Αυτά που αποκαλύφτηκαν και συνεχίζουν να αποκαλύπτονται για συνδικαλιστικές πρακτικές του στενού και του ευρύτερο δημοσίου τομέα, εξοργίζουν πραγματικά τους πολίτες και τους βγάζουν κυριολεκτικά απ΄τα ρούχα τους.
- Που ακούστηκε εργαζόμενοι εκμεταλλευόμενοι τη συνδικαλιστική τους ιδιότητα να απέχουν από τη εργασία τους και να πληρώνονται κανονικά επειδή, λέει, τους δίνει ο νόμος τη δυνατότητα;
- Που ακούστηκε εργαζόμενοι να παίρνουν έξτρα σύνταξη για την συνδικαλιστική τους δράση.
- Που ακούστηκε συνδικαλιστές να μπουκάρουν με τσαμπουκά στα γραφεία Διοικητών και Προϊσταμένων, να αυθαδιάζουν και να τα κάνουν λίμπα;
- Που ακούστηκε διάφοροι μεγαλόσχημοι συνδικαλιστάδες να βγάζουν γλώσσα σε υπουργούς δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων και να συμπεριφέρονται σαν να είναι οι οργανισμοί που δουλεύουν - οι περισσότεροι προσληφθέντες με μπάρμπα στην Κορώνη- τσιφλίκι του πατέρα τους;
- Που ακούστηκε συνδικαλιστές, να είναι σε μόνιμες διακοπές, να κάνουν ταξιδάκια στο εσωτερικό και το εξωτερικό, να παριστάνουν τους κορυφαίους παράγοντες, τρομάρα τους, να έχουν την απαίτηση να διορίζουν, να ζητάνε για την συντεχνία τους και του πουλιού το γάλα και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν;
- Πως γίνεται όλοι τους, χωρίς διακρίσεις, να έχουν την ίδια φρασεολογία, την ίδια απαίσια ξύλινη γλώσσα και να παπαγαλίζουν διαχρονικά την ίδια κασέτα για τα δικαιώματα δήθεν των εργαζομένων, εφαρμόζοντας όμως τον πλέον κάθετο, ιδιοτελή, συντεχνιακό συνδικαλισμό, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την ενότητα δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος και τον οριζόντιο αγώνα υπέρ όλων ανεξαιρέτως των εργαζομένων;
Αυτά όλα τα παρά φύση εκφυλιστικά φαινόμενα σήψης και παρακμής, δημιουργήθηκαν από τη μεταπολίτευση και ύστερα, ιδιαιτέρως μετά το 81 που το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να ελευθερώσει την ελληνική κοινωνία από τα αντιδημοκρατικά δεσμά που είχε χαλκεύσει σε βάρος της η Δεξιά για δεκαετίες.
Η κοινωνική αυτή απελευθέρωση, πραγματοποιήθηκε και με συνδικαλιστικές ελευθερίες. Και ενώ ανέπνευσαν οι εργαζόμενοι και τους δόθηκαν δυνατότητες και δημοκρατικά εφόδια πάλης και διεκδίκησης, οι πελατειακές σχέσεις και η στρεβλή χρήση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, οδήγησαν στο άλλο άκρο. Εκεί που όλα τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, επικράτησε το απόλυτο μπάχαλο. Καμιά ευθύνη, κανένας έλεγχος, καμιά αξιολόγηση, καμιά υποχρέωση, κανένας σεβασμός στην ιεραρχία και το δημόσιο χρήμα. Γέμισε το Δημόσιο με καταχρεωμένους οργανισμούς και επιχειρήσεις και έτρεχε στη συνέχεια το κράτος να δανειστεί για να καλύψει τα ελλείμματα. Ήρθε στη συνέχεια και η αλήστου μνήμης πενταετία Καραμανλή που έδεσε την κομπόστα της υπερχρέωσης του τόπου και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στην απόλυτη ξεφτίλα και την ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Είναι ή ώρα λοιπόν το Κίνημα να πάρει σαφείς αποστάσεις από τέτοιου είδους νοοτροπίες και πρακτικές. Τώρα που τα συνδικαλιστικά παλικαράκια, που δεν τα ήξερε μήτε η μάνα τους και αναδείχτηκαν διαχρονικά μέσω της ΠΑΣΚΕ, έβαλαν πλώρη ομαδικά για άλλες κομματικές πολιτείες, θα πρέπει να γίνει ιδεολογικός επαναπροσδιορισμός από κάθε μορφή κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού και σε αυτή την κατεύθυνση το ΠΑΣΟΚ είναι ανάγκη :
-Να διακηρύξει με θάρρος και ειλικρίνεια ότι ο συνδικαλισμός, είναι μέσο ευθύνης, ισορροπίας και απελευθέρωσης, αλληλεγγύη μεταξύ εργαζομένων.
-Να ξεκαθαρίσει ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν μπορεί να γίνεται ποδοπατώντας συνταγματικά δικαιώματα άλλων ανθρώπων.
-Να στείλει σαφές μήνυμα ότι δεν στηρίζει συνδικαλιστές που κατεβάζουν το ρεύμα όποτε θέλουν, που κλείνουν τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ ενόψει εξεταστικής, που σταματάνε τις συγκοινωνίες γιατί έτσι γουστάρουν, που μας αφήνουν τα σκουπίδια μέχρι να πέσουμε θύματα επιδημίας, που κλείνουν την Ακρόπολη για τα «δικαιώματα τους», που κλείνουν τους δρόμους για επιδόματα και αποζημιώσεις, κλ.π .
-Να στείλει τελικώς το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, ότι ο συνδικαλισμός δεν είναι εφαλτήριο εξουσιαστικό και βάση εκκίνησης για προσωπικές στρατηγικές εκείνων που αναδεικνύονται εκμεταλλευόμενοι τους εργατικούς αγώνες.
Το απαιτούν οι περιστάσεις, το έχει ανάγκη η κοινωνία.
Y.Γ Είναι γνωστοί οι συνδικαλιστικοί «αγώνες» και οι διεκδικήσεις πανίσχυρων συντεχνιών που ευδοκίμησαν σε βάρος του συνόλου των ελλήνων πολιτών, αφού στη χώρα μας δεν υπάρχει ένας νόμος για όλους, αλλά νόμος είναι το δίκιο των επί μέρους προνομιούχων εργαζομένων, δυνάμενων να εκβιάζουν. Γνωρίζουμε συνδικαλιστικές δηλώσεις όπως «θα ματώσουμε», «εμείς δεν πουλάμε», «θα κάνουμε λευκή απεργία».
