Μια θαλασσοταραχή ήταν αρκετή για να φέρει τα πάνω κάτω στην παραλιακή ζώνη. Και ταυτοχρόνως να αποκαλύψει με δραματικό τρόπο την κακοποίηση μιας περιοχής η οποία αποτελεί πολύτιμο στοιχείο ζωής για την πόλη και τους κατοίκους της. Φυσικά υπάρχει και η διάσταση της τουριστικής ανάπτυξης, αλλά στο όνομα αυτής συντελείται πολλές φορές η κακοποίηση.
Εν ολίγοις το θέαμα της παραλιακής ζώνης μέσα στο καταχείμωνο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να υπάρξει. Το ενδιαφέρον του δήμου περιορίζεται στην… είσπραξη των τελών και εφόσον η ζημιά από τον καιρό είναι μεγάλη, στέλνει και κανέναν φορτωτή να μαζέψει τα… πολλά από τους όγκους άμμου που φέρνει μέχρι το οδόστρωμα η θάλασσα. Τα υπόλοιπα ταλαιπωρούν για καιρό την περιοχή και ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι καταστηματάρχες που τα μαζεύουν μόνοι τους.
Η παραλιακή ζώνη το χειμώνα μοιάζει ουσιαστικά με μια ατελείωτη παράγκα. Οι εγκαταστάσεις αφήνονται στην τύχη τους, ενώ πολλές φορές η παραχωρημένη έκταση για χρήση μετατρέπεται ουσιαστικά σε αποθήκη αντικειμένων. Οι βαριές κατά κανόνα κατασκευές (ακόμη και όταν πρόκειται για ομπρέλες), πλην εξαιρέσεων, δίνουν εικόνα εγκατάλειψης και το θέαμα μόνον... ελκυστικό δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Ο προς εκμετάλλευση δημόσιος χώρος αντιμετωπίζεται ως ιδιωτικός αφού ο δήμος δεν έχει καμία παρέμβαση και το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο.
Φυσικά και στην υπόλοιπη περιοχή η κατάσταση σπανίως είναι διαφορετική καθώς έχουν εγκαταλειφθεί υπόλοιπα από κατασκευές, ενώ η θάλασσα επιστρέφει τα... δώρα των ανθρώπων που καμαρώνουν στην ακτή για να θυμίσουν το διαρκές έγκλημα που συντελείται σε βάρος της φύσης αλλά και της ίδιας της ζωής στην πόλη.
Εδώ και χρόνια από αυτή τη στήλη επιμένουμε σταθερά στην ανάγκη από τη μια πλευρά να υπάρξουν σαφείς κανόνες και από την άλλη να εφαρμόζονται με διαρκείς παρεμβάσεις του δήμου. Σε αυτή την ανάγκη συνήθως έρχεται ως απάντηση η λογική της κρίσης στη διάρκεια της οποίας ο δήμος δεν θα πρέπει να ενοχλεί τους… ενοικιαστές της δημόσιας γης γιατί τους δημιουργεί προβλήματα. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η κακομεταχείριση της παραλιακής ζώνης είναι εκείνη που περιορίζει τις δυνατότητες της περιοχής και απομακρύνει ντόπιους και επισκέπτες, κάνοντας ζημιά και σε εκείνους που ευθύνονται γι’ αυτό αλλά και στην πόλη.
Από εκεί και ύστερα η πρόσφατη κακοκαιρία για μια ακόμη φορά αποκάλυψε την έλλειψη στοιχειώδους πρόβλεψης για την περιοχή, καθώς ξήλωσε για μια ακόμη φορά τα αρμυρίκια των οποίων οι αντοχές έχουν περιοριστεί σημαντικά λόγω ηλικίας. Και ενώ η περιοχή θα έπρεπε να είναι γεμάτη αρμυρίκια και να κυριαρχεί η φυσική σκίαση, εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια να φυτευτούν καινούργια δέντρα. Ετσι το ομπρελοδάσος (επαγγελματικό και ιδιωτικό) έρχεται ως συνέπεια της απουσίας υψηλού πρασίνου που θα μπορούσε να αποτελεί μοναδικό στοιχείο φυσικής ομορφιάς σε μια σπάνιας έκτασης παραλιακή ζώνη, σχεδόν σε επαφή με το δομημένο περιβάλλον. Απόντων σχεδίου, κανόνων και ελέγχων η σημερινή εικόνα φαντάζει φυσιολογική και το κακό είναι πως όλο και περισσότερο οι πολίτες εξοικειώνονται με αυτό.
Ηλίας Μπιτσάνης
ilias.bitsanis@eleftheriaonline.gr