Μια… πολυεθνική ομάδων νέων μηχανικών σε ερευνητικό κέντρο της Γερμανίας, κάνει τις απαραίτητες συστάσεις την ώρα του φαγητού. Οταν έρχεται και η σειρά του Ελληνα απαντά «από την Καλαμάτα» και τον περιμένει μια έκπληξη. Η Αμερικανίδα της παρέας για να βεβαιωθεί αν… άκουσε καλά τον ρωτά: "Οπως λέμε ελιές Καλαμάτας;". Το περιστατικό δεν είναι στη… φαντασία του γράφοντος. Εγινε πριν από λίγες ημέρες στο Ααχεν και υποδηλώνει με το δικό του τρόπο τις τεράστιες δυνατότητες που έχει ανοίξει για το όνομα "Καλαμάτα" ένα προϊόν που όπως το πάμε θα καταφέρουμε να το απαξιώσουμε.
Η ιστορία αυτή έρχεται ως συνέχεια σε ένα πολύ ενδιαφέρον γράμμα του αναγνώστη μας Χρ. Σαρδέλη από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας, το οποίο δημοσιεύτηκε την Κυριακή στην "Ε". Ο οποίος μεταξύ των άλλων τόνιζε ότι "πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε το Σαμαρά και τον Κουσελά σαν σωτήρες μας γιατί δεν είναι, και να δούμε τη σημερινή Καλαμάτα κατάματα και με ρεαλισμό". Επισημαίνοντας πως "είναι απαράδεκτο όταν μπαίνει ο επισκέπτης στην πόλη να μην υπάρχει ούτε ένα σημάδι, ούτε μια εικόνα που να του λέει ότι η πόλη αυτή είναι που παράγει τις περίφημες καλαματιανές ελιές (Kalamata Olives), τις οποίες σε πολλά μέρη προσπάθησαν να καλλιεργήσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν να φθάσουν την ποιότητά τους".
Λίγο πιο κάτω αναφέρει ακόμη ότι κάποια στιγμή βρέθηκε σε μια ερημιά στην κεντρική Αυστραλία: "Εκεί λοιπόν, στη μέση του πουθενά, σε μια πολύ μέτριας κατηγορίας καφετέρια πουλούσαν σαλάτες και ανέγραφαν στον πίνακα ότι θα μπορούσε ο πελάτης να έχει και καλαματιανές ελιές! Στην άλλη άκρη του κόσμου!".
Αμέτρητες φορές στο παρελθόν, εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια, με κάθε ευκαιρία τονίζουμε την ανάγκη να πρωτοστατήσει ο δήμος σε μια προσπάθεια να αποτελέσουν οι ελιές "Καλαμών" την ατμομηχανή για την αγροτική και τουριστική ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής. Εχει στη διάθεσή του ένα διεθνές διαβατήριο που βοηθάει να φθάσει η όποια προσπάθεια σε κάθε άκρη του κόσμου, καθώς οι ελιές σε πολλές περιοχές είναι συνυφασμένες με την καθημερινότητα των πολιτών. Και οι ελιές "Καλαμών" είναι αυτές που προτιμούν. Σε όλους αυτούς θα έπρεπε να φθάσει το μήνυμα ότι… υπάρχει η πόλη και η περιοχή που καλλιεργούνται τα ιερά δέντρα, ότι μπορούν να την γνωρίσουν και μάλιστα αν θέλουν να παρασκευάσουν τις ελιές που θα αγοράσουν με τη δική μας παραδοσιακή συνταγή στον τόπο που γεννήθηκαν. Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί υπάρχει τεράστια γευστική διαφορά ανάμεσα στο αυθεντικό προϊόν και τους τρόπους που παρασκευάζεται οικοτεχνικά και σε αυτούς της βιομηχανίας. Και εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι το δικό μας προϊόν που κυκλοφορεί συσκευασμένο ή σερβίρεται στα καταστήματα να είναι όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που παρασκευάζεται στο σπίτι.
Για επίλογο η ακροτελεύτια παράγραφος της επιστολής που προαναφέρθηκε: "Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι θα έκαναν οι Αμερικάνοι αν μια πόλη τους είχε το προνόμιο να παράγει ελιές σαν τις δικές μας. Η απάντηση είναι εύκολη: Θα την είχαν κάνει γνωστή ακόμη και στους Πυγμαίους της Κεντρικής Αφρικής. Πώς; Δεν ξέρω εγώ. Οι εταιρείες μάρκετινγκ όμως ξέρουν… και αν δεν ξέρουν οι ελληνικές, ξέρουν οι αμερικάνικες".
Ηλίας Μπιτσάνης
belias@internet.gr