Δυστυχώς με το σύστημα αυτό οι υποψήφιοι "μπαζώνουν" τα ψηφοδέλτια με ανθρώπους οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με την αυτοδιοίκηση, ούτε και όρεξη να ασχοληθούν με αυτή. Αφού μπαίνουν όμως, αρχίζουν να τρέχουν για να μην εκτεθούν με το αποτέλεσμα.
Σε όλο αυτό το σύστημα, το ακόμη χειρότερο είναι η ιστορία της ποσόστωσης των φύλων, ουσιαστικά των γυναικών. Η συμμετοχή "του άλλου μισού του ουρανού" στην πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα ασφαλώς είναι ένα σημαντικό ζήτημα, θα πρέπει να ενθαρρύνεται και να ανταμείβεται αξιολογικά. Η ιστορία της ποσόστωσης όχι μόνον δεν ενθαρρύνει σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά αντιθέτως απαξιώνει την επιδίωξη καθώς οι υποψήφιοι φθάνουν ακόμη να βάζουν στα ψηφοδέλτια… και τη γιαγιά τους προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της ποσόστωσης. Αντιθέτως προκειμένου να συμπληρωθεί ο αριθμός των γυναικών που απαιτεί ο νόμος, αφαιρούνται από τα ψηφοδέλτια άλλοι υποψήφιοι οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα. Το τελικό αποτέλεσμα βεβαίως είναι συντριπτικά σε βάρος των γυναικών που λειτουργούν ως κερασάκια στην εκλογική τούρτα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας εκλέγονται 41 άτομα και σε αυτή τη θητεία υπάρχουν μόνον 2 γυναίκες. Αν εφαρμοζόταν και εδώ η ποσόστωση, θα έπρεπε να εκλέγονται 14 γυναίκες.
Οι αριθμοί και μόνον αποδεικνύουν ότι η Πολιτεία υποκριτικά ενδιαφέρεται για τη συμμετοχή των γυναικών, οι οποίες δεν επιβιώνουν στον "(πολιτικό) λάκκο των λεόντων" αν δεν διαθέτουν μηχανισμούς υποστήριξης. Το υποκριτικό του πράγματος έχει να κάνει και με το γεγονός ότι η νομοθεσία την υποχρέωση "ένα τρίτο από κάθε φύλο" δεν την πηγαίνει κάτω-κάτω γιατί οι δήμαρχοι (και τα κόμματα στις βουλευτικές) δεν θέλουν τέτοιου είδους δεσμεύσεις. Αντιθέτως αυτό εφαρμόζεται σε πολλές περιπτώσεις στις εκλογές κομματικών και άλλων οργάνων, αλλά ποτέ δεν έχει γίνει αποτίμηση για τη χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα του μέτρου.
Κατά καιρούς έχουν συμβεί τραγικά πράγματα με τις υποψηφιότητες γυναικών και τον τρόπο που κλείνουν οι συνδυασμοί. Και φέτος μέχρι την τελευταία στιγμή γίνονταν αλλαγές έτσι ώστε να διασφαλιστεί ο αριθμός του "ενός τρίτου" και να γίνει η ανακήρυξη των συνδυασμών. Από την ιστορία αυτή κανένας δεν βγαίνει κερδισμένος και κατά έναν τρόπο αδικούνται και γυναίκες οι οποίες θα μπορούσαν να εκλεγούν καθώς γίνεται μεγάλη διασπορά των ψήφων εκείνων που από πεποίθηση ψηφίζουν γυναίκες. Για να είμαστε ειλικρινείς, εδώ και χρόνια δεν έχουμε ακούσει ένα σοβαρό επιχείρημα για τα οφέλη που μπορεί να έφεραν οι ποσοστώσεις και μάλιστα σε αυτό το υψηλό ποσοστό. Ως εκ τούτου υπάρχουν δύο δρόμοι: Αυτός της κατάργησης και της ανάδειξης γυναικών μέσα από την κοινωνική και επαγγελματική τους δραστηριότητα. Και αυτός της ολοκλήρωσης των ποσοστώσεων μέχρι τέλους με υποχρεωτική εκλογή "του ενός τρίτου". Οι μεσοβέζικες λύσεις δεν παράγουν αποτελέσματα, αντιθέτως μετατρέπουν την υπόθεση της συμμετοχής των γυναικών σε καρικατούρα υποκείμενη στους κανόνες της γραφειοκρατίας.
Ηλίας Μπιτσάνης
