Κατά την… ετήσια συνήθεια επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα του πανηγυριού της Καλαμάτας. Αυτή τη φορά μετά την… αναγνωριστική κίνηση του δήμου για τον τρόπο οργάνωσης, ξεσπάθωσε κατά του πανηγυριού ο Εμπορικός Σύλλογος. Και το… πανηγύρι θα συνεχιστεί μέχρι την ημέρα της Υπαπαντής αν πάρουμε υπόψη μας τι έχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπάρξει μια ρεαλιστική προσέγγιση σε ό, τι έχει να κάνει με τις διαμαρτυρίες του Εμπορικού Συλλόγου Καλαμάτας. Το πρώτο είναι πως ο σύλλογος εκφράζει μόνον μια πολύ μικρή μερίδα εμπόρων της Καλαμάτας, ορισμένοι εκ των οποίων μάλιστα ουδεμία σχέση έχουν με πανηγύρια. Υπάρχουν ορισμένα καταστήματα που απευθύνονται στους ασθενέστερους οικονομικά και τα οποία αισθάνονται πραγματικά την πίεση και τον ανταγωνισμό των πανηγυριωτών. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν απευθύνεται σε αυτό το αγοραστικό κοινό, δεν θίγεται από τους πανηγυριώτες και ενδεχομένως "τσιμπάει" και κάποιους πελάτες από εκείνους που καταφθάνουν για το χαβαλέ και όχι για το θρησκευτικό χαρακτήρα της γιορτής. Και φυσικά υπάρχουν οι επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στον τομέα εστίασης-αναψυχής οι οποίοι θέλουν… κάθε μήνα πανηγύρι, καθώς γεμίζουν τα μαγαζιά από κόσμο.
Η κατηγοριοποίηση αυτή είναι αναγκαία για να γίνει κατανοητό πως οι δημοτικές αρχές πέρα από την εισπρακτική πλευρά που γεμίζει τα ταμεία τους "γδέρνοντας" κυριολεκτικά ανθρώπους της ταλαιπωρίας, όπως είναι οι μικροπωλητές, βλέπουν ότι πολιτικά είναι κερδισμένες. Ως εκ τούτου σε αυτό το πεδίο ο Εμπορικός Σύλλογος είναι χαμένος από χέρι, πολύ δε περισσότερο όταν αντιμετωπίζει πρόβλημα αξιοπιστίας καθώς ο φίλος πρόεδρος Γ. Λαγανάκος διετέλεσε επί τετραετία δημοτικός σύμβουλος χωρίς να διαφωνήσει επί της ουσίας. Διαφωνία σε ένα ζήτημα που θεωρείται μείζον από τα μέλη του συλλόγου του ή παραιτείται μετά την πρώτη κόντρα ή δεν βάζει πάλι υποψηφιότητα δημοσιοποιώντας τους λόγους. Δεν συνέβη όμως τίποτε από τα δύο και η εξήγηση είναι αυτή που προαναφέρθηκε. Σημειωτέον δε πως δεν ήταν ο… μόνος έμπορος στην πλειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου.
Από εκεί και ύστερα είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι μια σύγχρονη πόλη δεν μπορεί να φιλοξενεί επί τριήμερον μια άθλια παραγκούπολη που ονομάζεται πανηγύρι. Οτι αυτή η εικόνα είναι ασύμβατη πρωτίστως με το θρησκευτικό χαρακτήρα της γιορτής, αλλά και με τις μεγαλοστομίες για την… πόλη του μέλλοντος. Οτι η γιορτή της Υπαπαντής με τον πανελλαδικό της χαρακτήρα και την προσέλευση επισκεπτών από τις πιο μακρινές περιοχές της χώρας μπορεί και πρέπει να γίνει ευκαιρία για τη γνωριμία τους με τα τοπικά προϊόντα της περιοχής και με ένα "πανηγύρι" που θα τα έχει ως επίκεντρο. Οτι η θρησκευτικός χαρακτήρας της γιορτής επιτάσσει ένα σύνολο εκδηλώσεων οι οποίες θα πρέπει να σχετίζονται με την ιστορία της πόλης, τη βυζαντινή μουσική και με θέματα σύγχρονης προβληματικής για το ρόλο της Εκκλησίας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και των προβλημάτων που δημιουργούνται.
Ολα αυτά μπορούν να μετουσιωθούν σε πράξη, να προσελκύσουν κόσμο, να τονώσουν την τοπική οικονομία, στο βαθμό που μπορεί να γίνει αυτό, να δείξουν ότι υπάρχει στοιχειώδης αντίληψη για την αισθητική που κακοποιείται αγρίως. Και αυτό δεν μπορεί παρά να γίνει με πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr