Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών, με συνέπεια να αποκλειστεί από τη διεθνή αγορά. Οι εισαγωγές προϊόντων σταμάτησαν και η εγχώρια παραγωγή έπρεπε να καλύψει όλες τις ανάγκες των καταναλωτών. Σιγά - σιγά η εγχώρια παραγωγή αυξήθηκε, κάλυψε τις καταναλωτικές ανάγκες και παράλληλα αυξήθηκαν οι εξαγωγές. Αυτό το εμπορικό πλεόνασμα θα επιτρέψει στο μέλλον την επιστροφή της Αργεντινής στη διεθνή αγορά.
Αυτό το μοντέλο έχει αρχίσει να γοητεύει πολλούς Ελληνες και η θεωρία της “τοπικής αγοράς” καθημερινώς κερδίζει έδαφος. Με άλλα λόγια, πολλοί έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, θα πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της Αργεντινής μειώνοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας την κατανάλωση εγχώριων προϊόντων. Ακόμα περισσότεροι πιστεύουν ότι η περιφερειακή ανάπτυξη πρέπει να ακολουθήσει το δρόμο της Αργεντινής και μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την τοπική καταναλωτική συνείδηση των Κρητικών, που έχει οδηγήσει σε αύξηση του περιφερειακού ΑΕΠ της Κρήτης. Οι οπαδοί αυτών των θεωριών όμως αγνοούν δυο σημαντικές “λεπτομέρειες”. Ξεχνούν ότι η Ελλάδα δεν είναι... Αργεντινή και τους βασικούς νόμους της οικονομίας, που ισχύουν όχι μόνο στη διεθνή αγορά αλλά και σε τοπική κλίμακα.
Συγκεκριμένα, η Ελλάδα δεν διαθέτει τις απέραντες καλλιεργούμενες εκτάσεις της Αργεντινής, ώστε να μπορέσει να παράγει τα τρόφιμα που απαιτούνται για την κάλυψη των βασικών αναγκών του πληθυσμού. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αργεντινή όχι μόνο έχει απέραντες εκτάσεις, αλλά αυτές ανήκουν σε μικρό αριθμό γαιοκτημόνων και άρα είναι εφικτό να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας, ώστε να παράγονται προϊόντα με χαμηλό κόστος. Αντίθετα, στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο σε μια μικρή περιφέρεια όπως η Πελοπόννησος, όπου υπάρχουν μικροί κλήροι γης, είναι αδύνατον τόσο να παραχθούν όλα τα προϊόντα που απαιτούνται για την κάλυψη των βασικών αναγκών του πληθυσμού όσο και να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας. Αρα αφενός θα συνεχιστούν οι εισαγωγές και αφετέρου θα παράγουμε προϊόντα υψηλού κόστους με συνέπεια να εκτιναχθεί στα ύψη ο τιμάριθμος. Επιπρόσθετα, η έλλειψη εγχώριας παραγωγής κεφαλαιουχικών αγαθών και πρώτων υλών, δημιουργεί την ανάγκη εισαγωγής τους για να συνεχιστεί η παραγωγική διαδικασία. Ετσι για να συνεχιστεί η ελαιοκαλλιέργεια θα πρέπει να συνεχιστεί η εισαγωγή λιπασμάτων, ανταλλακτικών για τα γεωργικά μηχανήματα, πετρελαίου και φυτοφαρμάκων. Αν δεν εισάγουμε αυτούς τους παραγωγικούς συντελεστές, η παραγωγή ελαιολάδου θα μειωθεί και η τοπική ανάπτυξη θα πάει περίπατο, για να συναντήσει στην... εξοχή τους ρομαντικούς ανόητους θεωρητικούς που υποστηρίζουν αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο. Ετσι και αλλιώς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι αμιγώς τοπικά προϊόντα δεν υπάρχουν στο σημερινό κόσμο, καθώς μέρος της μόνο αξίας τους έχει τοπικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, στην αξία του μεσσηνιακού ελαιόλαδου θα πρέπει να προσμετρήσουμε την αξία του τσέχικου τρακτέρ, των ισπανικών λιπασμάτων, των Πακιστανών εργατών, του ολλανδικού φυτοφαρμάκου, του ιταλικού εκθλιπτικού μηχανήματος και του ιρανικού πετρελαίου, που χρησιμοποιήθηκε στην παραγωγική διαδικασία. Επίσης αυτό το άρθρο δεν θα είχε γραφτεί πότε σε μια περιφερειακή εφημερίδα αν οι δημοσιογράφοι και οι τεχνικοί δεν χρησιμοποιούσαν κινέζικα κασετόφωνα, κορεάτικους υπολογιστές και ευρωπαϊκούς εκτυπωτές. Ολα τα υπόλοιπα είναι θεωρίες για να καλύψουν το κενό που δημιουργεί η ανικανότητα παραγωγής και προώθησης στην αγορά ποιοτικών προϊόντων και υπηρεσιών χαμηλού κόστους.
Συμπερασματικά, η μακροχρόνια ανάπτυξη θα έρθει μόνο με την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ποιότητας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν υπάρξει εκμετάλλευση του συγκριτικού πλεονεκτήματος, έτσι ώστε οι παραγωγικοί συντελεστές να εξειδικευτούν στην παραγωγή ενός μόνο προϊόντος ή υπηρεσίας ώστε να μην αναλίσκονται άσκοπα παριστάνοντας τον γιατρό - καλλιεργητή ή το γεωργό - μπάρμαν. Ουσιαστικά η παροχή τουριστικών υπηρεσιών και η παραγωγή βιολογικών αγροτικών προϊόντων υψηλής ποιότητας είναι μονόδρομος για την ανάπτυξη της Πελοποννήσου, αφού έτσι ή αλλιώς θα συνεχίσουμε να αγοράζουμε κινέζικους υπολογιστές και ευρωπαϊκά αυτοκίνητα. Από εκεί και πέρα, η απόκτηση καταναλωτικής συνείδησης είναι ένα ξεχωριστό, τεράστιο θέμα, που δεν έχει να κάνει μόνο με την τοπική αγορά. Οταν όμως παράγεις ή συμμετέχεις στην παραγωγή προϊόντων χαμηλής ποιότητας, σίγουρα καταναλώνεις με μεγαλύτερη ευκολία προϊόντα χαμηλής ποιότητας και επίσης ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά σου οι θεωρίες περί τοπικής ανάπτυξης και κλειστής οικονομίας.