι η διατήρηση, αλλά το κλείσιμό της.

Το πρώτο που έχει αξία και σημασία σε μια τοπική κοινωνία είναι να πληρώνουν κανονικά οι επιχειρήσεις τις οφειλές τους, προκειμένου να απολαμβάνουν όλοι καλύτερες υπηρεσίες από τους δήμους και ταυτόχρονα να γίνονται έργα ανάπλασης προς όφελος των πολιτών αλλά και των άλλων επιχειρηματιών. Αυτή άλλωστε είναι η θεσμοθετημένη λογική της ανταπόδοσης. Αυτό όμως, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τοπικούς επιχειρηματίες και πολιτικούς παράγοντες. Οταν λοιπόν αυτό διασφαλιστεί, τότε θα μπορούσε να γίνει μια συνολικότερη συζήτηση για τη στήριξη  των τοπικών επιχειρήσεων. Την ώρα όμως που οι θεσμοθετημένοι τοπικοί φόροι έχουν αμφισβητηθεί τόσο έντονα, είναι τουλάχιστον αστείο να ζητείται στήριξη από τους πολίτες λόγω… καταγωγής. Το χρώμα, το φύλο και η καταγωγή δεν αποτελούν διαβατήριο για επιχειρηματική, πολιτική ή οποιασδήποτε άλλη επιτυχία. Η οικοδόμηση δε τέτοιων αντιλήψεων είναι γνωστό πού οδήγησαν την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο. Και η επανάληψή τους, σε συνθήκες μάλιστα οικονομικής κρίσης, δεν είναι απλώς ανεύθυνη. Μπορεί να αποδειχτεί και εγκληματική.

Υ.Γ. Αεροδρόμιο στην Καλαμάτα, στην Τρίπολη, τώρα και στη Σπάρτη, όπως ο… Σαράφης. Φτιάξε κι εσύ ένα αεροδρόμιο, μπορείς! Τα πάντα εννοείται πως θα γίνουν με διαφάνεια και μέσω διεθνούς διαγωνισμού, γιατί οι επίδοξοι επενδυτές… δεν κρατιούνται! Ολα αυτά θα ήταν για γέλια, αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να μη γίνει τελικά τίποτα σε κανένα αεροδρόμιο της περιφέρειας. Και δυστυχώς, αυτό  είναι πλέον και το πιθανότερο.

panagopg@gmail.com