Το αίτημα αυτό, ενώ κινείται στο πλαίσιο του αυτονόητου, είναι ουσιαστικά υποκριτικό, μιας και οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα.  Ποιος θα θεωρηθεί άραγε υπεύθυνος; Αυτός που έκανε την αρχική μελέτη, πριν 30 και βάλε χρόνια, και δεν προέβλεψε τη σαθρότητα του εδάφους; Ο επόμενος που της τράβηξε μια τροποποίηση ξεγυρισμένη σε σχέση με το πλάτος του δρόμου και δεν είδε τα γεωλογικά; Αυτός που στην κατασκευή των χωματουργικών δεν εφάρμοσε αυτά που έλεγε η μελέτη; Ο επόμενος, που είδε τα προβλήματα, αλλά τα κουκούλωσε με άσφαλτο; Πώς θα αποδοθούν ευθύνες σε ένα τέτοιο βάθος χρόνου όταν ο καθένας πετάει το μπαλάκι στον προηγούμενο και τον επόμενο; Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εταιρίες που ενεπλάκησαν στο έργο πλέον δεν υφίστανται, ενώ πολλά από τα πρόσωπα που είχαν ουσιαστικό και αποφασιστικό ρόλο έχουν φύγει από τη ζωή. Όταν όλα αυτά είναι γνωστά, δεν πρέπει να περιμένει κανείς τίποτα ουσιαστικό στην απόδοση ευθυνών. Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα χρησιμοποιηθεί κάποιος ως εξιλαστήριο θύμα.  

Οι δηλώσεις γίνονται για να γίνει παιχνίδι πολιτικό και να καταδειχτεί ότι δεν φταίνε αυτοί για την καθυστέρηση του δρόμου αλλά οι προηγούμενοι. Οι σημερινοί και οι μελλοντικοί, κρατώντας δήθεν  τη ρομφαία της κάθαρσης, θα τιμωρήσουν του κακούς του χθες! Μέχρι να έρθουν αύριο κάποιοι άλλοι, να  πουν τα ίδια για τους σημερινούς, και μεθαύριο οι άλλοι, και να συνεχίζεται το ίδιο παραμύθι. Οι δηλώσεις γίνονται βέβαια για να ικανοποιηθεί και το δημόσιο αίσθημα, που ορθά ζητά να πληρώσουν κάποιοι για τις καθυστερήσεις αλλά και για το υψηλότατο κόστος, που τελικά πληρώνουμε όλοι μας για την κατασκευή του συγκεκριμένου έργου και πολλών άλλων ακόμα με αντίστοιχα προβλήματα. Η απόδοση ευθυνών όμως σε πρόσωπα – ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα επιτευχθεί - δεν πρόκειται να δώσει λύση στο ουσιαστικό πρόβλημα, που είναι ο τρόπος παραγωγής δημοσίων έργων στη χώρα.  Δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στο DNAτους την διαφθορά και κάποιοι άλλοι που είναι αγνοί, παρθένοι, άσπιλοι και αμόλυντοι.  Αυτά είναι ωραία για να κάνουν λειτουργείες κομματικά ιερατεία αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και τη ζωή.

Το σύστημα παραγωγής δημοσίων έργων με το οποίο κατασκευάστηκε το συγκεκριμένο τμήμα του δρόμου ήταν το πρόβλημα. Ένα σύστημα κεντρικού σχεδιασμού, γραφειοκρατικό, έτσι ώστε να χάνεται η ευθύνη, με διασπασμένο σε μικρά κομμάτια το αντικείμενο του έργου. Ένα σύστημα που έχει, υποτίθεται, στάδια ελέγχου και δρακόντειες προβλέψεις, που καθίστανται  ουσιαστικά ανενεργές  και δύσκολα εφαρμόσιμες. Ένα σύστημα που τελικά προάγει τη διαφθορά και την ανεύθυνο-υπευθυνότητα ως πολιτική και υπηρεσιακή στάση. Ο έλεγχος του ελέγχου, που ονειρεύονται πολλοί ως λύση, έχει αποδειχτεί πλέον σε όλο τον κόσμο ότι το μόνο που τελικά επιτυγχάνει είναι η ολοκληρωτική απώλεια των ελευθεριών του πολίτη. Η λύση έχει φανεί ποια είναι. Σήμερα έχουμε δρόμο, γιατί άλλαξε το μοντέλο παραγωγής έργων. Έχουμε δρόμο που την κατασκευή, τη συντήρηση και τη λειτουργία την πληρώνουν κατά βάση οι χρήστες. Κάποιοι θεωρούν ότι τους πληρώνουν ακριβά, συγκρίνοντας θεωρητικά μοντέλα και όχι την πραγματικότητα της κάθε Τσακώνας των δημοσίων έργων. Σε κάθε περίπτωση όμως έχουμε δρόμους, υποδομές δηλαδή που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανάπτυξη. Έχουμε αναπτυξιακά εργαλεία που προσθέτουν στην οικονομία και όχι γεφύρια της Άρτας, για να ψάχνουμε ποιος πριν από 30 χρόνια προέκρινε τη μια ή την άλλη χάραξη. Είναι, λοιπόν, καιρός να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος «…και να μην κυνηγάμε σαν τον σκύλο την ουρά του» γυρίζοντας σε έναν αέναο κύκλο συντήρησης και παρακμής.

panagopg@gmail.com