Από τη στήλη αυτή πολλές φορές κατά το παρελθόν είχαμε αναφερθεί στην ανάγκη οι δήμοι να σκύψουν στα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την κοινωνία και κυρίως με τους αγρότες και τη ζωή στην ύπαιθρο. Επισημαίναμε πάντα ότι κριτήριο επιτυχίας για το δήμαρχο δεν είναι τα κυβικά του τσιμέντου που θα στρώσει (ενίοτε σε ημέτερους και… αυλές ψηφοφόρων), αλλά το κατά πόσο θα αφουγκραστεί τις αγωνίες των πολιτών και θα συμβάλει στην εξεύρεση λύσεων σε κρίσιμα ζητήματα. Οφείλουμε να τονίσουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια ελάχιστοι ήταν εκείνοι οι οποίοι ασχολήθηκαν με αυτά τα θέματα, και αυτό γιατί ουσιαστικά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι αγρότες παραμένουν ανοργάνωτοι και συναλλάσσονται κατά μόνας με την τοπική εξουσία.
Από εδώ και πέρα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Κατ’ αρχήν οι δήμοι αποκτούν άλλο ρόλο και ειδικό βάρος στην οργάνωση του κράτους και κατά συνέπεια οι πολίτες περιμένουν από τους δημοτικούς παράγοντες μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα αναπτυξιακά ζητήματα κάθε περιοχής. Περιμένουν να σταματήσουν τη μονομανή ενασχόληση με τον τουρισμό ο οποίος ως διά μαγείας θα σώσει τον τόπο και να σκύψουν στα προβλήματα της πραγματικής παραγωγής η οποία κρατάει ουσιαστικά την οικονομία της περιοχής ακόμη στη ζωή.
Πολλοί εξήγγειλαν προεκλογικώς τη δημιουργία Γραφείων Αγροτικής Ανάπτυξης ή παρεμφερείς υπηρεσίες, αλλά όλα αυτά θα δοκιμαστούν στην πράξη. Οι δήμοι πρέπει να έχουν αγροτική πολιτική, αναπτυξιακό σχέδιο και υπηρεσίες που θα το υποστηρίξουν. Ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει αυτό εξαρτάται από τον τρόπο που θα διαχειριστούν τα πράγματα οι νέοι δημοτικοί παράγοντες, και ασφαλώς μπορεί να υπάρξουν διαφορετικά μοντέλα υποστήριξης τέτοιων προσπαθειών.
Η ανάγκη της στροφής προς τα προβλήματα της αγροτικής οικονομίας και των ανθρώπων που παράγουν γίνεται περισσότερο επιτακτική από κάθε άλλη φορά, καθώς η ανάληψη καθηκόντων από τις καλλικρατικές δημοτικές αρχές συμπίπτει με ριζικές αλλαγές στην αγροτική οικονομία. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική με το πλέγμα προστασίας που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα σύντομα θα αποτελέσει παρελθόν και θα αρχίσουν τα δύσκολα. Από την άλλη πλευρά ακόμη και καλλιέργειες οι οποίες δεν εξαρτώνται από τις επιδοτήσεις αντιμετωπίζουν δυσκολίες από τον οξύτατο ανταγωνισμό, τις ελληνοποιήσεις, τα καρτέλ διαμόρφωσης τιμών και άλλα φαινόμενα που ενδημούν στην περιβόητη "αγορά" η οποία ταυτίζεται πλέον με την ασυδοσία και την κερδοσκοπία.
Φυσικά οι δήμοι δεν έχουν την αποκλειστική αρμοδιότητα για την αγροτική παραγωγή, ούτε μπορεί να παίξουν το ρόλο του… υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Οφείλουν όμως να σταθούν στο πλάι των αγροτών και στις δίκαιες διεκδικήσεις τους χωρίς λαϊκισμούς. Να συνεργαστούν με υπηρεσίες και επιστήμονες για να ανοίξουν δρόμους επίλυσης προβλημάτων που υπάρχουν, να δώσουν ιδέες για νέες καλλιέργειες και γενικώς να κινητοποιήσουν τις δυνάμεις της υπαίθρου και να ενθαρρύνουν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες στον αγροτικό χώρο.
Είναι μια δύσκολη υπόθεση, σε μια δύσκολη εποχή, αλλά όλοι οφείλουν να δώσουν τη μάχη για την προστασία και ανάπτυξη της "καρδιάς" της τοπικής οικονομίας που είναι η αγροτική παραγωγή.
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr