Η επίκληση της γραφειοκρατίας για την απόρριψη (επικαιροποίηση μάστερ πλαν ώστε να συμπεριληφθούν τα έργα και να δοθεί έγκριση περιβαλλοντικών όρων) δεν μπορεί φυσικά να κρύψει τα ανοιχτά ζητήματα που υπάρχουν σε αυτή την ιστορία.
Το πρώτο έχει να κάνει με το χαρακτηρισμό της χερσαίας ζώνης λιμένα. Το γεγονός ότι συμπεριλαμβάνεται μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, που αποτελεί και τον "πυρήνα" της τουριστικής περιοχής στη ζώνη αυτή, αποτελεί ουσιαστικά βαρίδι του μακρινού παρελθόντος με αντανάκλαση στις αρμοδιότητες σχετικά με τον δημόσιο χώρο. Και αφήνει το περιθώριο να γίνονται περίεργα παιχνίδια συμφερόντων από την κορυφή της πολιτικής ηγεσίας μέχρι τοπικές ομάδες που δραστηριοποιούνται με επίκεντρο το λιμάνι.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τις έντονες αντιδράσεις που προέκυψαν και υποχρέωσαν τόσο παράγοντες του υπουργείου όσο και τοπικά εμπλεκόμενους, να πάρουν πίσω το σχέδιο για τερατώδη επέμβαση δημιουργίας μαρίνας στο χώρο του προλιμένα και φαραωνικού κτηρίου μέσα στη θάλασσα. Ενα σχέδιο που ποτέ δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί καθώς η ιστορία έχει "ψητό" για πολλούς και σύνθετους λόγους που συμπυκνώνονται σε τέσσερις λέξεις: «Μικρό κόστος, μεγάλο κέρδος».
Από την άλλη πλευρά η επιδίωξη της δημοτικής αρχής να κατασκευάσει ένα πανάκριβο έργο, κατά τα πρότυπα των πλακοστρώσεων ανά την Καλαμάτα, θέτει σε σοβαρό κίνδυνο τη φυσιογνωμία της περιοχής και τη μετατρέπει σε προέκταση του αστικού τοπίου πάνω στο κυμοθάλασσο. Αποτελεί άλλο ένα αποσπασματικό έργο μέσα από την επιδίωξη του εντυπωσιασμού, καθώς ο κόσμος εθίζεται όλο και περισσότερο στην αντίληψη της τσιμεντοποίησης ως… αισθητικής πρωτοπορίας.
Με την ευκαιρία αυτή θα πρέπει να επανέλθουμε στο αφετηριακό στοιχείο της αντίθεσης με τις κατά καιρού επιδιωχθείσες επεμβάσεις σε αυτή την περιοχή: Η παραλιακή ζώνη είναι μια προίκα της φύσης στην πόλη και έχει αξία όσο δεν καταστρέφεται η φυσιογνωμία της. Η κακοποίηση είναι δεδομένη και σε εξέλιξη, σχετιζόμενη άμεσα με την αδράνεια και την αδιαφορία των δημοτικών αρχόντων διαχρονικά. Στο χώρο του προλιμένα επιτρέπονται χρήσεις οι οποίες όχι μόνον δεν έχουν σχέση με το περιβάλλον, αλλά το προσβάλλουν βάναυσα. Στον ίδιο χώρο επικρατεί ασυδοσία με το παρκάρισμα ακόμη και μεγάλων φορτηγών, ενώ συχνά πυκνά μετατρέπεται σε… ανοιχτό κάμπινγκ.
Αν οι δημοτικοί άρχοντες ενδιαφέρονται για την αναβάθμιση της περιοχής, το πρώτο που πρέπει να κάνουν είναι να απομακρύνουν τις εκτρωματικές εγκαταστάσεις και δραστηριότητες, παραδίνοντας τον προλιμένα στη χρήση των πολιτών. Και να φροντίσουν ώστε να τονωθούν τα φυσικά χαρακτηριστικά του τοπίου, αφήνοντας τη γη στην ησυχία της, αντί να προσπαθούν να θάψουν κάτω από τις πλάκες αυτό που μας χάρισε η φύση απλόχερα.
Η παραλιακή χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας για να αποκτήσει το τουριστικό προϊόν brand name και να μην αποτελεί κακέκτυπο των άθλιων επεμβάσεων που αναπαράγονται ως τυποποιημένη λογική του Greek summer σε όλη την Ελλάδα. Και αυτό προϋποθέτει σεβασμό και τόνωση του φυσικού περιβάλλοντος.
Ηλίας Μπιτσάνης
