Η υποχρέωση αυτή απορρέει ασφαλώς από τη σοβαρότητα του θέματος και γι’ αυτό η συνεδρίαση χαρακτηρίζεται ως "ειδική". Εν προκειμένω η πρόνοια έχει το νόημα της εκτενούς συζήτησης, καθώς πρόκειται για τον οικονομικό απολογισμό του έτους 2012 και η διπλή συνεδρίαση οφθαλμοφανώς παραβιάζει το πνεύμα της ρύθμισης.
Τα πράγματα όμως είναι περισσότερο σοβαρά από την απλώς… διπλή συνεδρίαση. Γιατί στην ημερήσια διάταξη της κανονικής έχουν εγγραφεί θέματα τα οποία από μόνα τους θα μπορούσαν να απασχολήσουν ένα βράδυ το υποτιθέμενα "βουλευόμενο σώμα". Μια απλή απαρίθμηση είναι ενδεικτική του προβλήματος: Τεχνικό πρόγραμμα, αμφιδρόμηση Βασ. Γεωργίου, τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων στην ανάπλαση πεζοδρομίου Αριστομένους και συνολικά 48 θέματα που καλύπτουν όλο το φάσμα των δημοτικών δραστηριοτήτων.
Προφανώς δεν πρόκειται για συνεδρίαση βουλευόμενου σώματος αλλά μια τυπική διαδικασία επικύρωσης αποφάσεων που έχουν παρθεί από το δήμαρχο (ενίοτε και τους συνεργάτες του) με την μέθοδο «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε». Η έννοια του διαλόγου έχει καταργηθεί δυστυχώς εδώ και χρόνια και στο Δημοτικό Συμβούλιο γίνεται αντιγραφή (και μάλιστα κακή) των όσων συμβαίνουν στη Βουλή και το Περιφερειακό Συμβούλιο. Τα βουλευόμενα σώματα έχουν καταργηθεί και έχει επιβληθεί μια κατάσταση ιδιότυπης δικτατορίας της πλειοψηφίας. Εξ όσων είμαι σε θέση να παρακολουθώ, εδώ και χρόνια δεν υπάρχει κανένα σημείο σύγκλισης στη διαχείριση κρίσιμων τοπικών ζητημάτων, η έννοια της πολιτικής ώσμωσης είναι άγνωστη στους διαχειριστές των δημοτικών υποθέσεων, στην πλειοψηφία η "ομοιομορφία" στάσης προδίδει "σιδηρά διοίκηση" με τη βοήθεια των έμμισθων θέσεων.
Από πολιτική άποψη θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε άνετα ότι το θεσμικό πλαίσιο υποκλοπής της πλειοψηφίας σε αναντιστοιχία με την πραγματική λαϊκή εντολή, αποτελεί το θερμοκήπιο της δημοτικής δικτατορίας και της αυταρχικής συμπεριφοράς. Θα προσθέταμε όμως πως ενθαρρύνεται από αυταρχικές αντιλήψεις σχετικά με τη διοίκηση των αυτοδιοικητικών θεσμών και την απουσία στοιχείων κουλτούρας διαλόγου στο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τις δημοτικές υποθέσεις. Τα στοιχεία αυτά έχουν υποκατασταθεί από τους τηλεοπτικούς μονόλογους και το αυτολιβάνισμα που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή.
Με την ευκαιρία αυτή θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι υπήρξαν στο Δημοτικό Συμβούλιο περίοδοι κατά τις οποίες καλλιεργήθηκε ο πολιτικός πολιτισμός, υπήρχε διάλογος και σεβασμός στην αντίθετη άποψη, η δημοτική αρχή ενσωμάτωνε χρήσιμα στοιχεία της κριτικής των μειοψηφιών, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν διαφορετικές γνώμες ακόμη και αγεφύρωτες τοποθετήσεις. Δυστυχώς αυτό αποτελεί μακρινή ανάμνηση μιας εποχής που οι δυνάμεις της πόλης ενωμένες μέσα από τη διαφορετικότητά τους, έσπρωξαν τα πράγματα μπροστά και συνέβαλαν έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν τεράστια προβλήματα και να δημιουργηθεί μια καινούργια πόλη με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά του (όχι μακρινού) παρελθόντος.
Ηλίας Μπιτσάνης
