Τρίτη, 16 Δεκεμβρίου 2014 13:59

Ξεχωριστοί άνθρωποι

Γράφτηκε από την
Ξεχωριστοί άνθρωποι

Του Βαγγέλη Πάλλα, δημοσιογράφου*

 Ξεχωριστοί  άνθρωποι… είναι το είδος  εκείνο των  ανθρώπων που τα ονόματά τους συνήθως δεν τα γνωρίζουν παρά μόνο οι συγγραφείς και οι γείτονες ή στα σύγχρονα κράτη, οι υπηρεσίες που  καταγράφουν γεννήσεις, γάμους και θανάτους.

Καμία φορά τα ξέρει και η αστυνομία ή οι δημοσιογράφοι που ψάχνουν  να βρουν «ανθρώπινες ιστορίες». Υπάρχουν περιπτώσεις που τα ονόματά τους δεν τα γνωρίζουμε καθόλου και ούτε θα τα γνωρίσουμε ποτέ, όπως εκείνων των ανδρών και γυναικών που άλλαξαν τον  κόσμο στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Αμερική.

Μερικοί απ’ αυτούς έπαιξαν κάποιο ρόλο σε μικτούς ή τοπικούς  δημόσιους χώρους. Στην εποχή των σύγχρονων μαζικών μέσων ενημέρωσης, η μουσική και ο αθλητισμός έκαναν διάσημους λίγους  απ’ αυτούς, που σε άλλες εποχές θα είχαν μείνει ανώνυμοι.

Αυτοί αποτελούν το μεγαλύτερο και ποιοτικότερο μέρος της ανθρώπινης φυλής. Κι όμως οι διαμάχες των ιστορικών για το πόσο σημαντικός  είναι ο ρόλος του ατόμου στην ιστορία δεν αφορούν αυτούς. 

Αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι θα πρέπει να διασωθούν από τη λήθη. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο μεγάλοι, οι ζωές τους είναι το ίδιο  ενδιαφέρουσες με τις  δικές σας, με τη δική μου, έστω και αν κανείς δεν είχε γράψει  γι’ αυτές.

 

Ρίτσαρντ Ντολ  (1912 – 2005)

Βρετανός επιδημιολόγος, από τους κορυφαίους της ιατρικής επιστήμης τον 20ο αιώνα. Υπήρξε ο πρώτος επιστήμονας που απέδειξε τη σύνδεση του καπνίσματος με τον καρκίνο των πνευμόνων.

Ο σερ Ρίτσαρντ Ντολ (Richard Doll) γεννήθηκε στα περίχωρα του Λονδίνου στις 28 Οκτωβρίου 1912. Σπούδασε ιατρική στο Λονδίνο και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στο Υγειονομικό Σώμα του Βρετανικού Στρατού. Μετά τον πόλεμο άρχισε να εργάζεται στο Συμβούλιο Ιατρικών Ερευνών και το 1969 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Το 1954 προκάλεσε αίσθηση στην ιατρική κοινότητα με τη δημοσίευση μιας πρωτοποριακής μελέτης, με την οποία αποδείκνυε ότι το κάπνισμα συνδέεται με τον καρκίνο των πνευμόνων. Για να φθάσει στο συμπέρασμα αυτό, ο Ντολ με τους συνεργάτες του εξέτασαν περισσότερους από 700 ασθενείς.

Η συνεισφορά του στο αντικαπνιστικό κίνημα υπήρξε τεράστια. Στα μέσα της δεκαετίας ο αριθμός των καπνιστών στη Μεγάλη Βρετανία έφθανε το 80% του ενηλίκου πληθυσμού, όταν ο Ντολ αποκάλυψε τις βλαβερές συνέπειες του καπνού, ενώ στις μέρες μας μόλις το 26%.

Ο σερ Ρίτσαρντ δημοσίευσε εκατοντάδες μελέτες ποικίλης θεματολογίας, όπως για το αντισυλληπτικό χάπι, τη σχέση του στομαχικού έλκους με τις γραμμές του ηλεκτρικού, την ασπιρίνη και την προστασία που παρέχει από καρδιοπάθειες και τη σχέση αλκοόλ και καρκίνου του μαστού.

Παρέμεινε στις επάλξεις της ιατρικής επιστήμης μέχρι βαθέως γήρατος. Το 2004 δημοσίευσε μια μελέτη, η οποία δείχνει ότι τουλάχιστον οι μισοί και ίσως τα 2/3 από τους ανθρώπους που αρχίζουν το κάπνισμα σε νεαρή ηλικία συνήθως πέφτουν θύματα της αγαπημένης τους συνήθειας.

Ο Ρίτσαρντ Ντολ έλαβε τιμητικά διπλώματα για το έργο του από 13 πανεπιστήμια, κέρδισε αναρίθμητα βραβεία και χρίστηκε «σερ» από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1971. Πέθανε στις 24 Ιουλίου του 2005.

Γρηγόρης Λαμπράκης 1912 – 1963

Γιατρός, αθλητής, πολιτικός, μα πάνω απ' όλα αγωνιστής της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας στις 3 Απριλίου 1912. Μετά το τέλος των εγκύκλιων σπουδών του μετέβη στην Αθήνα και εισήλθε στην Ιατρική. Από τα εφηβικά του χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και αναδείχθηκε δέκα φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος, ενώ επί 23 χρόνια (1936-1959) κατείχε το πανελλήνιο ρεκόρ του αγωνίσματος.

Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής. Το 1943 ίδρυσε την «Ένωση των Ελλήνων Αθλητών» και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων τροφοδοτούσε τα λαϊκά συσσίτια. Μετά την απελευθέρωση ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική και το 1950 αναγορεύθηκε υφηγητής στην έδρα της Μαιευτικής και Γυναικολογίας.

Στις εκλογές «της βίας και της νοθείας», όπως έμεινε στην ιστορία η εκλογική διαδικασία της 29ης Οκτωβρίου 1961, πολιτεύθηκε με το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), έναν συνασπισμό αριστερών δυνάμεων με επικεφαλής την ΕΔΑ και εξελέγη βουλευτής Πειραιά. Τον ίδιο χρόνο δραστηριοποιήθηκε στο ειρηνιστικό κίνημα και με δική του πρωτοβουλία ιδρύθηκε η «Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη» (ΕΕΔΥΕ).

Στις 21 Απριλίου 1963 η ΕΕΔΥΕ διοργάνωσε Πορεία Ειρήνης από τον Μαραθώνα στην Αθήνα. Η αστυνομία απαγόρευσε την πορεία και συνέλαβε πολλούς από τους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο Λαμπράκης προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, πραγματοποίησε μόνος την πορεία, κρατώντας ένα μικρό πανό με το σύμβολο της ειρήνης. Αμέσως μετά συνελήφθη από την αστυνομία.

Στις 22 Μαΐου 1963 ο Γρηγόρης Λαμπράκης παρέστη και μίλησε για την ειρήνη στη Θεσσαλονίκη. Μετά το τέλος της εκδήλωσης δέχθηκε δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27 Μαΐου 1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.

Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.

Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με μεγάλη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παπά.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης με την προσωπικότητα και τη δράση του παραμένει και σήμερα ένα σύμβολο της Δημοκρατίας και του αγωνιζόμενου ανθρώπου κατά της πολιτικής καταπίεσης.

 Μαρία Μοντεσόρι  (1870 – 1952)

Ιταλίδα γιατρός και παιδαγωγός, δημιουργός του εκπαιδευτικού συστήματος που φέρει το όνομά της. Για την εποχή του αποτέλεσε πρωτοπορία και εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα σε αρκετά σχολεία, τα επονομαζόμενα «μοντεσοριανά» ή «μοντεσοριανές σχολές».

H Μαρία Θέκλα Αρτεμισία Μοντεσόρι (Maria Tecla Artemisia Montessori) γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1870 στο Κιαραβάλε, ένα χωριό πλησίον της Αγκώνας. Ο πατέρας της Αλεσάντρο Μοντεσόρι ήταν υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών και διηύθυνε ένα κρατικό καπνεργοστάσιο και η μητέρα της Ρενίλντε Στοπάνι ήταν μία ιδιαίτερα μορφωμένη νοικοκυρά.

Η Μαρία σε ηλικία τριών ετών μετακόμισε με την οικογένειά της στη Φλωρεντία και το 1875 στη Ρώμη, λόγω της δουλειάς του πατέρα της. Τον επόμενο χρόνο πήγε στο δημοτικό σχολείο, από το οποίο αποφοίτησε το 1883 με ιδιαίτερες επιδόσεις στο μάθημα των Οικιακών. Το 1883 γράφτηκε στο Τεχνικό Σχολείο «Μικελάντζελο Μπουοναρότι», όπου διδάχτηκε ιταλικά, μαθηματικά, λογιστικά, ιστορία και γεωγραφία. Το 1886 συνέχισε τις σπουδές της στο Τεχνικό Σχολείο «Λεονάρντο Ντα Βίντσι», όπου διδάχθηκε ιταλικά, μαθηματικά, ιστορία, γεωγραφία, γεωμετρία, γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο, φυσική, χημεία, ζωολογία, φυτολογία και ξένες γλώσσες.

Αποφοίτησε το 1890 με δίπλωμα στη φυσική και τα μαθηματικά και τον ίδιο χρόνο επιχείρησε να γραφτεί στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου «Λα Σαπιέντσα» της Ρώμης, μία ασυνήθιστη επιλογή για γυναίκα της εποχής της. Δεν έγινε δεκτή αμέσως και παρακολούθησε ένα πρόγραμμα σπουδών που περιελάμβανε φυτολογία, ζωολογία, πειραματική φυσική, ιστολογία, ανατομία, χημεία, Ιταλικά και Λατινικά. Το 1893 πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις και δεν μπόρεσαν να της αρνηθούν την εγγραφή της στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης.

Από την αρχή αντιμετώπισε την εχθρότητα μερίδας των συμφοιτητών της, αλλά και των καθηγητών, γρήγορα όμως τους κέρδισε με τις επιδόσεις της. Το 1896 αποφοίτησε με τις ειδικότητες του παιδιάτρου και της ψυχιάτρου, έχοντας κλινική εμπειρία κατά τη διάρκεια των σπουδών της. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έλαβε πτυχίο ιατρικής από Ιταλικό Πανεπιστήμιο. Την ίδια χρονιά διορίστηκε βοηθός στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου της Ρώμης, όπου της κίνησαν το ενδιαφέρον τα εκπαιδευτικά προβλήματα των παιδιών με νοητική καθυστέρηση. Από το 1900 έως το 1907 δίδαξε παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης, όπου κατείχε και την έδρα της ανθρωπολογίας από το 1904 έως το 1908. Στο διάστημα αυτό συνέχισε τις σπουδές της στη Φιλοσοφία, την Ψυχολογία και σε θέματα αγωγής.

Στα τέλη του 1906 προσκλήθηκε να αναλάβει την εκπαίδευση μιας ομάδας παιδιών σε μια φτωχογειτονιά της Ρώμης, το Σαν Λορέντζο. Η Μοντεσόρι το θεώρησε ως χρυσή ευκαιρία για την εφαρμογή των εκπαιδευτικών της μεθόδων σε παιδιά με φυσιολογική νοημοσύνη. Στις 6 Ιανουαρίου 1907 άνοιξε το πρώτο Σπίτι των Παιδιών (Casa dei Bambini). Έδινε ιδιαίτερη έμφαση στα εποπτικά διδασκαλίας δικής της εμπνεύσεως και κατασκευής για να γίνονται μέσω των αισθήσεων κατανοητά τα μαθήματα του σχολείου. Οι μαθητές μάθαιναν στην αυτοπειθαρχία μέσα από διάφορες δραστηριότητες, όπως το ξεσκόνισμα και το σκούπισμα της τάξης και την περιποίηση του κήπου.

Στην πρώτη αυτή πειραματική σχολική τάξη η Μοντεσόρι παρακολουθούσε καθημερινά τις αντιδράσεις των παιδιών, για να διαμορφώσει την εκπαιδευτική της μέθοδο, η οποία αποτυπώνεται στο βιβλίο της Η μέθοδος της επιστημονικής παιδαγωγικής (Il Metodo della Pedagogia Scientifica Applicato All' Educazione Infantile Nelle Casa Dei Bambine), που εκδόθηκε το 1909. Η Μοντεσόρι εμπνεύστηκε τη μέθοδό της από τα νηπιαγωγεία του Φρέμπελ, την ψυχολογία των αισθήσεων των Ιτάρ και Σεγκέν και τις εκπαιδευτικές θεωρίες του Πεσταλότσι.

Σύμφωνα με τη μέθοδο Μοντεσόρι, το παιδί συμμετέχει στη γνώση και με τις πέντε αισθήσεις του και εκπαιδεύεται χωρίς σχολικούς καταναγκασμούς. Διάφορα αντικείμενα το βοηθούν να κατανοήσει τις έννοιες του βάρους, τα χρώματα, τα ποσοτικά μεγέθη και τα σχήματα, ενώ διάφορες κατασκευές αξιοποιούν τη δημιουργική και καλλιτεχνική του έφεση. Η παιδαγωγός δεν επιβάλλεται ποτέ με τον φόβο ή με την ένταση της φωνής της. Ένα «μάθημα σιωπής» ασκεί στον αυτοέλεγχο και την αυτοσυγκράτηση τα παιδιά.

Το εκπαιδευτικό της σύστημα αρχίζει να αναγνωρίζεται πρώτα στην Ιταλία και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο. Τα επόμενα σαράντα χρόνια ταξιδεύει αδιάκοπα σε όλη την Ευρώπη, την Ινδία και τις ΗΠΑ, ανοίγοντας σχολεία που φέρουν το όνομά της. Το πρώτο μοντεσοριανό νηπιαγωγείο στην Ελλάδα άνοιξε το 1936 στην Αθήνα από την ελληνορωσίδα εκπαιδευτικό Μαρία Εντελστάιν-Γουδέλη (1906-1991), με τη βοήθεια του παιδαγωγού Δημήτρη Γληνού. Είναι η σημερινή Μοντεσοριανή Σχολή Αθηνών «Μαρία Γουδέλη», που εδρεύει στη Νέα Φιλοθέη.

Το 1922, η Μαρία Μοντεσόρι διορίζεται κυβερνητικός επιθεωρητής των Σχολείων στην Ιταλία, αλλά θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα της το 1934, εξαιτίας της φασιστικής διακυβέρνησης Μουσολίνι. Μετακομίζει στην Ισπανία, αλλά μετά τον Εμφύλιο και την επικράτηση της δικτατορίας του Φράνκο εγκαθίσταται στην Ολλανδία. Το 1939 μεταναστεύει στην Ινδία, όπου θα παραμείνει καθ’ όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1949 επιστρέφει στην Ολλανδία, όπου θα ζήσει μέχρι το τέλος της ζωής της. Στις 6 Μαΐου 1952, εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, αφήνει την τελευταία της πνοή στην πόλη Νόρντβαικ της Δυτικής Ολλανδίας, σε ηλικία 81 ετών.

Στέλλα Κακογιάννη-Σουλιώτη (1920 – 2012)

Κύπρια νομικός και πολιτικός, με πολλές πρωτιές στο ενεργητικό της. Υπήρξε η πρώτη γυναίκα δικηγόρος της Κύπρου, η πρώτη γυναίκα Υπουργός της Κυπριακής Δημοκρατίας και η πρώτη και μοναδική γυναίκα Γενική Εισαγγελέας της χώρας.

Η Στέλλα Κακογιάννη γεννήθηκε το 1920 στη Λεμεσό. Ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του δικηγόρου σερ Παναγιώτη Κακογιάννη και αδελφή του διεθνούς φήμης σκηνοθέτη Μιχάλη Κακογιάννη, του διαπρεπούς δικηγόρου Γώγου Κακογιάννη και της Γιαννούλας Κακογιάννη, Προέδρου του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης στην Αθήνα.

Μετά τις εγκύκλιες σπουδές της στην Κύπρο, φοίτησε το 1938 στο Saint James Secretarial College του Λονδίνου και στη συνέχεια εργάστηκε ως γραμματέας στην τότε αποικιακή κυβέρνηση της μεγαλονήσου. Μεσούντος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εντάχθηκε το 1943 στη Βασιλική Αεροπορία Γυναικών και υπηρέτησε στο Κάιρο, όπου είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνεργαστεί με τον σπουδαίο άγγλο συγγραφέα Λόρενς Ντάρελ, με τον οποίο εργαζόταν στο ίδιο τμήμα.

Αφυπηρέτησε το φθινόπωρο του 1946 με τον βαθμό του Υπολοχαγού και στη συνέχεια σπούδασε νομικά στo Gray’s Inn του Λονδίνου, όπου γνώρισε και τον μελλοντικό σύζυγό της, τον γιατρό Δημήτριο Σουλιώτη, με τον οποίο απέκτησε μία κόρη, τη γιατρό Αλεξία Σουλιώτη. Μετά την αποφοίτησή της το 1951 επέστρεψε στην Κύπρο και άσκησε τη δικηγορία στο γραφείο του πατέρα της στη Λεμεσό μέχρι την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Αύγουστο του 1960, οπότε ανέλαβε το Υπουργείο Δικαιοσύνης επί προεδρίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963 ανέλαβε και το Υπουργείο Υγείας. Το 1970 παρέδωσε και τα δύο υπουργικά χαρτοφυλάκια που κατείχε για να αναλάβει το 1971 τη θέση του Επιτρόπου Νομοθεσίας, ενός νεοσύστατου θεσμού, ο οποίος απέκτησε γερά θεμέλια επί της θητείας της που ολοκληρώθηκε το 1984.

Ταυτόχρονα ήταν σύμβουλος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις διακοινοτικές συνομιλίες που άρχισαν τον Ιούνιο του 1968. Με την επανάληψή τους το 1975, ένα χρόνο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, υπηρέτησε ως σύμβουλος του Μακαρίου για το Κυπριακό και αργότερα ως ειδική σύμβουλος όλων των Προέδρων της Δημοκρατίας έως και του Τάσσου Παπαδόπουλου (2003-2008). Σημαντική συμβολή στη βιβλιογραφία για το Κυπριακό αποτελεί το δίτομο έργο της Δέσμια Ανεξαρτησία: Κύπρος 1878-1964, που εκδόθηκε στα αγγλικά από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (Fettered Independence: Cyprus 1878-1964).

Το 1984 με πρόταση του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Σπύρου Κυπριανού διορίσθηκε στη θέση του Γενικού Εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην οποία παρέμεινε έως το 1988. Διετέλεσε ακόμη Πρόεδρος του Κυπριακού Ερυθρού Σταυρού από το 1961 έως το 2004 και αντιπρόεδρος του Αντικαρκινικού Συνδέσμου από το 1971 έως το 1978. Από το 1987 έως το 1991 υπηρέτησε ως μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Η Στέλλα Κακογιάννη-Σουλιώτη πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Λεμεσό, σε ηλικία 92 ετών.

Βασίλειος Σκουρής (1948 – )

Διακεκριμένος νομομαθής, καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και από το 2003 πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Είναι ο πρώτος Έλληνας που εξελέγη πρόεδρος θεσμικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Βασίλειος Σκουρής γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1948 στη Θεσσαλονίκη, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Από το 1965 μέχρι το 1970 σπούδασε νομικά στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου ως υπότροφος του Γερμανικού Ιδρύματος Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών και τον Απρίλιο του 1970 έλαβε το πτυχίο της Νομικής. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου και το 1973 αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Συνταγματικού και Διοικητικού Δικαίου.

Διετέλεσε έκτακτος καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης από το 1977 έως το 1980 και τακτικός καθηγητής του Δημοσίου Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μπίλεφελντ έως το 1982, χρονιά που εξελέγη τακτικός καθηγητής του Διοικητικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ο καθηγητής Σκουρής έχει μετάσχει δύο φορές σε κυβερνητικό σχήμα, ως  υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών στις κυβερνήσεις Γρίβα το 1989 και Σημίτη το 1996.

Στις 8 Ιουνίου 1999 διορίστηκε ευρωδικαστής και στις 7 Οκτωβρίου 2003 επελέγη για τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που εδρεύει στο Λουξεμβούργο. Η θητεία του ανανεώθηκε το 2006 και το 2009.

Στις 9 Νοεμβρίου 2011 το όνομά του ακούστηκε για τη θέση του πρωθυπουργού της μεταβατικής κυβέρνησης, που προέκυψε μετά την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά ο ίδιος το διέψευσε αυθημερόν.

Σοφοκλής Πέππας (1948 – 2012)

Ηθοποιός με κύρος και ιδιαιτέρως χαρακτηριστική φωνή. Αν και είχε συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, υπήρξε, κατεξοχήν, θεατρικός ηθοποιός, με σημαντική παρουσία σε έργα ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε με σχήματα και σημαντικούς σκηνοθέτες, ενώ έπαιξε ρόλους, τόσο του σύγχρονου δραματολογίου, όσο και του αρχαίου δράματος.

Ο Σοφοκλής Πέππας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1970. Δύο χρόνια αργότερα πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ στο Παράξενο Τάμα. Συνεργάστηκε με το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη σε διαφορετικές στιγμές της καριέρας του, από το 1973-74 (Κυριακάτικος περίπατος, Κομέντια, Μπουλουκτσήδες), το 1977-78 (Τρικυμία), έως το τέλος, όταν ερμήνευσε τον Θείο Βάνια στο ομώνυμο έργο του Τσέχωφ, που έμελλε να είναι και ο τελευταίος του μεγάλος ρόλος.

Υπήρξε στενός συνεργάτης της Μπέττυς Αρβανίτη και της Θεατρικής Εταιρείας Πράξη, όπου πρωταγωνίστησε σε σπουδαίες παραστάσεις: Ο Φερνάντο Κραπ μου έγραψε ένα γράμμα (1992-93), Φτερά στρουθοκαμήλου (1994), Η κυρία από τη θάλασσα (1994-95), Ο χρόνος και το δωμάτιο (1995-96), Παλιοί καιροί, Γερτρούδη, Το παιχνίδι των ρόλων (1996-99), Πριν την αναχώρηση, Μια πιθανή συνάντηση (1999-2001).

Οι συνεργασίες του με τη Σκηνή και τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή έγινε σε παραγωγές που άφησαν εποχή: Οι Αγρίκοι (1983), Θείος Βάνιας (1989-90). Έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο (Πέρσες, Αντιγόνη, Εντα Γκάμπλερ), ενώ συνεργάστηκε και με άλλους πρωταγωνιστές και θιάσους (Κώστα Καρρά, Γιάννη Φέρτη, Ξένια Καλογεροπούλου κ.ά.).

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε στο Call Collect του Στέλιου Παυλίδη (1973), και ύστερα στα Υπόγεια διαδρομή, Η σκόνη που πέφτει (που του χάρισε το Βραβείο Α' Αντρικού ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Καΐρου το 2004) κ.ά.

Συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές (Λούνα Παρκ, Λωξάντρα, Άφρικα, Μετράω στιγμές, Δέκατο τρίτο κιβώτιο, Ο θησαυρός της Αγγελίνας, Η αίθουσα του θρόνου κ.ά.). Σκηνοθέτησε το Κεκλεισμένων των θυρών του Ζαν Πολ Σαρτρ (2002), ενώ είχε δανείσει τη φωνή του στον Μπαμπαστρούμφ της δημοφιλούς παιδικής σειράς Στρουμφάκια. Για την ερμηνεία του ως Θείος Βάνιας τιμήθηκε το 2008 με το βραβείο Αιμίλιος Βεάκης.

Ο Σοφοκλής Πέππας πέθανε, σε ηλικία 63 ετών, στις 25 Μαρτίου του 2012.

* Ο Βαγγέλης Πάλλας είναι δημοσιογράφος, Freelancer. Διαπιστευμένος στην Ε.Ε. - Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και βραβευμένος για άρθρα του από την Ε.Ε.

Pallas.eu@gmail.com 


NEWSLETTER