Οι απελπισμένοι πολίτες προσπαθούν από κάπου να πιαστούν και τρέχουν πίσω του μήπως γίνει ένα θαύμα. Είναι η ίδια ιστορία με το νερό του Καματερού που θα γιάτρευε όλες τις αρρώστιες. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - κι αυτό το γνωρίζουν όλοι οι πολιτικάντηδες και οι απατεώνες παλιάς και νέας κοπής, που σπεύδουν να την προσφέρουν πλουσιοπάροχα.
Στην πολιτική ζωή, αφού όλα τα παραδοσιακά μαντζούνια δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν εκ του αποτελέσματος ατελέσφορα, μπαίνουν τώρα σε εφαρμογή νέες φάμπρικες. Η «αναπτυξιακή τράπεζα» που προωθεί η κυβέρνηση και οι «περιφερειακές» που σπρώχνουν διάφορα περιφερειακά συστήματα ανά την Ελλάδα, είναι το κλείσιμο του ματιού σε διάφορους απελπισμένους. Οποιος όμως πιστεύει ότι η ανάπτυξη θα χρηματοδοτηθεί καλύτερα από τράπεζες που θα ελέγχονται άμεσα από το πολιτικό σύστημα, προφανώς κοροϊδεύει τον εαυτό του και όλους τους υπόλοιπους. Η εμπειρία των συνεταιριστικών-περιφερειακών τραπεζών του παρελθόντος είναι τόσο πρόσφατη, που δεν αφήνει περιθώρια για επανάληψη των ίδιων χρεοκοπημένων πειραμάτων με νέο περιτύλιγμα.
Η χρηματοδότηση της ιδιωτικής οικονομίας μια χαρά μπορεί να χρηματοδοτηθεί από τις υπάρχουσες τράπεζες. Αν η κυβέρνηση θέλει να προωθήσει περιφερειακές ή στοχευμένες επενδύσεις, μπορεί να κινητοποιήσει τις τράπεζες και να δώσει κίνητρα. Αυτό που προφανώς ενοχλεί είναι ότι το στενό κοστούμι ελέγχου της ΕΚΤ δεν βολεύει το πολιτικό σύστημα, το οποίο θέλει να κάνει…ανάπτυξη σε πολιτικούς φίλους με δανεικά κι αγύριστα: ένα μοντέλο τραπεζικού δανεισμού που εφαρμόστηκε όλα τα χρόνια από την απελευθέρωση της χώρας μέχρι την πρόσφατη χρεοκοπία της.
Αυτό το μοντέλο πρέπει να τελειώσει. Οι τράπεζες επιβάλλεται να αποκτήσουν απόλυτη και καθαρή ανεξαρτησία. Να ελέγχονται αυστηρά από το κράτος και να δανείζουν με όρους οικονομίας κι όχι γνωριμιών.
Το πολιτικό σύστημα, αν θέλει μια ισχυρή και βιώσιμη ανάπτυξη, οφείλει να δημιουργήσει αυστηρούς, απλούς και δίκαιους κανόνες δανεισμού. Οι κανόνες και οι διαδικασίες είναι το ζητούμενο - όχι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες.
panagopg@gmail.com
