Έχουν χαθεί χρόνια και εκατομμύρια χωρίς κανένα ουσιαστικό ανταποδοτικό όφελος για την τοπική κοινωνία. Τα έργα ολοκληρώθηκαν, αλλά χρειάζονται νέες μελέτες και πρόσθετες παρεμβάσεις, για να είναι λειτουργικά και ασφαλή. Στην πράξη, πρόκειται για κύκλους γραφειοκρατίας που αναπαράγουν τα ίδια λάθη με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και το ίδιο αφήγημα «σύντομα θα λειτουργήσει». Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τεχνικό ή διοικητικό. Είναι κυρίως πολιτικό και βαθιά διαρθρωτικό.

Οι αποφάσεις για τις δημόσιες επενδύσεις εξακολουθούν να λαμβάνονται με κριτήρια εντυπώσεων και όχι αναγκών. Πολιτικοί και τοπικοί παράγοντες υιοθετούν άκριτα αιτήματα που χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων, θυμίζοντας το χουντικό δόγμα «ένα στάδιο σε κάθε πόλη και ένα γυμναστήριο σε κάθε χωριό». Ο δημόσιος διάλογος περιορίζεται σε φωτογραφίες εγκαινίων και εύκολες υποσχέσεις, χωρίς να υπάρχει ούτε λογοδοσία ούτε αξιολόγηση. Έτσι, τοπικά έργα χωρίς στρατηγική ένταξη προτάσσονται έναντι περιφερειακών και εθνικών προτεραιοτήτων, με αποτέλεσμα να χάνονται χρήματα, χρόνος και αξιοπιστία. Η περίπτωση της Κυπαρισσίας είναι χαρακτηριστική: Κανείς δεν τόλμησε να πει ότι ίσως θα ήταν πιο χρήσιμη η δημιουργία μαρίνας με σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δεδομένης της ύπαρξης λιμανιών σε Πύλο, Κατάκολο, Κυλλήνη και Πάτρα.

Κερδισμένοι μένουν όσοι φωτογραφίζονται στα εργοτάξια και χαμένη η τοπική κοινωνία, που βλέπει το έργο να καρκινοβατεί και να αλλάζει χέρια από προγραμματική σε προγραμματική. Η λύση δεν βρίσκεται στην επιστροφή σε κεντρικά σχεδιαστήρια και «παντογνώστες» ινστρούχτορες, αλλά σε έναν ουσιαστικό διάλογο πολιτών και πολιτικών για την ιεράρχηση των αναγκών. Οι πολίτες πρέπει να μάθουν να ακούν την αντίθετη άποψη και οι πολιτικοί να μιλούν χωρίς να κοιτούν μόνο την κάλπη. Κι αν οι δημοσιογράφοι πάψουν να μετρούν “likes”, ίσως χαθούν λιγότερα χρόνια σε «γιοφύρια της Άρτας» και λιμάνια χωρίς διαβάτες και προοπτική.

lathanasis@yahoo.gr